Κρίση στη ΓΣΕΕ: Πού είναι το περίεργο; Εδώ και 100 χρόνια “τσακώνονται” οι “Παναγόπουλοι” με τους “Πέρρους”.
21-03-2019
Μάνος Δούκας
100 χρόνια ζωής της ΓΣΕΕ, από το 1919 μέχρι το 2019, είναι όλα χρόνια σύγκρουσης του ταξικού εργατικού κινήματος με τις αντιλαϊκές πολιτικές των κυβερνήσεων της αστικής τάξης και τα τσιράκια τους στα συνδικάτα. Σύγκρουσης και με τις δοτές διοικήσεις της ΓΣΕΕ που προκύπταν μέσα από νοθείες και πραξικοπήματα. Αλλά και με όσα από αυτά τα τσιράκια παριστάνουν ότι κρατούν ίσες αποστάσεις. Ποτέ δεν ήταν “περίεργος” αυτός ο “καυγάς”. Καλύτεροι χαρακτηρισμοί είναι να πει κανείς “αναγκαίο”, “αναπόφευκτο”, “επιβεβλημένο”, μέχρι και “εντελώς φυσικό”.
ΚΡΙΣΗ ΠΡΩΤΗ: ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΗΜΕΡΑ…
Το 1918 ιδρύεται η ΓΣΕΕ και συγχρόνως το ΚΚΕ. Στο ιδρυτικό συνέδριο της ΓΣΕΕ επικράτησε (158 – 21) η γραμμή της πάλης των τάξεων, σε βάρος της βενιζελικής και της αναρχοσυνδικαλιστικής τάσης, που ήθελαν το διαχωρισμό της πολιτικής από το συνδικαλισμό. Στη διοίκηση όμως, με κάποιες παραχωρήσεις των “ταξικών”, στο όνομα της “ενότητας”, εκλέχτηκαν 6 Βενιζελικοί και 5 σοσιαλιστές. Γρήγορα οι 5 σοσιαλιστές συλλαμβάνονται και φυλακίζονται από το κράτος και οι Βενιζελικοί τους καθαιρούν από τη διοίκηση. Αλλά το Εθνικό συμβούλιο της ΓΣΕΕ καθαιρεί τους 6 Βενιζελικούς κι αναθέτει τη διοίκηση στους 5 σοσιαλιστές. Οι 5 σοσιαλιστές συλλαμβάνονται ξανά και στέλνονται εξορία. Απελευθερώνονται ξανά, με πανελλαδική απεργία.
ΚΡΙΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: ΜΙΑ ΝΟΘΕΙΑ ΜΕΣΩ… ΚΡΟΥΑΖΙΕΡΑΣ
Η δικτατορία Θεόδωρου Πάγκαλου, θέτει εκτός νόμου το ΚΚΕ. Ακολουθούν συλλήψεις και εξορίες σε νησιά, με πρώτους τους αγωνιστές συνδικαλιστές εργάτες. Εν όψει του 3ου Συνέδριου της ΓΣΕΕ (1926), διακηρύσσει σαν στόχο την «αποκομμουνιστικοποίηση» της ΓΣΕΕ. Οι ταξικές δυνάμεις όμως έχουν πάλι πλειοψηφία σχεδόν 60%. Η κυβέρνηση συλλαμβάνει 110 (!!!) από τους 278 “ταξικούς”, τους αμπαρώνει σ’ ένα πλοίο και τους κρατάει ανοιχτά του Πειραιά… μέχρι να λήξουν οι αρχαιρεσίες στη ΓΣΕΕ! Οπότε το 278 – 179, γίνεται 168 – 179. Ακολουθεί όργιο διαγραφών σωματείων και ομοσπονδιών που ελέγχονταν από τις ταξικές δυνάμεις. Στο 4ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ (1928), πάλι οι ταξικοί είναι 230, έναντι 136 συντηρητικών και σοσιαλδημοκρατών. Με κυβερνητικές παρεμβάσεις και μεθοδεύσεις διαγράφηκαν… 213 (από τους 230 !!!) αντιπρόσωποι και μαζί τους 300 σωματεία με 75.000 μέλη, που υπερασπίζονταν την ταξική γραμμή στο κίνημα.
