Στην τρίτη και τελευταία πράξη του δράματος, προσπαθώντας να κλείσω αυτό το σκοτεινό ταξίδι στα άδυτα του νεποτισμού και της φαυλοκρατίας και στο πώς διαιωνίζονται χρόνια τώρα μολύνοντας εκτός από την ελληνική πολιτική σκηνή και τις ίδιες μας τις ζωές, αποφάσισα να αφήσω για το τέλος τις δύο μεγαλύτερες πολιτικές οικογένειες του τόπου, που δεκαετίες τώρα έχουν γραπωθεί γερά από το σάπιο κουφάρι της νοτιοανατολικής γωνιάς της Ευρώπης, γνωστής κάποτε ως Ελλάδα. Χάρη σε αυτές ακριβώς τις οικογένειες, τώρα πια ακούει στο όνομα, Ελληνικό Παρακράτος της Μπασταρδοκρατίας.
Περαιτέρω συστάσεις δε χρειάζονται.
Για μια τελευταία φορά θα πάρουμε βαθιά ανάσα και θα βουτήξουμε στον πιο απεχθή και δύσοσμο βόθρο, ευελπιστώντας να βγούμε ζωντανοί και αρτιμελείς.
Εξαιτίας του όγκου αυτών των δύο πολιτικών «κολοσσών» της Ψαροκώσταινας θα χωρίσουμε αναπόφευκτα την ιστορία μας σε δύο μέρη, ώστε να κρατήσουμε και την αγωνία στα ύψη.
Κυρίες και κύριοι, σας παρουσιάζω το Παπανδρέικο και το Καραμανλέικο.
Καλό κουράγιο.
Α´ μέρος: Το Παπανδρέικο
Γεώργιος Παπανδρέου ή «Γέρος».
Ως γενάρχη της οικογένειας αυτής, που είναι και η μοναδική που έχει κάνει το τρία στα τρία στους πρωθυπουργούς, βάζοντας τα γυαλιά στους προηγούμενους και θέτοντας ψηλά τον πήχη για τους επόμενους, θα ορίσουμε τον Γεώργιο Παπανδρέου, γνωστός και ως 
«Γέρος» ή «Ανένδοτος» ή «Τσιράκι των Άγγλων».
Γεννηθείς στις 13 Φεβρουαρίου του 1888, στο Καλέντζι Αχαΐας, ήταν το τρίτο παιδί του Πρωτοπρεσβύτερου, Ανδρέα Σταυρόπουλου και της συζύγου του, Παγώνας.
Μετακομίζει στην Πάτρα για να φοιτήσει στο Β´ Γυμνάσιο Πατρών και σε ηλικία 19 χρονών αποφασίζει μαζί με τον αδερφό του Νίκο να αλλάξουν επίθετο προκειμένου να κάνουν καριέρα στο πάλκο. Έτσι μετονομάζεται σε Παπανδρέου, συνδυάζοντας την επαγγελματική δραστηριότητα με το όνομα του πατρός τους, ένα όνομα που στιγμάτισε σαν χαρακιά το κορμί κάθε Έλληνα.
Σπουδάζει στην Αθήνα και το Βερολίνο νομικά, όπου και γνωρίζει τονΕλευθέριο Βενιζέλο (θείο του Κων/νου Μητσοτάκη όπως είδαμε στο προηγούμενο επεισόδιο).
Ο Βενιζέλος εντυπωσιάζεται από τον νεαρό Παπανδρέου, ο οποίος αποδεικνύεται μανούλα στο γλείψιμο, προσόν που στο μέλλον θα αποδειχτεί πολύτιμο εργαλείο για τον «Γέρο».
Έτσι, ο Βενιζέλος διορίζει τον Παπανδρέου, αρχικά ως διευθυντή του Πολιτικού του Γραφείου και αργότερα, την ίδια χρονιά, ως νομάρχη στη Λέσβο. Την περίοδο 1917-1920 διατελεί Γενικός Διευθυντής Νήσων Αιγαίου, με ουσιαστικές αρμοδιότητες Υπουργού.
Όλα αυτά σε ηλικία μόλις 29 ετών.
