Ο «Ριζοσπάστης» ήταν η μόνη εφημερίδα που με τα καθημερινά της φύλλα και το απεργιακό της φύλλο, κάλυψε την απεργία και τις μεγάλες εργατικές συγκεντρώσεις
Άλλο πράγμα είδαν και άκουσαν όσοι βρέθηκαν στο κέντρο της Αθήνας τις μέρες της 48ωρης γενικής απεργίας και την Κυριακή που γιορταζόταν η Εργατική Πρωτομαγιά,
κι άλλη «πραγματικότητα» προσπάθησαν να κατασκευάσουν τη Δευτέρα, οι εφημερίδες (κυκλοφόρησαν οι απογευματινές) και τα ΜΜΕ.
Στον «Ελεύθερο Τύπο», μάθαινε κανείς ότι υπήρξαν κινητοποιήσεις, διαβάζοντας μερικές αράδες χωμένες μέσα στα ρεπορτάζ για τη συζήτηση στη Βουλή και για τα επεισόδια που έγιναν προχτές το απόγευμα στο Σύνταγμα!
Το μόνο που είδε η εφημερίδα από τις μαζικές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, ήταν κάποια «μέλη του ΠΑΜΕ» που συγκεντρώθηκαν «στην πλατεία Συντάγματος κρατώντας κόκκινα γαρίφαλα για την επέτειο της Πρωτομαγιάς»!
Για μερίδα του Τύπου, η μεγάλη Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στο Σύνταγμα ήταν κάποια «μέλη του ΠΑΜΕ», που κρατούσαν γαρίφαλα!
Εφηύρε επίσης ένα συλλαλητήριο των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, από νωρίς το πρωί της Κυριακής, εξαιτίας του οποίου «η Βουλή βρισκόταν σε κλοιό διαδηλωτών»!
Τέλος, ψέλλισε κάτι για αγρότες που βρέθηκαν «ανάμεσα στους άλλους», το Σάββατο, έξω από τη Βουλή.
Στο «Εθνος» δεν υπήρχε καμιά αναφορά για τις κινητοποιήσεις στο πρωτοσέλιδο και όποιος διάβαζε το σχετικό ρεπορτάζ στις μέσα σελίδες, «έχανε - κυριολεκτικά - την μπάλα».
Οι μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ την Παρασκευή και το Σάββατο δεν έγιναν ποτέ για την εφημερίδα, ενώ οι αγρότες εμφανίστηκαν το απόγευμα της ...Κυριακής στη Βουλή.
Οι δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές του ΠΑΜΕ εκείνη τη μέρα στο Σύνταγμα αθροίστηκαν από την εφημερίδα στην εικόνα της σκόρπιας διαδήλωσης που συγκρότησαν άλλες δυνάμεις πάνω στην Αμαλίας.
Ούτε όμως και για την «Εφημερίδα των Συντακτών» υπήρξαν ποτέ οι μαζικότατες συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ την Παρασκευή και το Σάββατο.
Για την Κυριακή, η εφημερίδα δεν μπόρεσε να κρύψει ότι πράγματι, το απόγευμα, «μαζικότερα όλων (ήταν) τα μπλοκ του ΠΑΜΕ»,
αλλά δεν άντεξε στον πειρασμό να μην επαναλάβει τη γνωστή προβοκάτσια ότι το ΠΑΜΕ δεν αποχώρησε όταν έγιναν τα επεισόδια, «σε αντίθεση με άλλες φορές».Κατά τ' άλλα, η εφημερίδα επέλεξε μια φωτογραφία από τα (ανύπαρκτα) μπλοκ της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων για να εικονογραφήσει τα απεργιακά της θέματα σχετικά με την Αθήνα, ενώ σε ό,τι αφορά τη Θεσσαλονίκη γράφει πως «το ΠΑΜΕ έδωσε τον τόνο», φιλοξενώντας και φωτογραφία από την Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση.
