ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ ΤΟ ΚΛΕΨΙΜΟ ΠΟΥ ΣΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΣΤΟ ΝΕΡΟ ΚΑΙ ΟΙ ΤΙΜΕΣ ΣΤΗ ΠΑΤΡΑ ΤΩΝ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΩΝ !!

ΔΕΥΑΠ:
Κανένα λαϊκό σπίτι δεν πρέπει να μείνει χωρίς νερό.
Συνεχίζουμε να διευκολύνουμε με όλα τα μέσα τις λαϊκές οικογένειες γιατί αυτές οι οφειλές αφορούν στο σύνολό τους ανέργους, φτωχούς και εξαθλιωμένους εξαιτίας της ασκούμενης διαχρονικά, αντιλαϊκής πολιτικής.
Διευρύναμε την βάση των δικαιούχων του Κοινωνικού Τιμολογίου με αποτέλεσμα να ελαφρυνθούν ή απαλλαγούν μέχρι την 31/10/2018 5.370 οικογένειες, με συνολικό όφελος 1.305.000,00€, ενώ προβλέπεται έως το τέλος του 2018 ο αριθμός αυτός να φτάσει στις 6.000 οικογένειες.
Με την τιμολογιακή πολιτική που ακολουθούμε που παράλληλα στοχεύει στην είσπραξη ληξιπρόθεσμων οφειλών από μεγάλους καταναλωτές είχαμε αύξηση των εσόδων της ΔΕΥΑΠ.
Η ΔΕΥΑΠ δίνει το φθηνότερο νερό συγκριτικά με τους μεγάλους Δήμους της χώρας μας.

Α. Παπανικήτας: Διευρύνουμε την βάση των δικαιούχων του Κοινωνικού Τιμολογίου με άλλες 6.000 οικογένειες

 

Την τιμολογιακή πολιτική της ΔΕΥΑΠ για το 2019, συζήτησε και ενέκρινε κατά πλειοψηφία το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Πατρέων, χθες Παρασκευή 23 Νοέμβρη, με εισηγητή τον Πρόεδρο της ΔΕΥΑΠ, Ανδρέα Παπανικήτα.

Η εισήγηση -που έχει εγκριθεί και από το Δ.Σ. της ΔΕΥΑΠ- έχει ως εξής:

«Η στρατηγική επιλογή της Ε.Ε.  για τη διαχείριση του νερού και των υδάτινων πόρων στα πλαίσια του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης μετατρέπει το νερό από κοινωνικό αγαθό σε εμπόρευμα, ακριβό για το λαό και πολύ φθηνό για τους επιχειρηματικούς ομίλους που εμπορεύονται το νερό και τα παράγωγα του.

 Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής και η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ νομοθετεί και επιβάλλει κανόνες τιμολόγησης του νερού μετατρέποντας πλήρως τις ΔΕΥΑ σε ανταποδοτικές επιχειρήσεις, που το βάρος της συντήρησης, του εκσυγχρονισμού και αντιπλημμυρικής προστασίας τα σηκώνει σχεδόν αποκλειστικά η τσέπη του λαϊκού νοικοκυριού των εργαζομένων.

Είναι καθαρό και εδώ ότι σε αυτό το κρίσιμο για τη ζωή των κατοίκων μας ζήτημα συγκρούονται δυο εκ διαμέτρου αντίθετες λογικές.

Μια η κυρίαρχη που βλέπει τη λαϊκή ανάγκη για νερό είτε ως κόστος είτε ως πεδίο κερδοφορίας, είναι η λογική της ανάπτυξής όπως προβάλλουν σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ , είναι η λογική που στηρίζει το σύνολο των αστικών κομμάτων, η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Είναι η ίδια πολιτική που ετοιμάζει πυρετωδώς την τοπική αυτοδιοίκηση να γίνει μεσάζοντας αυτής της αντιδραστικής πολιτικής.

 Από την άλλη είναι η πολιτική που αντιμετωπίζει τις λαϊκές ανάγκες ως οδηγό της Ανάπτυξης, την οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας με βάση αυτής. Αυτή η ανάπτυξη μόνο μπορεί να είναι φιλολαϊκή, μπορεί να ελευθερώσει τις δυνατότητες της χώρας μας, να κάνει το νερό κοινωνικό αγαθό.

Η στάση της Δημοτικής Αρχής είναι συνεπής για την ανάγκη συνολικής ανατροπής της πολιτικής που εμπορευματοποιεί το νερό, μέσα από τη κερδοφόρα δράση είτε από ιδιωτικούς πόρους είτε από δημοτικές ή μικτές επιχειρήσεις.

 Στηρίζουμε τη λαϊκή απαίτηση και το δικαίωμα για φθηνό, ελεγχόμενο ποιοτικά νερό.

Στηρίζουμε τον αγώνα ενάντια σε κάθε μορφή ιδιωτικοποίησης, στην ανταποδοτικότητα, στην επιβάρυνση του λαού.

Στη βάση αυτής της λογικής όπου κριτήριο είναι να μην επιβαρυνθούν επιπλέον τα νοικοκυριά και οι αγρότες της περιοχής είναι η πρόταση της Δημοτικής Αρχής για τη διαχείριση του φράγματος Πείρου Παπαπείρου.

Η διαχείριση του φράγματος να γίνεται από Εθνικό Δημόσιο Οργανισμό Υδάτινων Πόρων που θα χρηματοδοτείται από τον κρατικό προϋπολογισμό, θα προβαίνει σε προσλήψεις, θα υλοποιεί τα απαιτούμενα  έργα και παρεμβάσεις  για ορθολογική διαχείριση των υδάτινων πόρων ώστε το νερό να δίνεται αδάπανα  στη ΔΕΥΑΠ και κατ’ επέκταση  στον Πατραϊκό λαό.

Ως Δημοτική Αρχή  συνεχίζουμε  να εξαντλούμε ότι περιθώρια  υπάρχουν προκειμένου να παρέχουμε περισσότερες ελαφρύνσεις  με μείωση  της τιμής του νερού και την υλοποίηση των απαραίτητων τεχνικών έργων.