Οι υπουργικές θέσεις διαδέχονται η μία την άλλη. Εκλεγμένος πλέον βουλευτής το 1923 με το κόμμα των Φιλελευθέρων του Ελ. Βενιζέλου, διορίζεται υπουργός Εσωτερικών στην επαναστατική κυβέρνηση Πλαστήρα-Γονατά, υπουργός Εθνικής Οικονομίας στην κυβέρνηση Μιχαλακόπουλου (1924-1925), υπουργός Εθνικής Παιδείας από τον Βενιζέλο (1930-1932) και υπουργός Συγκοινωνιώντο 1933.
Το 1935 ιδρύει το πρώτο κόμμα του Παπανδρέικου (Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα), δείχνοντας τον δρόμο στους απογόνους του και την τέχνη του πώς να χρησιμοποιούν και να βιάζουν για σχεδόν έναν αιώνα τον όρο «σοσιαλισμός».
Το 1943 και ενώ η χώρα βρίσκεται κατεχόμενη από τα ναζιστικά στρατεύματα, ο Παπανδρέου καταλαβαίνει πού έχει «ψωμί να φάει» και στέλνει μήνυμα στο Στρατηγείο Μέσης Ανατολής λέγοντας: «Η ταυτότης συμφερόντων Ελλάδος και Αγγλίας για πρώτη φορά στην ιστορία είναι απόλυτος».
Έτσι, το μέλλον διαγράφεται λαμπρό και ελπιδοφόρο για τον νέο αυτόν πολιτικό  ο οποίος, με εντολή από το αυτοεξόριστο βασιλιά Παύλο, διορίζεται στη θέση του Σοφοκλή Βενιζέλου (γιου του μέντορά του, Ελ. Βενιζέλου) με την ευθύνη να σχηματίσει κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, μιας και στην Ελλάδα το Ε.Α.Μ. τους έχει προλάβει, έχοντας ήδη εκλέξει «την Κυβέρνηση του Βουνού», ΠΕΕΑ (Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης).
Τον Οκτώβριο του 1944, η Ελλάδα απελευθερώνεται από τα ναζιστικά στρατεύματα 
και 
ο Παπανδρέου επιστρέφει ώστε να αναλάβει την ηγεσία της μεταπολεμικής Ελλάδας. Το πρόβλημα είναι όμως διπλό. 
Η εξουσία του δεν νομιμοποιείται από πουθενά αφού πρώτον, είναι διορισμένος από τον φυγά και αντιπαθή στον ελληνικό λαό βασιλιά Παύλο, και δεύτερον, αποτελεί το τέλειο φερέφωνο των αγγλικών συμφερόντων και του ίδιου του Τσώρτσιλ.
Μαζί με τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο («Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας» απευθυνόμενος στον Αμερικανό στρατηγό Βαν Φλητ) εξυπηρετεί μέχρι κεραίας τα βρετανικά στρατεύματα στην Ελλάδα και προσπαθεί με μανία να εξοντώσει τον αντιστασιακό στρατό του ΕΛΑΣ. 
Ο ρόλος του εξαιρετικά σκοτεινός εκείνη την  περίοδο, εξυπηρετεί ομολογουμένως άριστα τους σκοπούς του Τσώρτσιλ όσον αφορά στη διαδοχή της κατοχής από τα ναζιστικά στα αγγλικά στρατεύματα.
Από το 1946 και μετά δε λείπει από καμία βουλή εφόσον εκλέγεται συνεχόμενα βουλευτής Αχαίας(προπολεμικά εκλεγόταν στη Μυτιλήνη, όπου είχε διοριστεί Νομάρχης από τον Βενιζέλο) 
και συμμετέχει σχεδόν σε όλες τις κυβερνήσεις ως Υπουργός Εθνικής Οικονομίας, Εφοδιασμού, Εργασίας, Παιδείας, Δημόσιας Τάξης και Συντονισμού στις κυβερνήσεις των ετών 1946-1952.