Τα «ΝΕΑ», τέλος, με μια μεγάλη φωτογραφία από συνταξιούχους στο πρωτοσέλιδο, χωρίς να αναφέρει βέβαια ότι είναι από τη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ,ξεμπερδεύουν με τις κινητοποιήσεις του τριήμερου, καθώς το σχετικό ρεπορτάζ στις μέσα σελίδες δεν ξεπερνά τις 50 λέξεις, «πνιγμένες» σε ένα δισέλιδο για τη συζήτηση στη Βουλή.
Από αυτό το υποτυπώδες «ρεπορτάζ», οι αναγνώστες της εφημερίδας πληροφορήθηκαν ότι κινητοποιήσεις έκαναν όλοι, όλες τις μέρες και ότι η κορύφωση ήταν το συλλαλητήριο της ΑΔΕΔΥ την Κυριακή!
Τέλος, η «Καθημερινή»,χύνοντας χολή για τις λαϊκές αντιδράσεις, γράφει στο σχετικό θέμα:
«Η άβολη συνύπαρξη των επαγγελματικών σωματείων και των επαγγελματιών επαναστατών ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της διαδήλωσης που έλαβε χώρα χθες το απόγευμα μπροστά στη Βουλή.
Εκπρόσωποι των μηχανικών, των δικηγόρων, των αγροτών και άλλων κλάδων βρέθηκαν στους δρόμους μαζί με τα στελέχη του ΠΑΜΕ και της ΛΑΕ, τους αναρχοσυνδικαλιστές και λοιπούς αντιεξουσιαστές, σε μια ετερόκλητη συγκέντρωση περίπου 10.000 ατόμων (σύμφωνα με τη ΓΑΔΑ), από την οποία δεν έλειψε το θλιβερό τελετουργικό των συγκρούσεων με την αστυνομία»...
Το γύρο του διαδικτύου κάνει η φωτογραφία από το γραφείο του αναπληρωτή υπουργού Υγείας, Παύλου Πολάκη, ο οποίος αποφάσισε να γιορτάσει τα γενέθλιά του και το Eurogroup, με μια τούρτα που τον αποκαλεί “πρωτοκαπετάνιο” και δυο μπουκάλια σαμπάνια, μπροστά από το πορτραίτο του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ, Άρη βελουχιώτη.
Σήμερα ημέρα που κλείνω τα 51 χρόνια έγιναν τα εξής
1)εγκαταστήσαμε το πρωι με τον Ανδρεα το Ξανθό και το Γιάννη το Μπασκοζο το νέο προεδρο του ΚΕΕΛΠΝΟ τον καθηγητή Θεόφιλο Ροζενμπεργκ στο κτίριο του στο Μαρούσι μιλώντας στους εργαζόμενους εγκαινιάζοντας μια νέα σελίδα στην ιστορία του
2)είχαμε μια πανηγυρική συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου μετά την επιτυχή ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης σε πείσμα των εχθρών μας μεσα κι εξω
Και 3)οι συνεργάτες μου στο γραφείο μαζί με τον Αντρέα μου έκαναν μια έκπληξη μολις γυρίσαμε στο υπουργείο
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΟΥΣ ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΑΤΕ.Συνεχιζουμε μέχρι την έξοδο απ τα μνημόνια και την επιτροπεία κόντρα στη διαπλοκή για τη νίκη του λαού μας
Πολλοί αναρωτήθηκαν τι σχέση μπορεί να έχει ο Πολάκης με το Βελουχιώτη και αν έχει αναγκάσει τους υπαλλήλους του γραφείου του να τον προσφωνούν “πρωτοκαπετάνιο”.
Αλλά εμείς προσπαθούμε να θυμηθούμε, μερικές ακόμα διαβόητες προσωπικότητες της πολιτικής ζωής του τόπου, που κατά καιρούς έχουν χρησιμοποιήσει το Βελουχιώτη για να πουλήσουν επαναστατική μούρη, φωνάζοντας “Ναι σε όλα”.
