ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ

Από
Κατιούσα
Άρθρο του Γιώργου Μαρίνου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, δημοσιεύεται σήμερα στην «Εφημερίδα των Συντακτών». 

Παρατίθεται το άρθρο:

«Οι πόλεμοι στη Συρία, τη Λιβύη, την Υεμένη, η όξυνση της κατάστασης στον Περσικό Κόλπο, στα Βαλκάνια, στο Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο είναι μέρος των επικίνδυνων αντιθέσεων και ανταγωνισμών των αστικών τάξεων και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων που γεννάει το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα.

Χαρακτηριστικό στοιχείο είναι η ενίσχυση της αμερικανοΝΑΤΟικής επέμβασης στην περιοχή και η όξυνση των ανταγωνισμών με τη Ρωσία και την Κίνα. Πρόκειται για αδυσώπητη αντιπαράθεση για τον έλεγχο των υδρογονανθράκων, αγωγών και αγορών.

 Δίπλα στους μεγάλους “παίχτες” κινούνται οι αστικές τάξεις πολλών κρατών για τη δική τους γεωστρατηγική αναβάθμιση. Σ’ αυτόν το φαύλο κύκλο εκδηλώνεται ο ανταγωνισμός ανάμεσα στην ελληνική και την τουρκική αστική τάξη, που κλιμακώνει την επιθετικότητα αξιοποιώντας την οικονομική, στρατιωτική της δύναμη. Η ΝΑΤΟική Τουρκία διατηρεί την κατοχή στην Κύπρο, εισβάλλει στη Συρία, εμπλέκεται στρατιωτικά στη Λιβύη, διεκδικεί αλλαγή συνόρων στο Αιγαίο.

Η ελληνική αστική τάξη και τα κόμματά της δεν είναι “αθώες περιστερές”. 

Έχουν εμπλέξει τη χώρα στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ στην περιοχή, χρησιμοποιώντας τη βάση της Σούδας και τις άλλες στρατιωτικές βάσεις. Επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από το “στρατηγικό διάλογο” με τις ΗΠΑ, δημιουργήθηκαν νέες στρατιωτικές βάσεις σε Λάρισα, Στεφανοβίκειο και Αλεξανδρούπολη, τις οποίες συμπεριέλαβε η κυβέρνηση της ΝΔ στην κατάπτυστη “Ελληνοαμερικανική Συμφωνία”, που τη φέρνει θρασύτατα για επικύρωση στη Βουλή και το λαϊκό κίνημα θα δώσει αποφασιστική απάντηση.

Όμως, όσο η χώρα βυθίζεται στο βάλτο της εμπλοκής, η κατάσταση χειροτερεύει και μεγαλώνουν οι κίνδυνοι για το λαό. 

Τα περί στήριξης των “ισχυρών συμμάχων” έναντι της τουρκικής επιθετικότητας είναι αβάσιμα. 

Οι υποκριτικές αναφορές στο “διεθνές δίκαιο” ακυρώνονται με την προώθηση των στρατηγικής σημασίας σχέσεων του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και των ΗΠΑ με την Τουρκία, τα ανταλλάγματα που δίνουν για να την αποσπάσουν από την επιρροή της Ρωσίας. Το ίδιο ισχύει για τις συμμαχίες με το Ισραήλ και την Αίγυπτο που εμπλέκουν την Ελλάδα σε νέο κύκλο αντιπαραθέσεων. Κι αυτό αφορά π.χ. τον αγωγό East Med που δεν υπηρετεί τους λαούς αλλά μονοπωλιακά συμφέροντα.

Οι “λύσεις” που θέτει η αστική πολιτική στο τραπέζι οδηγούν από τη “Σκύλλα στη Χάρυβδη”, είναι αντιλαϊκές. 

Η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου – Αν. Μεσογείου είναι θέση του αμερικανοΝΑΤΟικού ιμπεριαλισμού, για τη δημιουργία ενιαίου επιχειρηματικού και στρατιωτικού χώρου για να αναπτύσσονται οι δραστηριότητες των ενεργειακών κολοσσών και να κινούνται οι ΝΑΤΟικές δυνάμεις στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία και το Ιράν. Η “συνεκμετάλλευση” στρώνει το έδαφος σε απαράδεκτες “μοιρασιές” των θαλάσσιων ζωνών, που θα φέρουν νέες τουρκικές διεκδικήσεις και πιο κοντά το ενδεχόμενο σύγκρουσης.

Σ’ αυτό το φόντο προβάλλεται η προσφυγή στο Δικαστήριο της Χάγης, αλλά οι υποστηρικτές του δεν δίνουν απάντηση σε στοιχειώδη ερωτήματα.

Τι θα περιέχει το “συνυποσχετικό” που θα καταθέσουν οι δύο πλευρές; 

       Η Τουρκία δεν περιορίζεται στη διαφορά για την υφαλοκρηπίδα στο Αιγαίο. Οι εξελίξεις είναι πιο σύνθετες από τα προηγούμενα χρόνια. Υπεισέρχεται ο παράγοντας των θαλάσσιων ζωνών στην Αν. Μεσόγειο. 

     Τι θα γίνει αν το τουρκικό κράτος θα θέσει ζητήματα “γκρίζων ζωνών” και αμφισβήτηση συνόρων ή δικαιωμάτων των νησιών σε υφαλοκρηπίδα και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ); 

      Ποιες περιοχές της υφαλοκρηπίδας θα θέσει η κυβέρνηση προς οριοθέτηση γενικά ή με συγκεκριμένες συντεταγμένες;

Με ποια κριτήρια θα κρίνει το δικαστήριο, το οποίο εκπληρώνει το δικό του ρόλο στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και αντικειμενικά δεν μπορεί να απαλλαγεί από γεωστρατηγικές στοχεύσεις; 

Άλλωστε αυτό το δικαστήριο δεν νομιμοποίησε τα αποτελέσματα του ευρωατλαντικού πολέμου στη Γιουγκοσλαβία και αναγνώρισε την ανεξαρτησία του προτεκτοράτου του Κοσσόβου; Επιπλέον, καλό είναι να ανοίξει η συζήτηση για την προσφυγή της Ελλάδας στη Χάγη την περίοδο 1976-1978 και το “Πρακτικό της Βέρνης” που ακολούθησε, τα οποία δίνουν διδακτική πείρα.

Το ΚΚΕ υποστηρίζει τη θέση για μη αλλαγή των συνόρων, τήρηση της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, σχέσεις καλής γειτονίας με την Τουρκία και όλες τις χώρες. 

Ενίσχυση του αγώνα κατά της Ελληνοαμερικανικής Συμφωνίας για τις βάσεις, το ξήλωμά τους και την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. 

Ο λαός μας έχει το λόγο και με την πάλη του μπορεί να διαμορφώσει τους όρους για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για να πάρει στα χέρια του το τιμόνι της εξουσίας και να ανοίξει το δρόμο για διεθνείς σχέσεις βασισμένες στο αμοιβαίο όφελος».

902.γρ

Παρουσίαση κειμένου: Viva La Revolucion