Συνεργάζεται με τον Ελληνικό Συναγερμό του στρατάρχη Παπάγου και, μαζί με τον παλιό του φίλο Σοφοκλή Βενιζέλο, καταφέρνουν να χαντακώσουν τον «κεντρώο» χώρο και να αναδείξουν την αριστερή ΕΔΑ ως δεύτερο κόμμα, πίσω από την ΕΡΕ του  Καραμανλή.
Αυτό βέβαια ήταν ανεπίτρεπτο και έτσι το 1961 ιδρύει την «Ένωση Κέντρου», έναν συνασπισμό αμετανόητων βενιζελικών και απογοητευμένων συντηρητικών, με σκοπό την αποτροπή της περαιτέρω ενίσχυσης της ΕΔΑ.
Η περίοδος όμως δεν είναι ευνοϊκή για τον «χαϊδεμένο» Παπανδρέου, αφού ένας νέος σχετικά πολιτικός από την Πρώτη Σερρών, ο Κων/νος Καραμανλής, εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα του παλατιού και των Αμερικάνων.
Οι εκλογές «βίας και νοθείας» του 1961 καταφέρνουν να «ξεπλύνουν» το αμαρτωλό παρελθόν του «Γέρου» και ο «Ανένδοτος», όπως κηρύσσει τον αγώνα του για τη Δημοκρατία, σώνει δια παντός την υστεροφημία του Παπανδρέου στη συνείδηση του κόσμου.
Το 1963 κερδίζει τις εκλογές και γίνεται πρωθυπουργός. Η χαρά του Γεωργίου δεν θα κρατήσει για πολύ και τα γεγονότα της «Αποστασίας» θα σημαδέψουν την εποχή, εφόσον μια άλλη «κορυφαία» πολιτική οικογένεια (βλ. στο δεύτερο επεισόδιο της «Μπασταρδοκρατίας» για τον λατρεμένο Κων/νο Μητσοτάκη), δεν μπορεί να χωνέψει την πιθανή διαδοχή του Γεώργιου από τον γιο του Ανδρέα (καρπός του έρωτα του Γεωργίου με την κόρη Πολωνού μεγαλοεπιχειρηματία,Σοφία Μινέικο).
Ο «Γέρος» πεθαίνει την 1η Νοεμβρίου του 1968 (ένα χρόνο μετά το πραξικόπημα των συνταγματαρχών), αφού προηγουμένως είχε τεθεί σε κατ’ οίκον περιορισμό από τους χουντικούς στο Καστρί.
Έτσι ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για τον διάδοχο της Δυναστείας από το Καλέντζι Αχαίας, Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος αναλαμβάνει τον «θρόνο» της Ελληνικής Μπασταρδοκρατίας το 1981, λίγα χρόνια μετά την πτώση της Χούντας.
Ανδρέας Παπανδρέου ή αλλιώς «ο γκόμενος της Λιάνης»

Η περιβόητη «Αλλαγή» δεν επετεύχθη τελικά, αλλά πέτυχε άψογα η αλλαγή στον θώκο της εξουσίας. Και επειδή η εξουσία είναι σαν μια γκόμενα που δεν πρέπει να βγει από την παρέα, έτσι και το Παπανδρέικο έκανε τα πάντα ώστε να την κρατήσει ερωμένη του. 
Και αν μιλάμε για ερωμένες, εραστές, σεξ και βία, τότε πρέπει να μιλήσουμε για τον «εραστή» (ή καλύτερα βιαστή όλων των Ελλήνων), τον έναν και μοναδικό Ανδρέα Παπανδρέου ή «Ζιβάγκος», ή «Λαοπλάνο», ή «Οδοστρωτήρα».
Γεννήθηκε στη Χίο (5 Φεβρουαρίου του 1919), όπου είχε διοριστεί ο πατέρας του, Γεώργιος, ως Γενικός Διοικητής Αιγαίου. Φοιτά στο Κολέγιο Αθηνών και το 1937 εισέρχεται στη Νομική Αθηνών, την οποία όμως εγκαταλείπει επί της δικτατορίας Μεταξά, 2 χρόνια αργότερα.