Η δεύτερη πιο γνωστή περίπτωση είναι αυτή του Χρήστου Σπίρτζη, αναπληρωτή υπουργό Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος φωτογραφήθηκε μαζί με τη Ραχήλ Μακρή στο γραφείο του, μπροστά από ένα πιο “ποπ” πορτραίτο του Άρη Βελουχιώτη, το οποίο βρισκόταν δίπλα στη σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στις λιγότερες γνωστές περιπτώσεις ανήκει αυτή της κυρίας Λίτσας Πασχαλίδου, βουλευτίνας του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία τον Ιούνιο του ’15, σε άρθρο της στην Εφημερίδα των Συντακτών, έγραφε με αφορμή τον Άρη Βελουχιώτη πως, ούτε λίγο ούτε πολύ,η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι η δικαίωση των αγώνων που έχουν δώσει οι αριστεροί δεκαετίες τώρα.
Σε κάθε επέτειο –γέννησης ή θανάτου– ενός μεγάλου αγωνιστή της Αριστεράς καλούμαστε, σχεδόν αυτόματα πια, να τοποθετηθούμε πάνω στην επικαιρότητα του αγώνα του. Σήμερα, 70 χρόνια μετά τον θάνατο του Αρη Βελουχιώτη, τι χρειάζεται να πούμε;
Δεν θα ήθελα να μιλήσω για ακόμα ένα παράδειγμα προς μίμηση, για την αξία του αγώνα για τον σοσιαλισμό και την επίμονη στράτευση στην υπόθεση της Αριστεράς. Θα ήθελα να μιλήσω για τη δικαίωση των αγώνων που έχουν δώσει οι σύντροφοί μας δεκαετίες τώρα και για την ιστορική ευθύνη που φέρει σήμερα η Αριστερά.
Η φετινή 25η του Γενάρη δεν σηματοδοτεί απλά μια εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες ανοίγει η προοπτική τα όνειρά μας να αποκτήσουν σάρκα και οστά, η προοπτική νίκης του αριστερού υποδείγματος και την προοπτική αυτή πρέπει να τη φυλάξουμε σαν «κόρη οφθαλμού».
Στο στόμα του έχει πιάσει αρκετές φορές το Βελουχιώτη και ο Αλέξης Τσίπρας, αφού μαζί με τον Κώστα Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο Άρης Βελουχιώτης είναι για τον πρωθυπουργό ένα από τα πρότυπά του. Ο φωτογραφικός φακός μάλιστα τον έχει πιάσει να διαβάζει το βιβλίο «Άρης Βελουχιώτης, Ανηφορικοί Δρόμοι, Μετά τη Βάρκιζα», μέσα στη Βουλή, στη διάρκεια συζήτησης νομοσχεδίου και να κρατάει και σημειώσεις.
Ο Άρης Βελουχιώτης όμως δεν γνωρίζει ιδεολογίες και το παράδειγμά του το μοιράζονται “αριστεροί” (λολ) και δεξιοί εξίσου. Έτσι ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ έγινε η δικαιολογία του υπουργού Άμυνας, Πάνου Καμμένου, απέναντι στις κατηγορίες για αναβίωση χουντικών εθίμων, όταν ανακοίνωσε πως η παρέλαση του Μάρτη του ’15, θα συνοδεύονταν από “λαϊκές εκδηλώσεις” με τσάμικα.
Αλίμονο αν χαρίσουμε τη δημοτική μουσική στη χούντα. Και ο Βελουχιώτης χόρευε τσάμικα
Όμως έχουμε και καλύτερο. Μούρη με το Βελουχιώτη πήγε να πουλήσει και ο Νικολόπουλος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος, όταν αποφάσισε να κάνει ποδαρικό στη, κρατώντας υπό μάλην τη βιογραφία του καπετάνιου και ποζάροντας ανήξερος για φωτογραφία.