ΚΡΙΣΗ ΤΡΙΤΗ: Η “ΕΝΩΤΙΚΗ ΓΣΕΕ” ΚΑΙ ΤΟ ΙΔΙΩΝΥΜΟ…
Οι αποκλεισμένες αυτές Ομοσπονδίες αντιδρούν. Το 1929, οργανώνουν Συνέδριο για την ίδρυση της Ενωτικής ΓΣΕΕ (Εν ΓΣΕΕ). Πήραν μέρος 142 οργανώσεις, με μεγαλύτερες τις Ομοσπονδίες Καπνεργατών, Τύπου, Βιομηχανίας Χάρτου, Επισιτισμού, Δέρματος, Μηχανουργών, Οικοδόμων κ.ά. Συνολικά εκπροσωπούνταν οι 35.000 από τους 50.000 συνδικαλιστικά οργανωμένους εργάτες στη χώρα. Από την αρχή η Εν. ΓΣΕΕ παίρνει “κεφάλι” στους αγώνες και στους αριθμούς των σωματείων και εργατών που συσπειρώνει.
Η κυβέρνηση Βενιζέλου, ψηφίζει το αντικομουνιστικό «ιδιώνυμο», δικάζει και θέτει εκτός νόμου την Εν ΓΣΕΕ, «επειδή εργάζεται κατά του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος». Αυτή συνέχισε να λειτουργεί παράνομα και αύξησε την επιρροή της μέσα στους εργάτες. Ακόμα και στο 7ο Συνέδριο της κυβερνητικής ΓΣΕΕ, το 1934, το 1/3 των συνέδρων υποστήριξε τις προτάσεις της Ενωτικής για την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος. Έτσι τον Ιούλη του 1936 η καθεστωτική ΓΣΕΕ υποχρεώνεται να συμφωνήσει στη σύγκληση συνεδρίου για την αποκατάσταση των δημοκρατικών λειτουργιών. Αλλά έρχεται η δικτατορία του Μεταξά. Οπότε… τέλος κι ο συνδικαλισμός κι η δημοκρατία.
ΚΡΙΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ: ΑΝ Η ΕΡΓΑΣ ΠΑΙΡΝΕΙ 5 ΣΤΟΥΣ 7, ΤΟΤΕ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΑΚΥΡΟ…
Τη δικτατορία Μεταξά, ακολουθεί η κατοχή κι ο εμφύλιος. Στη διάρκεια της κατοχής, ιδρύεται και ανδρώνεται το εργατικό ΕΑΜ που οργανώνει επιτυχημένες κινητοποιήσεις και απεργίες, όπως π.χ. η ακύρωση της πολιτικής επιστράτευσης, αυξήσεις στους δημοσίους υπαλλήλους κλπ. Ταυτόχρονα τον έλεγχο της ΓΣΕΕ συνεχίζουν να έχουν οι Μεταξικοί και με την έγκριση των Γερμανών. Τον Οκτώβρη του 1944, με την απελευθέρωση, η ΚΕ του Εργατικού ΕΑΜ ανέλαβε καθήκοντα προσωρινής διοίκησης της ΓΣΕΕ. Οι διορισμένοι του Μεταξά και των Γερμανών, συλλαμβάνονται από τον ΕΛΑΣ, που παραδίνει το κτίριο της ΓΣΕΕ στο ΕΑΜ. Το Γενάρη του 1945 όμως, η κυβέρνηση Πλαστήρα παύει τη διοίκηση της ΓΣΕΕ ως συμμετέχουσα στην «ανταρσία» και διορίζει πάλι τους κατοχικούς συνδικαλιστές. Ιδιαίτερο ρόλο στην “αναδιοργάνωση” παίζουν οι Βρετανικές δυνάμεις.
Στο 8ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ (1946), παρ’ όλες τις προσπάθειες της αντίδρασης και των Άγγλων, η ΕΡΓΑΣ παίρνει 5 από τα 7 μέλη της διοίκησης της ΓΣΕΕ και το “γιορτάζει”, με μεγάλη συγκέντρωση δεκάδων χιλιάδων εργατών στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Όμως το Συμβούλιο της Επικρατείας ακύρωσε το 8ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ. Η εκλεγμένη διοίκηση καθαιρείται και συλλαμβάνονται τα μέλη της. Ο γραμματέας της Μήτσος Παπαρήγας δολοφονείται στα μπουντρούμια της Ασφάλειας στην Μπουμπουλίνας. Ακολουθεί το 1948, το 9ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ. Η πιο «αισχρή θεατρική παράσταση» (Πράβδα). Το συνέδριο έγινε παρουσία εκπροσώπων των πρεσβειών ΗΠΑ και Μ. Βρετανίας.