Συνεχίζει τις σπουδές του στις Η.Π.Α. όπου και εκπονεί, το 1943, το διδακτορικό του στα Οικονομικά και τη Φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Παντρεύεται τη Μαργαρίτα Τσαντ, με την όποια αποκτά 4 παιδιά (τον Γιώργο, τη Σοφία, τον Νίκο και τον Αντρίκο), εμπλουτίζοντας με απογόνους τη δυναστεία των πρωθυπουργών.
Στις 16 Ιανουαρίου του 1961, μετά από προτροπή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, επιστρέφει στην Ελλάδα και αναλαμβάνει Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου και Επιστημονικός Διευθυντής του νεοσύστατου Κέντρου Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών (ΚΕΠΕ), καθώς και Σύμβουλος της Τράπεζας της Ελλάδος.
Στις εκλογές του 1964 εκλέγεται για πρώτη φορά βουλευτής με την «Ένωση Κέντρου» του πατέρα του, Γεωργίου. Αρχικά συμμετέχει στην κυβέρνηση ως υπουργός  Προεδρίας και λίγο αργότερα ως αναπληρωτής Υπουργός Συντονισμού. Παραιτήθηκε λίγο αργότερα, μετά από πολλές πιέσεις άλλων τάσεων μέσα στο κόμμα, συσπειρώνοντας γύρω του τη λεγόμενη κεντροαριστερή πτέρυγα της Ένωσης Κέντρου. Στις 25 Απριλίου του 1965 γίνεται ξανά αναπληρωτής Υπουργός Συντονισμού, ενώ ένα μήνα αργότερα κατηγορείται ως εμπνευστής και αρχηγός της μυστικής οργάνωσης αξιωματικών, «ΑΣΠΙΔΑ».
Συλλαμβάνεται στις  21 Απριλίου του 1967, από την χούντα των συνταγματαρχών, αλλά μετά την μεσολάβηση των φίλων του από την Αμερική απελευθερώνεται και συνεχίζει τον αντιστασιακό του αγώνα από το Παρίσι μαζί με τη Μελίνα, αφήνοντας πίσω τον πραγματικό ήρωα Παναγούλη να προσπαθεί να βγάλει το φίδι από την «γύψινη» τρύπα του Παπαδόπουλου.
Μετά τη φοβερή ιστορική συγκυρία της ξελάσπωσης του Γεωργίου Παπανδρέου, ο οποίος όντας ένας εξαιρετικά τυχερός άνθρωπος αφήνοντας την τελευταία του πνοή ακριβώς τη στιγμή που ο κόσμος είχε ανάγκη από ήρωες, ο Ανδρέας επιστρέφει στην Ελλάδα μετά την πτώση της χούντας και αναλαμβάνει να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του πατρός του, με μια δόση σοσιαλισμού και μπόλικα συνθήματα εμπνευσμένα από την αριστερά και το ΕΑΜ.
Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1974, στον ημιώροφο του King Palace, o Ανδρέας μετεξελίσσει την οργάνωση που είχε ιδρύσει κατά της περίοδο της Χούντας, το ΠΑΚ (Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα), στο φοβερό και τρομερό ΠΑΣΟΚ (Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό  Κίνημα), του οποίου τέθηκε αυτοσκοπός η εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού στην Ελλάδα, για χίλια χρόνια. Τελικά, τον βόλεψε το ΔΝΤ που κάνει και αυτό φιλότιμες προσπάθειες να εγκατασταθεί στο σβέρκο μας για 2000 χρόνια.
Στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου του 1974, το ΠΑΣΟΚ λαμβάνει το 13,58% των ψήφων και εκλέγει 12 βουλευτές. Στις επόμενες εκλογές, στις 20 Δεκεμβρίου του 1977, ο Ανδρέας, ως ηγετικός χαρακτήρας πια (με εδραιωμένη την εξουσία του στο ΠΑΣΟΚ διαγράφοντας από το κόμμα όποιον διαφωνούσε), λαμβάνει το 25,34% και εκλέγει 93 βουλευτές, κάνοντας την ΠΑΣΟΚάρα αξιωματική αντιπολίτευση.
Το 1981, το ΠΑΣΟΚ κερδίζει θριαμβευτικά τις εκλογές με το συντριπτικό ποσοστό του 48,1% και ο Ανδρέας των Ελλήνων πια, γίνεται για πρώτη φορά πρωθυπουργός, αλλάζοντας εκ θεμελίων τον ρου της ιστορίας.