Αλλά και στα παλιά χρόνια του κραταιού ΠΑΣΟΚ, ( του original ) ήταν συνηθισμένες ανάλογες περιπέτειες για τα πορτραίτα του Βελουχιώτη, αφού ένα από αυτά κοσμούσε το γραφείο του Βαγγέλη του Γιαννόπουλου.
Για δωράκι σε όσους έφτασαν μέχρι εδώ, έχουμε την κυρία Δέσποινα Χαραλαμπίδου, βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ, η οποίααποφάσισε να στολίσει το γραφείο της, με ένα πορτραίτο του Λένιν. Ξέρουμε, δεν έχει σχέση με το άρθρο, αλλά αφού ξεκινήσαμε να μαγαρίζουμε ιστορικές φυσιογνωμίες, είπαμε να το πάμε μέχρι τέλους.
o πασίγνωστος ..."κομμουνιστης" και ...ταξικός αποστάτης Κατρουγκαλος,
υπουργός Εργασίας της ΔΦΑ
περιφερόμενος στα κανάλια διαφημίζει τον κόφτη που
''δεν αφορά τη λήψη μέτρων, αλλά την αναπροσαρμογή του προϋπολογισμού ως προς το λογιστικό του σκέλος '' Με άλλα λόγια, πανηγυρίζει για ένα κόφτη που δε θα... κόβει, αλλά θα ''προσαρμόζει''....
Όσο για το τι θα προσαρμόζει, ο λαός έχει αρκετή πείρα εδώ και χρόνια:
Το εισόδημά του,
τις παροχές σε Παιδεία, Πρόνοια, Υγεία
και τις συντάξεις του πχ που είναι τα μόνιμα θύματα των αναπροσαρμογών των προϋπολογισμών του αστικού κράτους που με τέτοια θέρμη υπηρετεί ο
..."κομμουνιστης" Κατρουγκαλος και οι όμοιοί του...
Προχθές ο καπεταν μαντηλάκης: "αν ο νόμος ήταν λαιμητόμος θα τρανταζόταν η γη έξω απο τη βουλή" Χθες ο Φίλης: "Τα μέτρα ήταν σε γνώση των ψηφοφόρων μας το Σεπτέμβριο που μας έδωσαν την πλειοψηφία"
Μην κάνετε τον κόπο να περιμένετε κι άλλα.
Αύριο πρωί πρωί ρίχτε ένα φτύσιμο στον καθρέφτη σας.........
Μέρα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών η 9η Μάη.
Αυτή τη μέρα η Φασιστική Γερμανία συνθηκολόγησε άνευ όρων.
Σ' αυτήν τη νίκη, καθοριστικός ήταν ο ρόλος της Σοβιετικής Ένωσης.
Τη δική τους σημαντική συμβολή είχαν τα λαϊκά κινήματα των καπιταλιστικών χωρών, με πρωτοπόρα τα Κομμουνιστικά Κόμματα.
απ το Κινηματογραφικό συνεργείο του ΕΛΑΣ 1943 1945
Την 9η Μάη η ιμπεριαλιστική ΕΕ την ανακήρυξε ως «μέρα της Ευρώπης».
Στόχος να σβήσουν από την ιστορική μνήμη, τη συνείδηση λαού και νεολαίας, ότι η δύναμη των λαών είναι ανεξάντλητη και μπορούν να συντρίψουν το φαινομενικά πανίσχυρο αντίπαλό τους.
Δεν είναι τυχαίο.
Γιατί το πιο σημαντικό αποτέλεσμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν οι αλλαγές στον παγκόσμιο συσχετισμό των δυνάμεων, αφού η Σοβιετική Ένωση συνέβαλε στην απόσπαση από τον καπιταλισμό μιας σειράς χωρών στην Ευρώπη, αλλά και στην Ασία, που ακολούθησαν το δρόμο του σοσιαλισμού. Αυτό ο ιμπεριαλισμός δεν μπόρεσε ποτέ να το ανεχτεί.