Κανένα λαϊκό σπίτι δεν πρέπει να μείνει χωρίς νερό.

Συνεχίζουμε να διευκολύνουμε  με όλα τα μέσα τις λαϊκές οικογένειες γιατί αυτές οι οφειλές  αφορούν στο σύνολό τους ανέργους, φτωχούς και εξαθλιωμένους  εξαιτίας  της ασκούμενης  διαχρονικά, αντιλαϊκής πολιτικής.

Διευρύναμε την βάση των δικαιούχων του Κοινωνικού Τιμολογίου με αποτέλεσμα  να ελαφρυνθούν ή απαλλαγούν μέχρι την 31/10/2018  5.370 οικογένειες, με συνολικό όφελος 1.305.000,00€,  ενώ προβλέπεται έως το τέλος του 2018 ο αριθμός αυτός να φτάσει στις 6.000 οικογένειες.

Με την τιμολογιακή πολιτική  που ακολουθούμε  που παράλληλα στοχεύει στην είσπραξη  ληξιπρόθεσμων οφειλών από μεγάλους καταναλωτές  είχαμε αύξηση των εσόδων της ΔΕΥΑΠ.

Οι κατηγορίες που εντάσσονται σε μειωμένο τιμολόγιο είναι οι: μακροχρόνια άνεργοι, Α.Μ.Ε.Α. με ποσοστό αναπηρίας  άνω του 67% καθώς και προστατευόμενα μέλη  με αναπηρία  άνω του 67% που βαραίνουν τον υπόχρεο, εγγεγραμμένοι στο Κοινωνικό Παντοπωλείο  και σιτιζόμενοι  από τις Κοινωνικές Δομές του Δήμου Πατρέων, Τρίτεκνοι-Πολύτεκνοι και οικογένειες  που γειτνιάζουν με το Βιολογικό Καθαρισμό και Ξερόλακκα και δικαιούχοι ΚΕΑ όπως αναλυτικά αναφέρονται στους επισυναπτόμενους πίνακες.

Για τη διαμόρφωση της προτεινόμενης για το 2019 τιμολογιακής πολιτικής, εξετάσθηκαν και ελήφθησαν υπ’ όψιν αιτήματα των διαφόρων φορέων που στην πλειοψηφία τους έχουν ενσωματωθεί στην πρότασή μας και κυρίως  την οικονομική κρίση τις συνέπειες  τις οποίες βιώνει ο Ελληνικός λαός και με μεγαλύτερη  ένταση ή λαϊκή οικογένεια.

Βασικά στοιχεία της τιμολογιακής πολιτικής αποτελούν:

-Η αναμόρφωση των τιμολογίων με τη κατάργηση  ή αναστολή του τέλους 80% και τη μεταφορά του στη τιμή του νερού ώστε να ικανοποιείται η απαίτηση  του Ν.4483/2017 που πρέπει υποχρεωτικά τα έσοδα  να καλύπτουν  τις αναγκαίες  λειτουργικές δαπάνες, το κόστος των επενδύσεων, το περιβαλλοντικό κόστος και το κόστος  ανάκτησης  υπηρεσιών ύδατος και θετικό αποτέλεσμα για την κατασκευή έργων.

Στην Τιμολογιακή Πολιτική του 2019 προβλέπεται:

- Η δημιουργία  νέας κατηγορίας  τιμολόγησης  για Δημόσιους  παρόχους Υγείας με μείωση κατά 50% επί των τιμών που ισχύουν στη περιοχή.

- Η περαιτέρω μείωση  από 40% σε 50% στις κλίμακες  κατανάλωσης  που ισχύουν στη περιοχή και μέχρι τη κατανάλωση 180 m3/τετράμηνο των δικαιούχων ΚΕΑ καθώς και μείωση  του παγίου από 11,8€ και  6,0€/δίμηνο  (ανάλογα την περιοχή χρέωσης) σε 1,0€/δίμηνο για όλες τις περιοχές.

- Η περαιτέρω μείωση κατά  25% για Φιλανθρωπικά ιδρύματα  ή Κοινωφελείς Οργανισμούς με ενιαία τιμή 0,28€ /κ.μ. χωρίς κλιμάκωση  της κατανάλωσης.

- Η περαιτέρω μείωση κατά 25% για Δήμο Πατρέων και Νομικά Πρόσωπα –κλπ. με ενιαία  τιμή  0,28€/κ.μ. χωρίς κλιμάκωση της κατανάλωσης.

- Μείωση  κατά 50% στο τέλος κατανάλωσης  επί των τιμών που ισχύουν στη περιοχή για Στρατιωτικές Μονάδες-Υπηρεσίες Στρατού-Πυροσβεστική-Σώματα Ασφαλείας-Δημόσιες Σχολικές Εγκαταστάσεις».

Σχετικά με την υλοποίηση του Τεχνικού Προγράμματος για το 2019, ανέφερε:

Σε ό,τι αφορά τα έργα ύδρευσης:

-Ολοκληρώνεται  το έργο αξιοποίησης  των πηγών στη περιοχή της Πιτίτσας για υδροδότηση  της περιοχής Ρίου -Αγ.Βασιλείου.

-Ολοκληρώθηκε  το έργο «Εφαρμογή προηγμένων  μεθόδων  του δικτύου ύδρευσης» στην περιοχή του πρώην Δήμου Πατρέων κατασκευάζοντας ένα πρωτοποριακό σύστημα για τον έλεγχο των παροχών και πιέσεων και γενικά της διαχείρισης του νερού.

-Κατασκευάζεται το έργο «Εφαρμογή προηγμένων μεθόδων του δικτύου  ύδρευσης»  στους πρώην  Καποδιστριακούς Δήμους το οποίο έχει ενταχθεί  στο ΕΣΠΑ με προϋπολογισμό 2.350.000,00€

-Βρίσκονται σε εξέλιξη έργα για αντικατάσταση 85 χιλιομέτρων  προβληματικών δικτύων με συχνές βλάβες  λόγω παλαιότητας  και λόγω ακατάλληλου ή αμφιβόλου ποιότητας υλικού (δίκτυα από αμιαντοσωλήνες και σιδηροσωλήνες) στις περιοχές  Καντριάνικα-Αγ.Νικόλαος Λεύκας, Μπεγουλάκι-Καστρίτσι-Παραλία Πατρών-Ρίο –Πλατάνι.