ΚΡΙΣΗ ΠΕΜΠΤΗ: ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ, ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΙ, ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ
Η ζωή στο μετεμφυλιακό κράτος συνεχίζεται χωρίς… εκπλήξεις. Στο 10ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, οι αντιπρόσωποι έπρεπε να υπογράφουν «πιστοποιητικά φρονημάτων». Μέχρι και το 15ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, δεν υπάρχει ούτε ίχνος οποιασδήποτε αντιπολίτευσης. Γινότανε «η αναμέτρηση των δυνάμεων του ελεύθερου συνδικαλισμού με τον κομμουνισμό» όπως έλεγαν.
Αλλά μέχρι το 15ο συνέδριο, οι ταξικές δυνάμεις αντιδρούν. Συγκροτούν την κίνηση των «115 Συνεργαζόμενων Εργατοϋπαλληλικών Οργανώσεων» («115-ΣΕΟ»), που μαζικοποιείται γρήγορα και φτάνει και τις 680. Το 1964 – 65, η κυβέρνηση του «Κέντρου» “ρίχνει” δικαστικά την ηγεσία της ΓΣΕΕ και βάζει τους δικούς της. Φυσικά οι “115” πάλι αποκλείστηκαν από τη διοίκηση. Στο 15ο συνέδριο λοιπόν μια από τα ίδια. Κρατικός παρεμβατισμός, δράση του «μαύρου μετώπου», διαγραφές, αποκλεισμοί συνέδρων αλλά και ολόκληρων μαζικών οργανώσεων, οδήγησαν σε άλλο ένα νόθο συνέδριο. Οι 205 αντιπρόσωποι των ταξικών δυνάμεων (ΔΣΚ) και του “κέντρου, αποχώρησαν, καταγγέλλοντας το Συνέδριο ως «νόθο και παράνομο». Αυτοί που αποχώρησαν από το Συνέδριο εκπροσωπούσαν 160.000 μέλη, ενώ αυτοί που έμειναν εκπροσωπούσαν περίπου 68.000 μέλη. Έτσι, μέχρι και τη χούντα του 1967, η μαύρη πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, με τη χρήση του αντικομουνιστικού κράτους, έκανε ό,τι ήθελε στα συνδικάτα.
ΚΡΙΣΗ ΕΚΤΗ: Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ…
Μετά τη Χούντα, οι εργατοπατέρες χρησιμοποιούν πιο πολύ τα “σωματεία σφραγίδες”. Στο 18ο συνέδριο της ΓΣΕΕ (1976), το 50% των αντιπροσώπων ήταν πλασματικοί, αφού προερχόμενοι από σωματεία των 10 και των 20 μελών. Στο 19ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ (1978), πηγή της πλαστής πλειοψηφίας ήταν κάπου 2.000 σωματεία – σφραγίδες. Έτσι φτιάχνουν μια ΓΣΕΕ που στήριζε ακόμα και τον αντεργατικό νόμο 330/76 που χτυπούσε το δικαίωμα στην απεργία, κατοχύρωνε το λοκ άουτ κι απαγόρευε την πολιτική απεργία. Αλλά χαιρέτιζε και την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Ήταν τότε που μεσουρανούσαν ο Καρακίτσος, ο Λάσκαρης κι οι δηλώσεις τους για την… κατάργηση της πάλης των τάξεων.
Το ταξικό κίνημα πάλι αντιδρά σ’ αυτή την κατάσταση, συγκροτώντας τα συντονιστικά ΣΕΔΟ και ΣΑΔΕΟ, εκτός ΓΣΕΕ φυσικά και κόντρα σ’ αυτήν. Κήρυξαν ακόμα και απεργίες (σε μια τέτοια απολύθηκα κι εγώ – εργαζόμενος φοιτητής – από την “MINOΣ- ΜΑΤΣΑΣ”).