Γι' αυτό, μετά τη νίκη της αντεπανάστασης άρχισε η πλαστογράφηση της Ιστορίας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Τα ιμπεριαλιστικά «κέντρα» συγκαλύπτουν ότι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, τέτοιος ήταν και ο Β' Παγκόσμιος, ξεπηδούν από την καρδιά του καπιταλισμού.
Αντίθετα, η σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση δεν είχε κίνητρο της συμμετοχής στο μοίρασμα του κόσμου.
Ακριβώς γι' αυτό, η ΕΣΣΔ ήταν το μόνο κράτος που διεξήγε δίκαιο πόλεμο.
Κρύβουν ότι οι λεγόμενες «δημοκρατικές» δυνάμεις και τα μονοπώλιά τους στήριξαν τη Γερμανία για να τη στρέψουν κατά της ΕΣΣΔ.
Τον Νοέμβριο του 1932 με πρωτοβουλία του τραπεζίτη Σαχτ απευθύνεται στον πρόεδρο Χίντενμπουργκ έκκληση με τις υπογραφές των Γερμανών μεγιστάνων: Κρουπ, Κούνο, Ρόυς, Xάνιελ, Σίλβερμπεργκ, Ζήμενς, Τύσεν, Μπος, κλπ. Η έκκληση ζητά να ανατεθεί η ευθύνη της εξουσίας στον Χίτλερ
Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας διέπραξαν και αυτά τα μη φασιστικά αστικά κράτη.
Το μεγαλύτερο έγκλημα διέπραξαν οι ΗΠΑ.
Χωρίς να υπάρχει στρατιωτική ανάγκη, έριξαν τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι (6 και 9 Αυγούστου 1945).
Από τα πιο χαρακτηριστικά εγκλήματα ΗΠΑ - Βρετανίαςήταν ο βομβαρδισμός της Δρέσδης.
Την ισοπέδωσαν, σκοτώνοντας πάνω από 120.000 ανθρώπους (13 προς 14 Φλεβάρη 1945), χωρίς να υπάρχει στρατιωτική σημασία.
Όμως, τα εργοστάσια της Γερμανίας όπου οι ΗΠΑ είχαν επενδύσεις, παρέμειναν άθικτα.
Τα αντικομμουνιστικά κέντρα «βαφτίζουν»
την Αντίσταση «τρομοκρατία»!
Εμφανίζουν την παραδειγματική τιμωρία των «δοσίλογων» στην Ελλάδα ως σφαγές αμάχων.
Προβάλλουν ως βασική αιτία της δημιουργίας οργανώσεων τύπου Ταγμάτων Ασφαλείας και της συνεργασίας με τους κατακτητές
την ανάγκη «αθώων να προστατευθούν από το αιματηρό όργιο που εξαπέλυσαν εναντίον τους οι κομμουνιστές»!
Η ιμπεριαλιστική και η οπορτουνιστικήπροπαγάνδα ισχυρίζεται ότι ο λαός της ΕΣΣΔ πολέμησε και αντιστάθηκε λόγω της τρομοκρατίας που του ασκήθηκε από την ηγεσία και το κράτος!
Αλλά η έκρηξη αυτενέργειας, ηρωισμού και θυσίας του σοβιετικού λαού θα μπορούσε να είναι
και ήταν
μόνο αποτέλεσμα της συνειδητής συμμετοχής και πειθαρχίας.
Απενοχοποιούν τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις Βρετανίας και ΗΠΑ στην Ελλάδα.
Παράλληλα, ενοχοποιούν την ένοπλη λαϊκή πάλη του Δεκέμβρη 1944 και των χρόνων 1946 - 1949,
γιατί, παρά την ήττα της,
φοβούνται τις παρακαταθήκες της πάλης το Δεκέμβρη 1944 και του αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ),
που είναι ορόσημα και κορυφαίες στιγμές της ταξικής πάλης στην Ελλάδα.