-Βρίσκονται  σε εξέλιξη έργα για μετατόπιση  υδρομέτρων εκτός ιδιοκτησιών.

-Ολοκληρώθηκαν μελέτες και έχουν υποβληθεί για ένταξη  σε προγράμματα  ΕΣΠΑ (ΒΑΑ) Φιλόδημος Ι για αντικατάσταση  δικτύων  συνολικού μήκους  95 χιλιομέτρων στις περιοχές Προσφυγικά, Ψαροφάι, Ταραμπούρα, Πράτσικα, Ζαρουχλέϊκα.

Σε ό,τι αφορά τα έργα αποχέτευσης, κατασκευάζονται –έχουν δημοπρατηθεί και είναι υπό δημοπράτηση έργα κατασκευής δικτύων  λυμάτων μήκους 95 χιλιομέτρων και επέκταση εγκαταστάσεων  επεξεργασίας λυμάτων συνολικού προϋπολογισμού 46.665.000€ τα οποία χρηματοδοτούνται  από Ευρωπαϊκά  προγράμματα  στις περιοχές Παραλία Προαστείου, Βραχνέϊκα, Μονοδένδρι, Ροϊτικα, Μιντιλόγλι, Σαραβάλι, Οβρυά, Χατζηλάκο, Ακτή Δυμαίων από Παπαφλέσσα έως Γλαύκο, Αγ.Παντελεήμονας, Πλάζ, Εξω Αγυιά, Βορείως Έξω Αγυιά.

Σχετικά με τον Βιολογικό Καθαρισμό, δημοπρατείται το έργο  επέκτασης των εγκαταστάσεων επεξεργασίας λυμάτων.

Επίσης, κατασκευάζονται  -έχουν δημοπρατηθεί και είναι υπό  δημοπράτηση έργα συνολικού προϋπολογισμού 1.000.000€ για τη περαιτέρω βελτίωση  της απόσμησης  της ασφάλειας  και της λειτουργίας  των εγκαταστάσεων.

Για την αντιπλημμυρική προστασία των περιοχών του Δήμου μας, η ΔΕΥΑΠ επανειλημμένως έχει επισημάνει  τόσο στο Διοικητικό Συμβούλιο αλλά και στο Δημοτικό Συμβούλιο την έλλειψη  δικτύων ομβρίων  και αντιπλημμυρικών έργων  σε πολλές περιοχές  του Δήμου και κυρίως  των πρώην Καποδιστριακών  Δήμων καθώς και τις συνέπειες  σε περιπτώσεις  ισχυρών βροχοπτώσεων.

Χαρακτηριστικά της ανυπαρξίας των αντιπλημμυρικών έργων αλλά και τις αδιαφορίας  των Κυβερνήσεων και των προηγούμενων Δημοτικών Αρχών  είναι το γεγονός  ότι η κάλυψη  του Διακονιάρη  μελετήθηκε  και κατασκευάστηκε  ως συγκοινωνιακό έργο και όχι αντιπλημμυρικό και δεν ολοκληρώθηκαν ούτε οι ελάχιστες παρεμβάσεις  που έπρεπε να γίνουν ώστε περιοχές που γειτνιάζουν  με το Διακονιάρη να κινδυνεύουν σε περιπτώσεις έντονων  βροχοπτώσεων.

 Τα έργα που απαιτούνται  για την αντιπλημμυρική προστασία και σύμφωνα με τις μελέτες της ΔΕΥΑΠ έχουν προϋπολογιστεί στο ποσό των 100.000.000 ευρώ περίπου.

Έργα τα οποία δεν θεωρούνται επιλέξιμα για χρηματοδότηση από τον Κρατικό προϋπολογισμό και Ευρωπαϊκά προγράμματα.

 Η ΔΕΥΑΠ με το ελάχιστο επιστημονικό προσωπικό  που διαθέτει  εκπονεί μελέτες για την κατασκευή συλλεκτήρων στις πιο ευάλωτες  περιοχές.

Στο προηγούμενο διάστημα  προχώρησε στην αντικατάσταση αγωγών ομβρίων στην περιοχή του κέντρου της Πάτρας  σε όλο το μήκος από Αγ.Νικολάου έως Γούναρη για την αποφυγή πλημμυρικών φαινομένων και την εισόδου θαλασσινού νερού στα δίκτυα απόχετευσης».

Αναφερόμενος στους εργαζόμενους της ΔΕΥΑΠ, ο κ. Παπανικήτας είπε: «Σε όλη  αυτή τη προσπάθεια  που γίνεται από τη ΔΕΥΑΠ και που αποτυπώνεται  στη Τιμολογιακή Πολιτική και το Τεχνικό Πρόγραμμα  πρωτεύοντα  ρόλο  έχουν οι εργαζόμενοι  με όλα τα προβλήματα  που αντιμετωπίζουν  με την εφαρμογή  των αντιλαϊκών  κατευθύνσεων  της Ευρωπαϊκής Ένωσης  και του Κεφαλαίου ως προς το προσωπικό  με αναστολή των προσλήψεων  και τις μειώσεις  των αποδοχών τους.

Από τους εργαζόμενους στη ΔΕΥΑΠ γίνεται σημαντική δουλειά  σε όλα τα επίπεδα  των Υπηρεσιών παρά τις μειώσεις του προσωπικού λόγω συνταξιοδοτήσεων.

Προς αυτή τη κατεύθυνση  η διοίκηση της ΔΕΥΑΠ έχει συντάξει  νέο ΟΕΥ ο οποίος  έχει εγκριθεί και υποβάλλεται  αίτημα για έγκριση πρόσληψης  μέσω ΑΣΕΠ 103 εργαζομένων  όλων των βαθμίδων  και προβλέπουμε ανάλογο κονδύλι  στον προϋπολογισμό.