21-03-2019
Μάνος Δούκας
100 χρόνια ζωής της ΓΣΕΕ, από το 1919 μέχρι το 2019, είναι όλα χρόνια σύγκρουσης του ταξικού εργατικού κινήματος με τις αντιλαϊκές πολιτικές των κυβερνήσεων της αστικής τάξης και τα τσιράκια τους στα συνδικάτα. Σύγκρουσης και με τις δοτές διοικήσεις της ΓΣΕΕ που προκύπταν μέσα από νοθείες και πραξικοπήματα. Αλλά και με όσα από αυτά τα τσιράκια παριστάνουν ότι κρατούν ίσες αποστάσεις. Ποτέ δεν ήταν “περίεργος” αυτός ο “καυγάς”. Καλύτεροι χαρακτηρισμοί είναι να πει κανείς “αναγκαίο”, “αναπόφευκτο”, “επιβεβλημένο”, μέχρι και “εντελώς φυσικό”.
ΚΡΙΣΗ ΠΡΩΤΗ: ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΗΜΕΡΑ…
Το 1918 ιδρύεται η ΓΣΕΕ και συγχρόνως το ΚΚΕ. Στο ιδρυτικό συνέδριο της ΓΣΕΕ επικράτησε (158 – 21) η γραμμή της πάλης των τάξεων, σε βάρος της βενιζελικής και της αναρχοσυνδικαλιστικής τάσης, που ήθελαν το διαχωρισμό της πολιτικής από το συνδικαλισμό. Στη διοίκηση όμως, με κάποιες παραχωρήσεις των “ταξικών”, στο όνομα της “ενότητας”, εκλέχτηκαν 6 Βενιζελικοί και 5 σοσιαλιστές. Γρήγορα οι 5 σοσιαλιστές συλλαμβάνονται και φυλακίζονται από το κράτος και οι Βενιζελικοί τους καθαιρούν από τη διοίκηση. Αλλά το Εθνικό συμβούλιο της ΓΣΕΕ καθαιρεί τους 6 Βενιζελικούς κι αναθέτει τη διοίκηση στους 5 σοσιαλιστές. Οι 5 σοσιαλιστές συλλαμβάνονται ξανά και στέλνονται εξορία. Απελευθερώνονται ξανά, με πανελλαδική απεργία.
ΚΡΙΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: ΜΙΑ ΝΟΘΕΙΑ ΜΕΣΩ… ΚΡΟΥΑΖΙΕΡΑΣ
Η δικτατορία Θεόδωρου Πάγκαλου, θέτει εκτός νόμου το ΚΚΕ. Ακολουθούν συλλήψεις και εξορίες σε νησιά, με πρώτους τους αγωνιστές συνδικαλιστές εργάτες. Εν όψει του 3ου Συνέδριου της ΓΣΕΕ (1926), διακηρύσσει σαν στόχο την «αποκομμουνιστικοποίηση» της ΓΣΕΕ. Οι ταξικές δυνάμεις όμως έχουν πάλι πλειοψηφία σχεδόν 60%. Η κυβέρνηση συλλαμβάνει 110 (!!!) από τους 278 “ταξικούς”, τους αμπαρώνει σ’ ένα πλοίο και τους κρατάει ανοιχτά του Πειραιά… μέχρι να λήξουν οι αρχαιρεσίες στη ΓΣΕΕ! Οπότε το 278 – 179, γίνεται 168 – 179. Ακολουθεί όργιο διαγραφών σωματείων και ομοσπονδιών που ελέγχονταν από τις ταξικές δυνάμεις. Στο 4ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ (1928), πάλι οι ταξικοί είναι 230, έναντι 136 συντηρητικών και σοσιαλδημοκρατών. Με κυβερνητικές παρεμβάσεις και μεθοδεύσεις διαγράφηκαν… 213 (από τους 230 !!!) αντιπρόσωποι και μαζί τους 300 σωματεία με 75.000 μέλη, που υπερασπίζονταν την ταξική γραμμή στο κίνημα.
ΚΡΙΣΗ ΤΡΙΤΗ: Η “ΕΝΩΤΙΚΗ ΓΣΕΕ” ΚΑΙ ΤΟ ΙΔΙΩΝΥΜΟ…
Οι αποκλεισμένες αυτές Ομοσπονδίες αντιδρούν. Το 1929, οργανώνουν Συνέδριο για την ίδρυση της Ενωτικής ΓΣΕΕ (Εν ΓΣΕΕ). Πήραν μέρος 142 οργανώσεις, με μεγαλύτερες τις Ομοσπονδίες Καπνεργατών, Τύπου, Βιομηχανίας Χάρτου, Επισιτισμού, Δέρματος, Μηχανουργών, Οικοδόμων κ.ά. Συνολικά εκπροσωπούνταν οι 35.000 από τους 50.000 συνδικαλιστικά οργανωμένους εργάτες στη χώρα. Από την αρχή η Εν. ΓΣΕΕ παίρνει “κεφάλι” στους αγώνες και στους αριθμούς των σωματείων και εργατών που συσπειρώνει.