Ονομάζουν κατοχή την εκδίωξη των γερμανικών στρατευμάτων από τον Κόκκινο Στρατό και την απελευθέρωση των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης,
ενώ αποκαθιστούν και δικαιώνουν τους φασίστες στις χώρες της Βαλτικής και στην Ουκρανία.
Εξομοιώνουν τον κομμουνισμό με το φασισμό.
Αποσπούν το φασισμό από τη μήτρα που τον γέννησε και που είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο,
προκειμένου
να αθωώσουν τον ιμπεριαλισμό ως σύστημα
που στα κύτταρά του γεννιούνται και αναγεννιούνται οι αιτίες των πολέμων.
Ο φασισμός αποτελεί μορφή άσκησης της εξουσίας των μονοπωλίων. Υπερασπίζεται και αυτός την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Αξιοποιεί τη ναζιστική δράση, που με τον ακραίο εθνικισμό ρίχνει δίχτυα ενσωμάτωσης λαϊκών δυνάμεων, ανέργων, κατεστραμμένων μικροαστικών στρωμάτων.
Αυτό γίνεται και στην Ελλάδα με τη Χρυσή Αυγή.
Η εμφάνισή της και η άνοδος της επιρροής της πραγματοποιήθηκαν σε συνθήκες βαθιάς και παρατεταμένης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, όπου υποχώρησε ραγδαία η επιρροή των κομμάτων που ήταν για δεκαετίες «στυλοβάτες» του αστικού πολιτικού συστήματος, σε μια περίοδο που το κίνημα δεν έχει ανασυνταχθεί σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.
Ενισχύεται από τον αντικομμουνισμό και το μίσος που καλλιεργεί το σύστημα προς τους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες. Το ΚΚΕ διακηρύσσει την ανάγκηνα μην αποσπάται η πάλη κατά του φασισμού, για την υπεράσπιση εργατικών δικαιωμάτων και λαϊκών κατακτήσεων, από την πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της ενάντια στα μονοπώλια,
ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και την εξουσία τους.
Πρέπει να είναι αταλάντευτη η προσήλωση στο στόχο της εργατικής εξουσίας.
Το ΚΚΕ
βαδίζει στις αναμετρήσεις που είναι μπροστά μας
πιο έμπειρο και πιο εξοπλισμένο,
για να οικοδομήσουμε τη μεγάλη λαϊκή αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή συμμαχία, που θα αντιπαλέψει την αντιλαϊκή πολιτική και θα βάλει τέλος
στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, στους πολέμους, στις κρίσεις, στην εκμετάλλευση, στη φτώχεια, στην ανεργία, στην καταπίεση,
ώστε να ανοίξει ο δρόμος και να εκπληρωθούν τα όνειρα και οι σύγχρονες ανάγκες του λαού και των νέων
με την εργατική - λαϊκή νίκη,
για την κατάκτηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας,
"...είναι αναγκαιότητα να διδαχθούμε από τα λάθη του παρελθόντος. Να μην πέσουμε στην ανώδυνη για το σύστημα παγίδα του «αντινεοφιλελεύθερου» μετώπου, η οποία ξαναπροβάλλεται και στην Ευρώπη και στη χώρα μας από δυνάμεις του οπορτουνισμού.
Να διδαχθούμε από το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας «δεξιάς» και «αριστερής»,
στην ανάδειξη των φασιστικών δυνάμεων και στην ανοχή της μιλιταριστικής προετοιμασίας τους.
Ενα από τα συμπεράσματα της πείρας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου που έχει αξία, είναι το εξής: Ο διεθνής ιμπεριαλισμός, το κάθε καπιταλιστικό κράτος, η κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία, πρώτα απ' όλα, έχει στραμμένα τα πυρά απέναντι στο εργατικό και λαϊκό κίνημα της χώρας ή της συμμαχίας, αλλά και σε οποιαδήποτε άλλη χώρα. Κινούνται με ελιγμούς, προκειμένου είτε να εξουδετερώσουν, είτε να αποπροσανατολίσουν τον ταξικό τους αντίπαλο, ακόμη και να παροπλίσουν με ενσωμάτωση την πολιτική πρωτοπορία του εργατικού κινήματος, τα ίδια τα Κομμουνιστικά Κόμματα.