Προς την κατεύθυνση  στελέχωσης της ΔΕΥΑΠ αξιοποιούμε το πρόγραμμα του ΟΑΕΔ για πρόσληψη  εργαζομένων ΑΜΕΑ για 3 + 1 χρόνια. Επίσης αξιοποιήσαμε τα προγράμματα Κοινωφελούς Εργασίας με 8μήνη απασχόληση».

Καταλήγοντας ο Πρόεδρος της ΔΕΥΑΠ, τόνισε:

Συνεχίζουμε και διεκδικούμε:

-Την διαχείριση του Φράγματος  Πείρου-Παραπείρου από Εθνικό Οργανισμό Υδάτων ώστε το νερό να παρέχεται  αδάπανα στη ΔΕΥΑΠ και κατ’επέκταση  στο Πατραϊκό λαό.

-Την άμεση πρόσληψης μόνιμου προσωπικού όλων των ειδικοτήτων και την χρηματοδότησή τους από τον κρατικό προϋπολογισμό.

-Την κατάργηση του νομοθετικού πλαισίου εφαρμογής  των Οδηγιών της Ε.Ε. για το νερό και της σχετικής επιχειρηματικής δραστηριότητας.

-Τη συνταγματική κατοχύρωση  ότι το νερό αποτελεί Δημόσιο αγαθό και δεν ιδιωτικοποιείται.

-Τη χρηματοδότηση  από κοινοτικούς  και εθνικούς πόρους  για την κατασκευή έργων  ύδρευσης-αποχέτευσης  και αντιπλημμυρικής προστασίας.

-Την τιμολόγηση  από τη ΔΕΗ με βιομηχανικό τιμολόγιο.

-Την κατάργηση του ΦΠΑ  στη τιμή του νερού».

ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΟI ΠΙΝΑΚEΣ ΧΡΕΩΣΕΩΝ ΓΙΑ 30 ΚΑΙ 50 ΚΥΒΙΚΑ (ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΧΡΕΩΣΗ ΛΟΓ/ΣΜΟΥ)
		Από: http://www.e-patras.gr/web/guest/article?id=1084371&fbclid=IwAR1sIR0IqR0Nm_qMba1XpNr_W2ZeD-qYL99uwihS72Zc2JtH6oANWW94G-4
		ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΠΑΤΡΑΣ Όχι στην ίδρυση εταιρείας διαχείρισης έργων φράγματος Πείρου - Παραπείρου Αρνητική ήταν η εισήγηση του δημάρχου Πάτρας Κώστα Πελετίδη στο Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης, σχετικά με την έγκριση Σχεδίου ίδρυσης Ανώνυμης Εταιρείας, με την επωνυμία «Εταιρεία Διαχείρισης έργων Πείρου - Παραπείρου Αχαΐας, Ανώνυμη Εταιρεία (ΕΔΕΠΠ ΑΕ)» και η οποία υπερψηφίστηκε κατά πλειοψηφία: Στην εισήγησή του, ο δήμαρχος στάθηκε στο γεγονός πως το έργο «αποτελεί μια σημαντική και αναγκαία υποδομή στην περιοχή μας, στη διασφάλιση ενός από τα πιο σημαντικά αγαθά, του νερού. Από όταν αναλάβαμε ως Δημοτική Αρχή μέχρι και σήμερα, με πλήθος ενέργειες και πρωτοβουλίες, πιέζουμε για την ολοκλήρωση του έργου». Όμως, «το προσχέδιο αυτό απορρίπτεται γιατί κινείται στη λογική της ανταπόδοσης, της μετακύλησης του κόστους λειτουργίας, συντήρησης στους δημότες, μέσω της επιπλέον κοστολόγησης του νερού, της μετατροπής του νερού σε πλήρως εμπορεύσιμο είδος. Η λογική δημιουργίας αυτού του φορέα είναι μέσα στα πλαίσια της ανταποδοτικότητας και του κερδοφόρου φορέα, ώστε να γίνουν τα απαιτούμενα έργα που αφορούν, εκτός από τη διαχείριση, τον εκσυγχρονισμό και επέκταση των δικτύων, λες και τα λαϊκά στρώματα δεν πληρώνουν δυο και τρεις φορές φόρους για να γίνουν τέτοια έργα». Υπογράμμισε μάλιστα πως «επιμένουμε η διαχείριση του έργου αυτού να γίνει από Εθνικό Δημόσιο Οργανισμό Υδάτινων Πόρων, ο οποίος θα διαθέτει Περιφερειακά Παραρτήματα κατά υδατικά διαμερίσματα. Ο ενιαίος κρατικός αυτός φορέας θα σχεδιάζει, θα υλοποιεί και θα παρακολουθεί έργα και παρεμβάσεις για την ορθολογική διαχείριση των υδάτινων πόρων, ώστε να εξασφαλίζεται νερό σε επάρκεια, φθηνό και υγιεινό για όλες τις περιοχές, ανάλογα με τις ανάγκες τους. Μ’ αυτό τον τρόπο αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά φαινόμενα, όπως τα πλημμυρικά, η διάβρωση των εδαφών, το ξέπλυμά τους από οργανική ύλη που προκαλεί το φαινόμενο της ερημοποίησης, σε συνδυασμό με την υψηλή στη χώρα μας ηλιοφάνεια. Έχουμε καλύτερη διαχείριση του χειμαρρικού προβλήματος, της εκτέλεσης ειδικών δασοτεχνικών, φυτοτεχνικών έργων, της αντιμετώπισης των απωλειών από τα δίκτυα ύδρευσης και άρδευσης, επίσης με αυτόν τον τρόπο θα επιλέγεται η κατάλληλη μέθοδος και τεχνική άρδευσης κατά είδος καλλιέργειας, δηλαδή θα υπάρχει κεντρικός σχεδιασμός για το υδάτινο δυναμικό της χώρας». Καταλήγοντας, είπε πως «συνεχίζουμε να διεκδικούμε: Την αποπεράτωση του φράγματος Πείρου - Παραπείρου και τη διαχείρισή του από Εθνικό Δημόσιο Οργανισμό Υδάτων. Την άμεση πρόσληψη μόνιμου προσωπικού όλων των ειδικοτήτων στις ΔΕΥΑ και τη χρηματοδότησή τους από τον κρατικό προϋπολογισμό. Την κατάργηση του νομοθετικού πλαισίου εφαρμογής των Οδηγιών της ΕΕ για το νερό και της σχετικής επιχειρηματικής δραστηριότητας. Τη συνταγματική κατοχύρωση ότι το νερό αποτελεί δημόσιο αγαθό και δεν ιδιωτικοποιείται. Τη χρηματοδότηση από κοινοτικούς και εθνικούς πόρους για την κατασκευή έργων ύδρευσης - αποχέτευσης και αντιπλημμυρικής προστασίας. Την τιμολόγηση των ΔΕΥΑ από τη ΔΕΗ με βιομηχανικό τιμολόγιο. Την κατάργηση του ΦΠΑ στην τιμή του νερού». Δείτε περισσότερα Εδώ

ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΤΗΣ "ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ" ΚΑΙ ΤΩΝ ...“ΑΛΥΤΡΩΤΩΝ ΠΑΤΡΙΔΩΝ”

ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ?

ΟΠΟΤΕ Η ΕΛΛΑΔΑ ΥΙΟΘΕΤΗΣΕ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ, ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΙΔΕΑΤΙΣΜΟΥ, ΤΟΥ ΑΛΥΤΡΩΤΙΣΜΟΥ, ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ … ΜΙΚΡΥΝΕ 

Πολύ «εθνικοφροσύνη» κι αλυτρωτισμό βλέπω τελευταία κι είπα κι εγώ :

ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΓΙΑ ΤΗ ... "ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ" ... ΚΑΙ ΤΙΣ ... “ΑΛΥΤΡΩΤΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ” ...

Φίλε, εσύ που θες να λέγεσαι «Εθνικιστής», «Εθνικόφρονας», «Μεγαλοιδεάτης», «Αγωνιστής των σκλαβωμένων πατρίδων». Εσύ που έχεις μπει στη λογική «Εθνικισμός = κερδάμε» και «Όχι εθνικισμός = χάνουμε». Κι ότι έχουμε κάποιο λόγο να «κερδίσουμε» σε βάρος γειτονικών λαών. Εσύ που θεωρείς ιδιοκτησία σου τη σημαία και κριτήριο πατριωτισμού το μέγεθός της. Που μετράς τον πατριωτισμό των λόγων. Έλα να σου πω κάτι που μάλλον δεν το ξέρεις :

ΟΠΟΤΕ Η ΕΛΛΑΔΑ ΥΙΟΘΕΤΗΣΕ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ, ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΙΔΕΑΤΙΣΜΟΥ, ΤΟΥ ΑΛΥΤΡΩΤΙΣΜΟΥ, ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ … ΜΙΚΡΥΝΕ ...

Ναι. Η «Μεγάλη Ελλάδα», η «Μεγάλη ιδέα» κι οι οπαδοί της, έκαναν πάντα την Ελλάδα μικρότερη. Όσο και να σου φαίνεται περίεργο και … πρωτάκουστο. Κι όχι επειδή "το λένε οι κομουνιστές". Μπορείς να το δεις και να το κρίνεις ακόμα κι εσύ.

ΟΤΑΝ «ΧΑΣΑΜΕ» ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ 1897, Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΧΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ.

Η Ελλάδα το 1897, έκανε ένα αποτυχημένο Ελληνοτουρκικό πόλεμο, μόλις 4 χρόνια μετά τη χρεωκοπία του Τρικούπη. Ο στρατός ήταν άσχημα εξοπλισμένος και απροετοίμαστος, την ίδια ώρα που αναπτύχθηκε στην Ελλάδα έντονο εθνικιστικό κίνημα. Κύριος εκφραστής αυτού του κινήματος ήταν η «Εθνική Εταιρεία», μια ομάδα αξιωματικών οι οποίοι και πρόβαλαν πρώτη φορά τη λεγόμενη «Μεγάλη Ιδέα». Στον πόλεμο αυτό ηττηθήκαμε κατά κράτος, χάσαμε τη Θεσσαλία, η Ελλάδα έφτασε μέχρι τις Θερμοπύλες, μπήκε σε καθεστώς Επιβολής Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου κι αναγκάστηκε να πληρώνει μεγάλες αποζημιώσεις στους Τούρκους. Η “Μεγάλη ιδέα”, η ασφυκτική προσήλωση στις Μεγάλες δυνάμεις και στα συμφέροντά τους, ο δυσχερής συσχετισμός δυνάμεων και βέβαια η ανικανότητα του διαδόχου Κωνσταντίνου, ο οποίος είχε οριστεί αρχιστράτηγος, οδήγησαν στη σμίκρυνση της χώρας μας.

ΟΤΑΝ «ΧΑΣΑΜΕ» ΤΗ ΒΟΡΕΙΑ ΗΠΕΙΡΟ, Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΧΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΤΗΝ «ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ».

Το διάστημα 1914 - 1922, οι Ελληνικές κυβερνήσεις κι οι δυο βασικές πολιτικές δυνάμεις , είχαν σαν επίσημη πολιτική τους τη “Μεγάλη Ελλάδα” και την “Κόκκινη Μηλιά”. Η αντιπαράθεση Βενιζέλου - Βασιλιά γινόταν στη βάση του αλυτρωτισμού και του επεκτατισμού, αλλά και του ποιος θα είναι ο «προστάτης» της χώρας (Αγγλία ή Γερμανία). Πάντα με την κηδεμονία των μεγάλων δυνάμεων. Φιλοδοξούσαν οι κυβερνήσεις να εισπράξουν κανένα "κόκκαλο", υπηρετώντας των συμφέροντά των Άγγλων, Γάλλων κλπ. Το 1914 και το 1918 όμως, κάτω από την πίεση και εκβιασμό των Μεγάλων Συμμάχων μας, οι ελληνικές κυβερνήσεις (αυτές της ιδέας της «Μεγάλης Ελλάδας»), αφού ο στρατός κατέλαβε τη Βόρειο Ήπειρο δυο τρεις φορές, τελικά συμφώνησαν (υποχώρησαν στους Αγγλογάλλους) να παραχωρηθεί η Βόρεια Ήπειρος στην Αλβανία. Έχασαν τη Βόρειο Ήπειρο ; Κατ’ άλλους την έδωσαν (πούλησαν), για να πάρουν υποτίθεται σαν αντάλλαγμα τη Μ. Ασία.

