 |
| Μαρία Δημάδη, Ηβη Αθανασιαδου, Ιουλία Μπιμπα, Καλλιόπη Μάρα Χρηστου, Λέλα Καραγιάννη, Ελένη Βαλιανου, Διαμάντω Κουμπάκη, Ακριβή Νικολετοπούλου, Ηρώ Κωνσταντοπούλου, Ηλέκτρα Αποστόλου, Νίκη Χωμενιδου, Αθήνα Μαύρου... |
Από: ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΑΜΠΟΓΛΟΥ
Τώρα που καταλαγιάζει ο "αχός" της μέρας.
Τώρα που ο κόσμος όλο και μαθαίνει πως μονο "ΟΧΙ" δεν είπε ο Μεταξάς
(οι Δαβάκης,Κατσιμήτρος, Παπάγος, Γκράτσι,ο ίδιος στο ημερολόγιο του...το βεβαιώνουν).
Τώρα θαρρώ είναι ώρα να κοινωνήσουμε ένα ξεχωριστό και "επιλησμονιο" "Θήλειο Όχι".
Που 1360 μέρες κοντά -όσες και της Γερμανικής Κατοχής- κάποιες ψυχές δεν σταμάτησαν να το φωνάζουν και να το ζούν μέσα απο κρατητήρια, χώρους βασανισμού,μπροστά σε τοίχους εκτέλεσης αλλά και στη συνέχεια σε Μακρόνησο, Τρίκερι ,Γυναικείες Φυλακές Αβέρωφ,Φυλακες Γεντί Κουλέ και όπου αλλού η ψυχή τους δεν λογάριασε
"κατοχή "...κάθε είδους .
"ΟΧΙ "
Για κάποιες από αυτές,εχουμε ματαπεί σε τούτο το κονάκι,για άλλες οχι...
Ξανά θυμόμαστε τον διαλόγο της Ηλέκτρας με τους βασανιστές της στη Γκεστάπο:
-Πως λέγεσαι;
-Ελληνίδα...
Ξανά σκύβουμε το κεφάλι στις τρεις περηφανες ΕΠΟΝίτισσες που έπεσαν στις 22 Ιουλίου 1943 στη μεγάλη διαδήλωση εναντίον της παραχώρησης της Μακεδονίας και της Θράκης από τους Γερμανούς στους Βούλγαρους.
Τότε που η Παναγιώτα Σταθοπούλου στάθηκε με τη Σημαία μπροστά στο γερμανικό τανκ, πυροβολήθηκε και ύστερα ο οδηγός την έλιωσε κάτω από τις ερπύστριες.
Και αμεσως η Κούλα Λίλη σκαρφάλωσε στον πυργίσκο και άρχισε να τον χτυπά με το παπούτσι της μέχρι να δεχτεί κι αυτή τον πυροβολισμό, όπως και η Όλγα Μπακόλα,η τρίτη από τις κοπέλες που θυσιάστηκαν εκείνη τη μέρα στη Σταδίου .
Αναθυμουμαστε τη σκηνή που διαδραματίστηκε τα ξημερώματα της 5ης Σεπτεμβρίου 1944 στο στρατόπεδο Χαΐδαρίου όταν ο φρουρός μπήκε στον θάλαμο και φώναξε:
«Ηρώ Κωνσταντοπούλου».
Σηκώνεται το αγρίμι η 17χρονη και απαντά δυνατά «Εγώ είμαι. Πάμε!»
Και τότε ,το άλλο θεριό η "Μπουμπουλίνα" η Λέλα Καραγιάννη που θα εκτελεστεί τρεις μέρες αργότερα στο Χαϊδάρι, την αγκάλιαζει,την φιλά και της λέει:
« Έτσι πεθαίνουν οι Ελληνίδες».
Γνωρίζουμε τα τελευταία λόγια που είπαν κάποιες από αυτές τις γυναίκες πριν την εκτέλεση.
«Έχω μπροστά μου μια ανηφόρα και πρέπει να την ανέβω» ήταν τα λόγια της "δασκαλιτσας" Ιουλίας Μπίμπα στις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ.
«Είμαι ευχαριστημένη γιατί πεθαίνω για την Ελλάδα» ,έγραφε στους γονείς της η Ακριβή Νικολετοπούλου.
«Μια ζωή τη χρωστάμε»...έλεγε η Διαμάντω Κουμπάκη στο Μπλόκο της Κοκκινιάς.
Και η Αθηνά Μαύρου φώναζε στους άντρες για να μη φοβηθούν:
«Κλειστό το στόμα για να μη κάψουμε άλλα σπίτια»...
Επαναλαμβάνω τούτη τη σπονδή στη θύμηση τους,κάθε χρόνο μια μέρα μετά την 28η Οκτωβρίου.
Γιατι ξεχάσαμε να θυμόμαστε,εκπαιδευομαστε να λησμονούνε και τότε είναι που η ιστορία καρτερει την επανάληψη της,ως τραγωδία.
Άγνωστες μορφές για την επίσημη Πολιτεία...
Δείκτες ζωής για όσους νιώθουν που και τι πατούν .
Έτσι μια χοή στη μνήμη τους, οι φωτογραφίες τους...
12 ισαπόστολοι της λευτεριάς...από έναν μακρύ κατάλογο γυναικών .
Πως αλλιώς θα ήταν σήμερα στέρεο, το χώμα που διαβαίνουμε?
Παράξενη, βαθιά άλικη ομορφιά που έχει αυτή η Άθανασία...
Μαρία Δημάδη,
Ηβη Αθανασιαδου,
Ιουλία Μπιμπα,
Καλλιόπη Μάρα Χρηστου,
Λέλα Καραγιάννη,
Ελένη Βαλιανου,
Διαμάντω Κουμπάκη,
Ακριβή Νικολετοπούλου,
Ηρώ Κωνσταντοπούλου,
Ηλέκτρα Αποστόλου,
Νίκη Χωμενιδου,
Αθήνα Μαύρου...
Αθάνατες...