Με αφορμή τη σημερινή μέρα πρέπει να σκύψουμε παραπέρα σε ορισμένα βασικά ζητήματα:
ΕΝΑ ΒΑΣΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ που πρέπει όλοι και όλες να απαντήσουμε είναι το εξής: Μπορεί να σταματήσει τον πόλεμο, για παράδειγμα, το εργατικό και λαϊκό κίνημα ενώ στην εξουσία βρίσκεται η τάξη που διεξάγει τον πόλεμο;
Ο Λένιν απαντά καθαρά ότι αυτό δεν μπορεί να το κάνει η εργατική τάξη παρά μόνο με την ανατροπή της τάξης που έχει ξεκινήσει τον πόλεμο.
Χρειάζεται η ανατροπή της τάξης που και πριν τον πόλεμο, την περίοδο του «ειρηνικού» μοιράσματος των αγορών και εδαφών, δεν μπορούσε να εξασφαλίσει στην πραγματικότητα καμία ειρήνη για τους λαούς .
Η επιθετική πολιτική εκδηλώνεται, επειδή το κεφάλαιο είναι επιθετικό, γιατί το κεφάλαιο θέλει όλο και μεγαλύτερες και νέες αγορές.
Γιατί το κεφάλαιο κινείται με ανταγωνιστικότητα.
Γιατί η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου έχει εθνοκρατική αφετηρία, αλλά διεθνική αναφορά.
Αλλά οι διεθνείς, οι περιφερειακές αγορές,
ακόμα κι όταν μοιράζονται με συμφωνίες,
μπορεί κάποια στιγμή να πάρουν και το χαρακτήρα ενός συμφώνου ειρήνης,
αυτές όμως οι συμφωνίες δεν αποτυπώνουν παρά μια συγκυριακή σχέση ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη, χωρίς να σβήνουν την αιτία που οδηγεί στον πόλεμο.
Ολα αυτά είναι πολύ επίκαιρα.
Οι ίδιες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που ανταγωνίζονται για τη μεγάλη αγορά των πετρελαίων, του φυσικού αερίου κ.λπ., καλούν σε διασκέψεις ειρήνευσης.
Σκεφτείτε, αυτοί οι οποίοι ανταγωνίζονται, αυτοί οι οποίοι προκαλούν, αυτοί οι οποίοι δίνουν όπλα, αυτοί που χωρίζουν το λαό μέσα σ' ένα κράτος, βεβαίως με τις τάξεις που παίζουν ρόλο, έρχονται και μιλάνε για σχέδιο ειρήνευσης ή για σχέδιο πιο ανοιχτού πολέμου.
Και στις μέρες μας, αποδεικνύεται ότι ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα.
Οι μεγαλύτεροι θα θυμούνται ότι περίπου πριν κάποιες δεκαετίες ήταν πάρα πολύ έντονο το λεγόμενο πασιφιστικό κίνημα.
Ειρηνικό κίνημα που γενικώς καταδικάζει οποιονδήποτε πόλεμο, που γενικά καταδικάζει οποιαδήποτε μορφή βίας, χωρίς να εξετάζει ποιος πόλεμος, από ποια τάξη, για ποιο σκοπό.
Το επαναστατικό εργατικό κίνημα, το κομμουνιστικό κίνημα καταδικάζει τον πόλεμο που προκαλούν οι αστικές τάξεις, είτε είναι με τη μία είτε με την άλλη μορφή.
Είτε είναι με την καθαρή στρατιωτική, επεκτατική επέμβαση είτε είναι με τη μορφή της αστικής πολιτικής που άνοιξε το δρόμο αυτό.