ΟΤΑΝ «ΧΑΣΑΜΕ» ΤΗ ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ, Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΧΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ.

Η συμμετοχή της Ελλάδας στον διαμελισμό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας που έκαναν οι μεγάλες δυνάμεις, με ιδεολογία την "Μεγάλη Ιδέα" και στόχο την προσάρτηση εδαφών στην Ελλάδα (Αν. Θράκη, Κωνσταντινούπολη, Μικρά Ασία κλπ.), η τυχοδιωκτική εθνικιστική μεγαλοιδεατική πολιτική της Ελλάδας, η τυχοδιωκτική επίθεση στο Σαγγάριο, μαζί με την αλλαγή της στάσης των μεγάλων δυνάμεων, όλα αυτά οδήγησαν στην ήττα, στη Μικρασιατική καταστροφή, στην προσφυγιά.

ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ 1940 – 41, ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΤΗ ΧΩΡΑ ΑΜΑΧΗΤΙ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ, ΗΤΑΝ Η ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ.

Το 1940 ο Μεταξάς κι η ηγεσία του στρατού, πίστευε τόσο πολύ στο "Έθνος", στο στρατό και την "Ελληνική ψυχή", που ήθελαν να αφήσουν την Ήπειρο και τη μισή Μακεδονία και τη Θεσσαλία στους Ιταλούς και να υποχωρήσουν πριν τη μάχη για να οργανώσουν άμυνα από την Αμφιλοχία μέχρι τις Θερμοπύλες. Δε συμφώνησε μάλλον ο στρατός και ο λαός σ’ αυτό το «σχέδιο». Το 1941 οι Εθνικιστές, Μεγαλοιδεάτες Έλληνες στρατηγοί του Μεταξά και του Κορυζή, συνθηκολογούν με τους Γερμανούς ... χωρίς να νικηθεί ο στρατός στο μέτωπο. Για το σκοπό αυτό καρατομούν σε μια βραδιά το διοικητή της ένδοξης στρατιάς της Ηπείρου που ήθελε μάχη. Μάλιστα η επίσημη δικαιολογία ήταν ότι ο στρατός (ο ίδιος στρατός που νίκησε τους Ιταλούς) ήταν «κακά εξοπλισμένος κι είχε πολλές ελλείψεις» (Ποιος να έφταιγε άραγε γι’ αυτό ;). Αυτός που υπέγραψε τη συνθηκολόγηση, πήρε τα 30 αργύρια κι έγινε πρωθυπουργός της κυβέρνησης του Χίτλερ στην Ελλάδα. Η Ελλάδα δε μίκρυνε μόνο, αλλά ... εξαφανίστηκε. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά οι περίφημοι «εθνικόφρονες» που τότε τους έλεγαν «Τάγματα ασφαλείας» κι ορκίζονταν πίστη στον «Φύρερ», έκαναν ότι μπορούσαν δίπλα και μαζί με τη Βέρμαχτ, για να σβήσει κάθε ελπίδα αναγέννησης της Ελλάδας ως ελεύθερης χώρας και να εξαφανιστούν οι εστίες της Ελεύθερης Ελλάδας των βουνών.

ΟΤΑΝ «ΧΑΣΑΜΕ» ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ, Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΧΕ ΧΟΥΝΤΑ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ.

Το 1974, η Χούντα, το καμάρι κι η κορωνίδα του Εθνικισμού, αφού πρώτα έχει αφήσει την Κύπρο χωρίς στρατό, οργανώνει πραξικόπημα στην Κύπρο (που αποδιοργάνωσε κι άλλο το στρατό), επιχειρεί δολοφονία του Μακάριου και δίνει πάτημα στον άλλο καλό μαθητή των Αμερικάνων, την Τουρκία, για την εισβολή. 
Οι παλληκαράδες εθνικόφρονες Χουνταίοι ούτε καν κήρυξαν τότε τον πόλεμο στην Τουρκία. Έκαναν επιστράτευση μόνο. Πούλησαν την Κύπρο κατά τις εντολές που είχαν από το ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα τα όπλα του στρατού τα έχουν πουλήσει στο Ισραήλ κι όταν γίνεται η επιστράτευση του 1974 μοίραζαν στους επίστρατους στη Λέσβο κασόνια με πέτρες ή λάθος σφαίρες για λάθος όπλα. Ευτυχώς οι Τούρκοι δεν αποφάσισαν να μας μικρύνουν κι άλλο.

Πάντα λοιπόν, όταν αυτοί οι «παλληκαράδες του γλυκού νερού» που θυμούνται τις αλύτρωτες πατρίδες, που οργανώνουν "εθνικές εταιρείες" και "στρατιωτικούς συνδέσμους", που ονειρεύονται Μεγάλη Ελλάδα και νέα Βυζαντινή Αυτοκρατορία, που φτιάχνουν συλλαλητήρια για τη «σκλαβωμένη Κύπρο», για τη «Βόρεια Ήπειρο», για την Μικρά Ασία, για τη Μακεδονία και που ποτίζουν την κοινωνία με το Εθνικιστικό δηλητήριό τους. 
Όλοι αυτοί πάντα το μόνο που καταφέρνουν στο τέλος, είναι να οδηγήσουν το λαό και τη χώρα σε ήττες, καταστροφές, υποχωρήσεις και τελικά η Ελλάδα να μικρύνει.
Σημείωσέ τα αυτά. Για να έχεις και κάποια δεδομένα όταν σκέφτεσαι. Θα μπορούσα να αναφέρω κι άλλα παραδείγματα. Αλλά «τσέκαρε» πρώτα αυτά. Κι εδώ είμαστε. Μια άλλη φορά θα σου πω τη γνώμη μου για το τι είναι Εθνικισμός και τι είναι πατριωτισμός. 
Θα σου πω γιατί βάζω σε εισαγωγικά τη λέξη «χάσαμε». Θα σου πω γιατί οι λαοί των άλλων χωρών δεν είναι εχθροί μας. Γιατί ο εχθρός μας είναι μέσα στην ίδια μας τη χώρα και ποιος είναι. Γιατί δεν έχουμε κανένα λόγο να θέτουμε θέματα συνόρων.
 Γιατί οι συμμορίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ είναι εχθροί όλων των λαών της περιοχής. Κλπ. Κλπ. Ένα ένα όμως. Μη σου κάψω το μυαλό.