Διατελεί πρωθυπουργός και την επόμενη την εκλογική περίοδο, ’85 με ΄89. Ακολουθεί ο άσπονδος Μητσοτάκης, ο οποίος έχοντας προσπαθήσει να πουλήσει ακόμα και τα αμμοχάλικα της χώρας, παραδίδει τον πρωθυπουργικό θώκο ξανά στον Αντρέα, ο οποίος επιστρέφει το 1993, έχοντας θυσιάσει τον Κουτσόγιωργα, ο οποίος «δε δύναται» να ξεπλύνει τα «πάμπερς» του Κοσκωτά. Παραμένει στην πρωθυπουργία μέχρι το  1996, όπου ο Γιακούμπ από τη μία και η αγάπη της Μιμής από την άλλη δεν καταφέρνουν τελικά να τον κρατήσουν στην ζωή.
Διάδοχός του ο Κώστας ο Σημίτης, εμβόλιμος στη δυναστεία Παπανδρέου του ΠΑΣΟΚ, προλειαίνει το έδαφος για τον γιο του Ανδρέα, Γιωργάκη, ενώ κάπου ενδιάμεσα παρεμβάλεται και ο ανιψιός του Κων/νου Καραμανλή (που θα αναλύσουμε στο δεύτερο μέρος του 3ου και τελευταίου κεφαλαίου), ο Κωστάκης ο Αδιάφορος, εγκαινιάζοντας  μια νέα εποχή πρωθυπουργών στους οποίους προσδίδεται το υποκοριστικό -ακης, επισημαίνοντας το μέγεθος του πολιτικού τους εκτοπίσματος και θυμίζοντάς μας ποιων γιοι είναι.
Γιωργάκης Παπανδρέου ο Εναλλακτικός.
Ο τρίτος πρωταγωνιστής, της όχι και τόσο μικρής μας ιστορίας, γεννήθηκε στις 16 Ιουνίου του 1952 στο St. Paul της Μινεσότα των ΗΠΑ και πολιτογραφήθηκε ως George Jeffrey Papandreou. Την περίοδο εκείνη, ο πατέρας του και μετέπειτα πρωθυπουργός, Ανδρέας Παπανδρέου, κατείχε πανεπιστημιακή έδρα στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα (University of Minnesota). Μητέρα του είναι η Μαργαρίτα Τσαντ, από το Έλμχερστ (Elmhurst) του Ιλινόις των ΗΠΑ.
Την περίοδο 1970-1975, σπούδασε κοινωνιολογία στο Amherst College, στη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ. Αμέσως μετά παρακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στην κοινωνιολογία της ανάπτυξης στο London School of Economics του Ηνωμένου Βασιλείου, λαμβάνοντας τελικά το πτυχίο του το 1977. Ακολούθως, πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στη Στοκχόλμη και παρακολούθησε μεταπτυχιακά μαθήματα στο Κέντρο Διεθνών Σχέσεων στο αμερικανικό πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ.
To 1981, κοντά στον βασιλικό Ανδρέα, ποτίστηκε και η γλάστρα, Γιωργάκης, ο οποίος και εκλέγεται πρώτη φορά βουλευτής Αχαΐας και θα συνεχίσει να εκλέγεται μέχρι το 1996, ποτίζοντας για πάντα ΠΑΣΟΚίλα τα πατρινά χώματα. Μετά το 1996 συνεχίζει να εκλέγεταιβουλευτής στην Α΄ Αθηνών ενώ ως αρχηγός του ΠΑΣΟΚ πια, στην Α΄ Θεσσαλονίκης και στο νομό Αχαίας. Oι κυβερνητικές θέσεις που ανέλαβε, καθότι γιος του πατέρα του, πολλές:
  • Υφυπουργός Πολιτισμού (Ιούλιος  – Φεβρουάριος 1987),
  • Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (1988- 1989),
  • Υφυπουργός Εξωτερικών (Οκτώβριος 1993 – Ιούλιος 1994),
  • Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (Ιούλιος 1994 – Σεπτέμβριος 1996),
  • Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών (Σεπτέμβριος 1996 – Φεβρουάριος 1999),
  • Υπουργός Εξωτερικών (Φεβρουάριος 1999 – Φεβρουάριος 2004, Οκτώβριος 2009 – Σεπτέμβριος 2010)
Στις 8 φεβρουαρίου του 2004, εκλέγεται θριαμβευτικά (χωρίς άλλον υποψήφιο) πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Και αφού οι κόποι τόσων χρόνων τού αναγνωρίζονται από την ελληνική κοινωνία και ενώ πλέον ο απερχόμενος πρωθυπουργός Κωστάκης ο Αδιάφορος ο Καραμανλής, κλείνεται στη Ραφήνα και σφραγίζει πόρτες και παράθυρα με τούβλο μπατικό για να μην τον ενοχλούν στο τουρνουά Pro που παίζει επί 5 συναπτά έτη, στις 6 Οκτωβρίου του 2009, εκλέγεται 11ος πρωθυπουργός της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας.