Το ζήτημα για το εργατικό - λαϊκό κίνημα στο κάθε καπιταλιστικό κράτος δεν είναι να επιλέξει με ποια ομάδα ιμπεριαλιστών θα πάει,
αλλά είναι να επιλέξει να κάνει το δικό του αγώνα ενάντια στον πόλεμο των αστικών τάξεων,
να μη χύνει το αίμα του ο λαός για ξένα συμφέροντα, για να πλουτίζουν οι εκμεταλλευτές.
Δεν μπορέσαμε να αξιοποιήσουμε τις συνθήκες επαναστατικής κατάστασης
Εξίσου σημαντικό που χρειάζεται να κρατήσουμε ως αξιόλογη ιστορική πείρα είναι το γεγονός
ότι το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα (ΔΚΚ)
δεν μπόρεσε να παραμείνει σταθερά στη γραμμή της πάλης, για μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε πόλεμο για το γκρέμισμα του καπιταλισμού.
Το 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1935 έθεσε ως κεντρικό καθήκον όλων των ΚΚ την πάλη ενάντια στο φασισμό, ως προϋπόθεση για την πάλη ενάντια στην απειλή νέου παγκοσμίου πολέμου, για την ειρήνη και υπεράσπιση της ΕΣΣΔ.
Μετά τη ναζιστική επίθεση στην ΕΣΣΔ, στη βάση της συμμαχίας της ΕΣΣΔ με τα καπιταλιστικά κράτη των ΗΠΑ, της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας, ενάντια στον Αξονα, υποχώρησε ολοκληρωτικά η γραμμή αντιμετώπισης του πολέμου ως ιμπεριαλιστικού από τη μεριά των καπιταλιστικών κρατών, ανεξάρτητα αν ήταν επιτιθέμενα ή αποδέκτες της επίθεσης.
Εκτιμήθηκε ότι άλλαξε ο χαρακτήρας του πολέμου, ότι έγινε μόνο αντιφασιστικός και υπεράσπισης της ΕΣΣΔ και κυριάρχησε η γραμμή συμμαχίας των ΚΚ με αστικές αντικατοχικές δυνάμεις σε αντιφασιστικά εθνικοαπελευθερωτικά μέτωπα.
Οι κομμουνιστές πρωτοστάτησαν στην αντικατοχική πάλη, συσπείρωσαν γύρω τους ευρύτερες εργατικές και λαϊκές μάζες.
Δεν μπόρεσαν όμωςνα αξιοποιήσουν τις συνθήκες επαναστατικής κατάστασης που στη συνέχεια διαμορφώθηκαν σε μια σειρά καπιταλιστικά κράτη της Δυτικής Ευρώπης με ένοπλα κινήματα αντίστασης και να οδηγήσουν τελικά την πάλη στην κατεύθυνση οριστικής ανατροπής της αστικής εξουσίας.
Στο ελληνικό κομμουνιστικό και επαναστατικό κίνημα,
τα προβλήματα αυτά στρατηγικής του ΔΚΚ
εκφράστηκαν
και στο ζήτημα της εκτίμησης και της αντιμετώπισης του ρόλου της Αγγλίας και των αστικών δυνάμεων
που αντετίθεντο στη γερμανική κατοχή, ως συμμάχων,
παραγνωρίζοντας το ρόλο τους,
ως επίσης επιτιθέμενων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που καραδοκούσαν την κατάλληλη στιγμή, για να στηρίξουν την αστική κυβέρνηση, τη διάσωση του καπιταλισμού και των συμμαχιών της αστικής τάξης σε βάρος του λαού της Ελλάδας και φυσικά της Σοβιετικής Ενωσης.
Αυτή η σύγχυση και πολιτική γραμμή
οδήγησε
στην ένταξη του ΕΛΑΣ στο Στρατηγείο των Συμμαχικών Δυνάμεων της Μ. Ανατολής το 1943,
στις απαράδεκτες συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας το 1944 και αργότερα της Βάρκιζας με την παράδοση των όπλων το 1945
με τις γνωστές συνέπειες σε βάρος του κινήματος του λαού και της νεολαίας.''