Μάνος Δούκας

Υ.Γ.
1. Δεν ήταν φιλοδοξία μου να κάνω καμιά ιδεολογικοπολιτική ανάλυση για το θέμα. Ούτε να το θίξω από όλες τις πλευρές. Αναφέρθηκα σε μια πλευρά.
2. Προσπαθώντας να χρησιμοποιήσω στοιχεία της λογικής και της γλώσσας ενός εθνικιστή, διαπιστώνω ότι είναι πολύ δύσκολο. Ανήκουμε σε άλλη λογική, άλλη γλώσσα, άλλη ηθική, άλλη … Ελλάδα. Ίσως και σε άλλο σύμπαν.

ΕΔΩ ΠΟΥ ΚΤΥΠΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Η ΚΑΡΔΙΑ !!

20ή ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ

Ξεκίνησαν οι εργασίες - Η ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα (VIDEO - ΦΩΤΟ)

Μέσα σε κλίμα ενθουσιασμού και συγκίνησης ξεκίνησαν οι εργασίες της 20ής Διεθνούς Συνάντησης Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ στον Περισσό. Στις εργασίες συμμετέχουν 91 κόμματα από 73 χώρες του κόσμου.

Η έναρξη έγινε με την προβολή ενός ολιγόλεπτου βίντεο που παρουσίαζε στιγμές-σταθμούς από την ίδρυση του ΚΚΕ έως σήμερα, σημαντικούς λαϊκούς αγώνες στην Ιστορία της χώρας με πρωτοστάτες τους κομμουνιστές.

Στη συνέχεια μέλη της ΚΝΕ εισήλθαν στην αίθουσα κρατώντας κόκκινες σημαίες και φωνάζοντας τα συνθήματα «Ένας αιώνας αγώνας και θυσία, το ΚΚΕ στην πρωτοπορία», «Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός, είναι ο νέος κόσμος, ο σοσιαλισμός», προκαλώντας τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα των αντιπροσώπων των ξένων Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων. Ακολούθως, οι συμμετέχοντες σηκώθηκαν όρθιοι και με υψωμένες τις γροθιές τραγούδησαν τη «Διεθνή». 

Οι εργασίες ξεκίνησαν με την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα (Διαβάστε παρακάτω).

Το θέμα της φετινής Συνάντησης είναι «Η σύγχρονη εργατική τάξη και η συμμαχία της. Τα καθήκοντα της πολιτικής της πρωτοπορίας -των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων- στον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, για τα δικαιώματα των εργατών και των λαών, για την ειρήνη, το σοσιαλισμό».

Η ομιλία του Δημήτρη Κουτσούμπα

1 / 16

«Σας καλωσορίζουμε στην 20ή Διεθνή Συνάντηση των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, εδώ στην Αθήνα, στην πόλη από όπου ξεκίνησαν πριν 20 χρόνια οι Διεθνείς Συναντήσεις, με πρωτοβουλία του Κόμματός μας.

Βρισκόμαστε σήμερα μπροστά σας κλείνοντας έναν αιώνα ζωής και δράσης. Για τα 100 τιμημένα και ηρωικά χρόνια του ΚΚΕ νιώθουμε δικαιολογημένη περηφάνια.

Γιατί συνεχίζουμε δυναμικά, με αποφασιστικότητα, στα βήματα των ηρωικών και τιμημένων νεκρών του Κόμματός μας, που έδωσαν το πολυτιμότερο αγαθό του ανθρώπου, την ίδια τους τη ζωή, στον αγώνα για θριαμβεύσει η ζωή.

Το Κόμμα άντεξε παλικαρίσια σε όλες τις στροφές της ταξικής πάλης. Και στα πέτρινα χρόνια της παρανομίας, των διώξεων, των εκτελέσεων, των φυλακίσεων και κατατρεγμών επί 56 χρόνια και στα χρόνια της αστικής νομιμότητας τα τελευταία 44 χρόνια.

Στάθηκε όρθιο στο μεγάλο ιστορικό πισωγύρισμα της αντεπανάστασης του 1991, μέχρι σήμερα. Βρήκε τη δύναμη να σηκώσει το μπόι του.

Σκαρφαλώνοντας βήμα το βήμα στον ανήφορο της ανασυγκρότησης.

Ανιχνεύοντας τις αιτίες που οδήγησαν στη νίκη της αντεπανάστασης, μελετώντας και συζητώντας από τους πρώτους προβληματισμούς του 1996 μέχρι τη συλλογική αποτύπωση αυτής της προσπάθειας στο 18ο Συνέδριο, για τις συνολικές αιτίες της ανατροπής της πορείας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα, με βάση κυρίως την πείρα της Σοβιετικής Ένωσης.

Μελετώντας σελίδα τη σελίδα τα ντοκουμέντα του Κόμματος, το Ιστορικό Αρχείο, για να συνθέσουμε τη μεγαλειώδη αυτή πορεία, με τις νίκες και τις ήττες, τα άλματα και τα πισωγυρίσματα, τα λάθη και τις αδυναμίες, αλλά και τον άφθαστο ηρωισμό 100 ολόκληρων χρόνων.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Όσο κι αν οι Σειρήνες της αντίδρασης και του οπορτουνισμού τραγουδάνε το τέλος της Ιστορίας, το τέλος της εργατικής τάξης και του κινήματός της, η ζωή τούς διαψεύδει.