Η κυβέρνηση Βενιζέλου, ψηφίζει το αντικομουνιστικό «ιδιώνυμο», δικάζει και θέτει εκτός νόμου την Εν ΓΣΕΕ, «επειδή εργάζεται κατά του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος». Αυτή συνέχισε να λειτουργεί παράνομα και αύξησε την επιρροή της μέσα στους εργάτες. Ακόμα και στο 7ο Συνέδριο της κυβερνητικής ΓΣΕΕ, το 1934, το 1/3 των συνέδρων υποστήριξε τις προτάσεις της Ενωτικής για την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος. Έτσι τον Ιούλη του 1936 η καθεστωτική ΓΣΕΕ υποχρεώνεται να συμφωνήσει στη σύγκληση συνεδρίου για την αποκατάσταση των δημοκρατικών λειτουργιών. Αλλά έρχεται η δικτατορία του Μεταξά. Οπότε… τέλος κι ο συνδικαλισμός κι η δημοκρατία.
ΚΡΙΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ: ΑΝ Η ΕΡΓΑΣ ΠΑΙΡΝΕΙ 5 ΣΤΟΥΣ 7, ΤΟΤΕ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΑΚΥΡΟ…
Τη δικτατορία Μεταξά, ακολουθεί η κατοχή κι ο εμφύλιος. Στη διάρκεια της κατοχής, ιδρύεται και ανδρώνεται το εργατικό ΕΑΜ που οργανώνει επιτυχημένες κινητοποιήσεις και απεργίες, όπως π.χ. η ακύρωση της πολιτικής επιστράτευσης, αυξήσεις στους δημοσίους υπαλλήλους κλπ. Ταυτόχρονα τον έλεγχο της ΓΣΕΕ συνεχίζουν να έχουν οι Μεταξικοί και με την έγκριση των Γερμανών. Τον Οκτώβρη του 1944, με την απελευθέρωση, η ΚΕ του Εργατικού ΕΑΜ ανέλαβε καθήκοντα προσωρινής διοίκησης της ΓΣΕΕ. Οι διορισμένοι του Μεταξά και των Γερμανών, συλλαμβάνονται από τον ΕΛΑΣ, που παραδίνει το κτίριο της ΓΣΕΕ στο ΕΑΜ. Το Γενάρη του 1945 όμως, η κυβέρνηση Πλαστήρα παύει τη διοίκηση της ΓΣΕΕ ως συμμετέχουσα στην «ανταρσία» και διορίζει πάλι τους κατοχικούς συνδικαλιστές. Ιδιαίτερο ρόλο στην “αναδιοργάνωση” παίζουν οι Βρετανικές δυνάμεις.
Στο 8ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ (1946), παρ’ όλες τις προσπάθειες της αντίδρασης και των Άγγλων, η ΕΡΓΑΣ παίρνει 5 από τα 7 μέλη της διοίκησης της ΓΣΕΕ και το “γιορτάζει”, με μεγάλη συγκέντρωση δεκάδων χιλιάδων εργατών στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Όμως το Συμβούλιο της Επικρατείας ακύρωσε το 8ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ. Η εκλεγμένη διοίκηση καθαιρείται και συλλαμβάνονται τα μέλη της. Ο γραμματέας της Μήτσος Παπαρήγας δολοφονείται στα μπουντρούμια της Ασφάλειας στην Μπουμπουλίνας. Ακολουθεί το 1948, το 9ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ. Η πιο «αισχρή θεατρική παράσταση» (Πράβδα). Το συνέδριο έγινε παρουσία εκπροσώπων των πρεσβειών ΗΠΑ και Μ. Βρετανίας.
ΚΡΙΣΗ ΠΕΜΠΤΗ: ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ, ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΙ, ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ
Η ζωή στο μετεμφυλιακό κράτος συνεχίζεται χωρίς… εκπλήξεις. Στο 10ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, οι αντιπρόσωποι έπρεπε να υπογράφουν «πιστοποιητικά φρονημάτων». Μέχρι και το 15ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, δεν υπάρχει ούτε ίχνος οποιασδήποτε αντιπολίτευσης. Γινότανε «η αναμέτρηση των δυνάμεων του ελεύθερου συνδικαλισμού με τον κομμουνισμό» όπως έλεγαν.