Ξαφνικά διαπιστώνει ότι λεφτά δεν υπάρχουν και σπεύδει να τα ζητήσει από το φιλαράκι του στη Σοσιαλιστική Διεθνή (στην οποία είχε εκλεγεί πρόεδρος χωρίς άλλον υποψήφιο αντίπαλο ΠΑΛΙ), Ντομινίκ Στρός Καν, ο οποίος τυγχάνει τότε να είναι επικεφαλής τουΔιεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Αλλά το ΔΝΤ για να βοηθήσει τον Γιωργάκη ζητάει αίμα. Και ο αγαπημένος μας τότε πρωθυπουργός το δίνει. Μόνο που δεν είναι το δικό του αλλά το δικό μας.
Παραιτείται στις  11 Νοεμβρίου του 2011 υπέρ του τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμου, εκλεκτού της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο οποίος είχε διατελέσει αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής  Κεντρικής Τράπεζας  στο παρελθόν.
Και τα υπόλοιπα είναι ιστορία…
Βολοδέρνει στον κόσμο βγάζοντας λόγους για το πόσο επιτυχημένα κατέστρεψε μιαν ολόκληρη χώρα και όταν κουράζεται να γυρνάει, επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, εντυπωσιάζοντας άπαντες, δημιουργώντας στις 3 Ιανουαρίου του 2015, λίγες μέρες πριν τις εκλογές, χωρίς καμία ντροπή, φόβο ή πάθος, ένα νέο κόμμα, το «Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών». Γιατί αν δεν έχει κάπου μέσα την λέξη σοσιαλισμό δεν φουσκώνει το κέικ.
Μάλιστα προσπαθεί να συνεχίσει τη διαδοχή τόσων χρόνων και βάζει υποψήφιο Αχαίας τον γιο του, Αντρίκο Παπανδρέου.
Όμως, έστω και καθυστερημένα, ο λαός αποφασίζει να κόψει τον ομφάλιο λώρο αυτού του αίσχους και 92 χρόνια μετά, αποφασίζει να μην εκλέξει έναν Παπανδρέου στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Θα μου πείτε του πήρε 92 χρόνια για να καταλάβει αυτό το σφάλμα. Δυστυχώς όμως, αυτή η έκλαμψη αποφασιστικότητας του ελληνικού λαού δεν επεκτάθηκε στην οικογένεια Καραμανλή, της οποίας τα μέλη διπλασιάστηκαν, με εκλεχθέντες στη νέα Βουλή τον τέως πρωθυπουργό, Κωστάκη Αδιάφορο Καραμανλή καθώς και τον υιό του αδερφού του Κωνσταντίνου (ή Εθνάρχη ή Σκατόψυχου), Κώστακη Καραμανλή Τζούνιορ.
Περαιτέρω ανατριχιαστικές λεπτομέρειες στο δεύτερο μέρος αυτού του έπους της πρωθυπουργικής κληρονομικότητας: 

Ελληνική Μπασταρδοκρατία vol 3b 


Κάποιες επισημάνσεις του Viva La Revolucion Για εμπέδωση της Ιστορίας !!