Αλλά μέχρι το 15ο συνέδριο, οι ταξικές δυνάμεις αντιδρούν. Συγκροτούν την κίνηση των «115 Συνεργαζόμενων Εργατοϋπαλληλικών Οργανώσεων» («115-ΣΕΟ»), που μαζικοποιείται γρήγορα και φτάνει και τις 680. Το 1964 – 65, η κυβέρνηση του «Κέντρου» “ρίχνει” δικαστικά την ηγεσία της ΓΣΕΕ και βάζει τους δικούς της. Φυσικά οι “115” πάλι αποκλείστηκαν από τη διοίκηση. Στο 15ο συνέδριο λοιπόν μια από τα ίδια. Κρατικός παρεμβατισμός, δράση του «μαύρου μετώπου», διαγραφές, αποκλεισμοί συνέδρων αλλά και ολόκληρων μαζικών οργανώσεων, οδήγησαν σε άλλο ένα νόθο συνέδριο. Οι 205 αντιπρόσωποι των ταξικών δυνάμεων (ΔΣΚ) και του “κέντρου, αποχώρησαν, καταγγέλλοντας το Συνέδριο ως «νόθο και παράνομο». Αυτοί που αποχώρησαν από το Συνέδριο εκπροσωπούσαν 160.000 μέλη, ενώ αυτοί που έμειναν εκπροσωπούσαν περίπου 68.000 μέλη. Έτσι, μέχρι και τη χούντα του 1967, η μαύρη πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, με τη χρήση του αντικομουνιστικού κράτους, έκανε ό,τι ήθελε στα συνδικάτα.
ΚΡΙΣΗ ΕΚΤΗ: Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ…
Μετά τη Χούντα, οι εργατοπατέρες χρησιμοποιούν πιο πολύ τα “σωματεία σφραγίδες”. Στο 18ο συνέδριο της ΓΣΕΕ (1976), το 50% των αντιπροσώπων ήταν πλασματικοί, αφού προερχόμενοι από σωματεία των 10 και των 20 μελών. Στο 19ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ (1978), πηγή της πλαστής πλειοψηφίας ήταν κάπου 2.000 σωματεία – σφραγίδες. Έτσι φτιάχνουν μια ΓΣΕΕ που στήριζε ακόμα και τον αντεργατικό νόμο 330/76 που χτυπούσε το δικαίωμα στην απεργία, κατοχύρωνε το λοκ άουτ κι απαγόρευε την πολιτική απεργία. Αλλά χαιρέτιζε και την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Ήταν τότε που μεσουρανούσαν ο Καρακίτσος, ο Λάσκαρης κι οι δηλώσεις τους για την… κατάργηση της πάλης των τάξεων.
Αυτά λειτούργησαν μέχρι το 1981, που βγήκε το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ που το 1985, με απευθείας παρέμβαση και με δικαστικές αποφάσεις, καθαίρεσε την αιρετή διοίκηση της ΓΣΕΕ και στη θέση της διόρισε συνδικαλιστές πιστούς στην κυβέρνηση και το κεφάλαιο, επειδή η ΠΑΣΚΕ, έχασε την πλειοψηφία στη ΓΣΕΕ και η κυβέρνηση εκείνο τον καιρό σκόπευε να περάσει σειρά από αντιλαϊκά μέτρα, κυρίως την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, που απαγόρευσε τις αυξήσεις στους μισθούς και στον ιδιωτικό τομέα. Προκαλείται ρήγμα στην ΠΑΣΚΕ και καθαιρείται ο δοτός πρόεδρος. Αλλά επανέρχεται με δικαστική απόφαση. Όλες οι παρατάξεις πλην ΠΑΣΚΕ δεν αναγνωρίζουν τη νέα διοίκηση και αποχωρούν από τη ΓΣΕΕ. Τα συνέδρια μετά το 1983, το 23ο Συνέδριο (1986) και το 24ο (1988), πραγματοποιήθηκαν μόνο με τη συμμετοχή της ΠΑΣΚΕ.
ΚΡΙΣΗ ΕΒΔΟΜΗ: ΠΑΛΙ “ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ”, ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΜΕ ΤΟΥΣ “ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ”.
Από τη δεκαετία του ‘90, μέχρι και σήμερα, οι πλειοψηφίες των εργατοπατέρων στη διοίκηση της ΓΣΕΕ, συγκροτούνται από συνεργασίες, των εντεταλμένων της ΕΕ. Διοικήσεις που λάνσαραν καινούριες λέξεις και έννοιες, όπως “Κοινωνικοί εταίροι”, “διαπραγμάτευση”, “ο καπιταλισμός που το κεφάλαιο κι η εργασία μοιράζονται τα οφέλη”, “η απεργία έφαγε τα ψωμιά της”, “αποτελεσματικότητα του καπιταλισμού”, “ενεργός γήρανση”, κλπ, Για να έρχεται η ΕΕ με τη σειρά της να θεσμοθετεί “κοινωνικούς διαλόγους”, “Σύμφωνα Εμπιστοσύνης”, “ελαστική εργασία”, “νοικιασμένους” εργαζόμενους, κλπ.
Φυσικά – παλιά τους τέχνη κόσκινο – η νοθεία συνεχίζεται, εκμοντερνίζεται και όσο πιο πολύ απομονώνονται από την εργατική τάξη, τόσο πιο πολύ την χρειάζονται και αναγκάζονται να την κάνουν απροκάλυπτα. Οι ταξικές δυνάμεις πάλι είναι εδώ. Ίδρυσαν το ΠΑΜΕ, σαν συντονισμό σωματείων, εργατικών κέντρων κι ομοσπονδιών, με ταξικό προσανατολισμό. Σαν ανάγκη ανασύνταξης του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.
ΚΡΙΣΗ ΕΒΔΟΜΗ: ΠΑΛΙ “ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ”, ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΜΕ ΤΟΥΣ “ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ”.
Από τη δεκαετία του ‘90, μέχρι και σήμερα, οι πλειοψηφίες των εργατοπατέρων στη διοίκηση της ΓΣΕΕ, συγκροτούνται από συνεργασίες, των εντεταλμένων της ΕΕ. Διοικήσεις που λάνσαραν καινούριες λέξεις και έννοιες, όπως “Κοινωνικοί εταίροι”, “διαπραγμάτευση”, “ο καπιταλισμός που το κεφάλαιο κι η εργασία μοιράζονται τα οφέλη”, “η απεργία έφαγε τα ψωμιά της”, “αποτελεσματικότητα του καπιταλισμού”, “ενεργός γήρανση”, κλπ, Για να έρχεται η ΕΕ με τη σειρά της να θεσμοθετεί “κοινωνικούς διαλόγους”, “Σύμφωνα Εμπιστοσύνης”, “ελαστική εργασία”, “νοικιασμένους” εργαζόμενους, κλπ.
Φυσικά – παλιά τους τέχνη κόσκινο – η νοθεία συνεχίζεται, εκμοντερνίζεται και όσο πιο πολύ απομονώνονται από την εργατική τάξη, τόσο πιο πολύ την χρειάζονται και αναγκάζονται να την κάνουν απροκάλυπτα. Οι ταξικές δυνάμεις πάλι είναι εδώ. Ίδρυσαν το ΠΑΜΕ, σαν συντονισμό σωματείων, εργατικών κέντρων κι ομοσπονδιών, με ταξικό προσανατολισμό. Σαν ανάγκη ανασύνταξης του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Στην 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ το Νοέμβρη του 2016, συμμετείχαν 536 συνδικαλιστικές οργανώσεις: 12 Ομοσπονδίες, 15 Εργατικά Κέντρα, 457 Συνδικάτα και 52 Επιτροπές Αγώνα. Αυτοί όλοι σήμερα μαζί με την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους είναι που λένε: «Ως εδώ. Δε θα ξανακάνετε νόθο συνέδριο με αντιπροσώπους τους υπαρχηγούς των καπιταλιστών».
ΕΠΟΜΕΝΩΣ…
Η μάχη αυτή ανάμεσα στους “Πέρρους” και τους “Παναγόπουλους” κρατά 100 χρόνια. Και δεν είναι απόφαση κάποιων ανθρώπων. Είναι ανάγκη και ιστορία. Η σταθερή αντίσταση που προβάλλει το ΠΑΜΕ στη νοθεία και τον εκφυλισμό είναι ωριμότητα, της τάξης που ανήκουμε και υπηρετούμε.
Η ουσία της αντιπαράθεσης είναι 100 χρόνια ίδια. Επιδιώκουν την «αποκομμουνιστοποίηση», την «κατάργηση της πάλης των τάξεων», την αφυδάτωση της ΓΣΕΕ από κάθε ταξικό προσανατολισμό.
Η μάχη του συσχετισμού στη ΓΣΕΕ κι οι μεθοδεύσεις της αντίδρασης, ήταν πάντα σε άμεση συνάρτηση με τους στόχους που επιδίωκε κάθε φορά η πολιτική της. Ανάλογα και η τακτική των ταξικών δυνάμεων, σαν απάντηση.
Οι καπιταλιστές ποτέ δε σταματούν την επίθεση. Κι οι εργάτες όποτε σταμάτησαν τη δική τους επίθεση ή χαλάρωσαν τον αγώνα τους, το πλήρωσαν με αίμα. Δεν κωλώσανε οι ταξικοί στις χούντες και στην κατοχή, τώρα που υπάρχει το ΠΑΜΕ θα κωλώσουν;
Όλοι, χρόνια τώρα περιμέναμε ότι κάπου θα σκάσει το “ως εδώ αλήτες”. Το επιβάλλει η ιστορία. Το προστάζει η ανάγκη. Κι η ιστορία κι η ανάγκη δεν αφήνουν χρωστούμενα. Το ΠΑΜΕ, αν ήθελε να εκφράζει και τις δύο, επιβαλλόταν να αντιδράσει όπως αντέδρασε και αντιδρά.
Κι εσύ όπως καταλαβαίνεις, ανεξαρτήτως της συνέχειας αυτής της αντιπαράθεσης, πρέπει να απαντήσεις στο κύριο ερώτημα: με ποια τάξη πηγαίνεις και ποια αφήνεις; Μετά όλα είναι ξεκάθαρα στα μάτια σου.
ΕΠΟΜΕΝΩΣ…
Η μάχη αυτή ανάμεσα στους “Πέρρους” και τους “Παναγόπουλους” κρατά 100 χρόνια. Και δεν είναι απόφαση κάποιων ανθρώπων. Είναι ανάγκη και ιστορία. Η σταθερή αντίσταση που προβάλλει το ΠΑΜΕ στη νοθεία και τον εκφυλισμό είναι ωριμότητα, της τάξης που ανήκουμε και υπηρετούμε.
Η ουσία της αντιπαράθεσης είναι 100 χρόνια ίδια. Επιδιώκουν την «αποκομμουνιστοποίηση», την «κατάργηση της πάλης των τάξεων», την αφυδάτωση της ΓΣΕΕ από κάθε ταξικό προσανατολισμό.
Η μάχη του συσχετισμού στη ΓΣΕΕ κι οι μεθοδεύσεις της αντίδρασης, ήταν πάντα σε άμεση συνάρτηση με τους στόχους που επιδίωκε κάθε φορά η πολιτική της. Ανάλογα και η τακτική των ταξικών δυνάμεων, σαν απάντηση.
Οι καπιταλιστές ποτέ δε σταματούν την επίθεση. Κι οι εργάτες όποτε σταμάτησαν τη δική τους επίθεση ή χαλάρωσαν τον αγώνα τους, το πλήρωσαν με αίμα. Δεν κωλώσανε οι ταξικοί στις χούντες και στην κατοχή, τώρα που υπάρχει το ΠΑΜΕ θα κωλώσουν;
Όλοι, χρόνια τώρα περιμέναμε ότι κάπου θα σκάσει το “ως εδώ αλήτες”. Το επιβάλλει η ιστορία. Το προστάζει η ανάγκη. Κι η ιστορία κι η ανάγκη δεν αφήνουν χρωστούμενα. Το ΠΑΜΕ, αν ήθελε να εκφράζει και τις δύο, επιβαλλόταν να αντιδράσει όπως αντέδρασε και αντιδρά.
Κι εσύ όπως καταλαβαίνεις, ανεξαρτήτως της συνέχειας αυτής της αντιπαράθεσης, πρέπει να απαντήσεις στο κύριο ερώτημα: με ποια τάξη πηγαίνεις και ποια αφήνεις; Μετά όλα είναι ξεκάθαρα στα μάτια σου.