Η εργατική τάξη θα ανταποκριθεί αργά ή γρήγορα στον ιστορικό της ρόλο, στην ιστορική της αποστολή. Στην οριστική κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.

Κι αυτό γιατί έχει τη δύναμη που σχετίζεται με τη συγκεντρωμένη βιομηχανοποιημένη παραγωγή. Από αυτό απορρέουν αρετές όπως η συλλογικότητα, η συνειδητή πειθαρχία, η απαράμιλλη αντοχή στις δυσκολίες, δοκιμασμένες σε μεγάλους ταξικούς αγώνες.

Η Παρισινή Κομμούνα και η Οκτωβριανή Επανάσταση είναι τα φωτεινά παραδείγματα, εμπνέουν τους αγώνες μας. Όπως και οι χιλιάδες εργάτες και εργάτριες στην πατρίδα μας που έδωσαν τη ζωή τους, μπήκαν μπροστά και άντεξαν μύριες όσες δυσκολίες αυτά τα 100 χρόνια έως τις μέρες μας.

Μάχες που άφησαν ανεξίτηλα τη σφραγίδα τους στο σώμα του ελληνικού εργατικού κινήματος στην πορεία της ταξικής πάλης.

Με διδάγματα θετικά και με αδυναμίες βεβαίως, που πρέπει να μελετάμε από τη σκοπιά της εργατικής πρωτοπορίας, της εξέλιξης του σκληρού ταξικού αγώνα.

Η εργατική τάξη κατακτά αυτή τη θέση όχι αυθόρμητα, αλλά με την επαναστατική θεωρία και δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος, της συνειδητής και οργανωμένης δηλαδή πρωτοπορίας της.

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Η ύπαρξη επαναστατικού προγράμματος, η πίστη στην κοσμοθεωρία του μαρξισμού - λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού, οι αρχές συγκρότησης Κόμματος Νέου Τύπου, η επεξεργασμένη μελέτη της ιστορικής μας πείρας αναμφισβήτητα συνιστούν σύγχρονα όπλα, μας δίνουν υπεροχή, το θέμα όμως είναι πώς τα χρησιμοποιούμε με δημιουργικό και εύστοχο τρόπο στην καθημερινή μας δράση και προσπάθεια.

Δεν φθάνει να εκτιμάμε την αξία των εργατικών αγώνων για άμεσες διεκδικήσεις και το ρόλο του Κόμματος σε αυτούς. Κριτήριο αξιολόγησης αποτελεί κατά πόσο αυτοί βοηθούν στην πρόοδο της πολιτικής συνείδησης.

Κριτήριο προόδου είναι η ανάπτυξη της κομματικής οικοδόμησης στους εργασιακούς χώρους και η κοινωνική σύνθεση των γραμμών του Κόμματος, η ηλικιακή σύνθεση και η συμμετοχή γυναικών.

Κριτήριο αποτελεί η σταθερή πρόοδος στην άνοδο της θεωρητικής, πολιτικής και οργανωτικής στάθμης του Κόμματος, επίσης η βελτίωση της ικανότητας καθοδήγησης και σύνδεσης με την εργατική τάξη, ξεκινώντας από την ΚΕ και φθάνοντας ως την ΚΟΒ.

Τα σύνθετα καθημερινά καθήκοντα δεν πρέπει να μας αποτραβούν από το κύριο και βασικό, να κάνουμε δουλειά υποδομής, ώστε το Κόμμα να είναι προετοιμασμένο, να μην αιφνιδιάζεται σε στροφές και απότομες καμπές, να έχει πάντα τη δυνατότητα έγκαιρης πρόγνωσης και προσαρμογής, χωρίς να χάνει τον κύριο στόχο του.

Είναι αδύνατον να παρακολουθούμε ολοκληρωμένα την πορεία της δουλειάς μας, να την κρίνουμε με απαιτητικότητα, να βλέπουμε και να διορθώνουμε έγκαιρα λάθη και παραλείψεις, αν δεν έχουμε κατακτήσει και ατομικά την ικανότητα να κρίνουμε τον υποκειμενικό παράγοντα, υπολογίζοντας και τις συγκεκριμένες αντικειμενικές συνθήκες, τους όρους που υπάρχουν ανεξάρτητα από τη δική μας θέληση και επιθυμία, από τη δική μας παρέμβαση.

Η ελληνική αλλά και η παγκόσμια πείρα επιβεβαιώνει ότι με εξαίρεση εκεί που δημιουργήθηκαν συνθήκες επαναστατικής κατάστασης και η εργατική τάξη πήρε και κράτησε -όσο κράτησε- την εξουσία, η ιδεολογικοπολιτική επιρροή και δύναμη του Κόμματος ήταν αναντίστοιχη, σε σύγκριση με την πρωτοπόρα μαχητική δράση του στον αγώνα, με τη συνέπειά του, την ανιδιοτέλεια και την προσφορά του σε αμέτρητες θυσίες, με το γεγονός ότι κατά κανόνα έχουν επιβεβαιωθεί οι προβλέψεις, οι προειδοποιήσεις προς το λαό.

Δεν είναι κάτι το παράξενο. Η εργατική τάξη μόνο όταν κατακτά την πολιτική εξουσία και στην πορεία όσο προχωρεί η σοσιαλιστική οικοδόμηση διαμορφώνει τις προϋποθέσεις να γίνει κυρίαρχη η ιδεολογία του σοσιαλισμού.

Αυτό δεν σημαίνει ότι το ΚΚΕ βλέπει παθητικά τη δική του ευθύνη να συμβάλλει στην ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης της εργατικής τάξης. Άλλο η απαιτητικότητα το Κόμμα να πολεμά και να απαλλάσσεται όσο πιο έγκαιρα γίνεται από τις δικές του αδυναμίες, ελλείψεις και τυχόν λάθη και άλλο να έχει την αυταπάτη ότι μπορεί να κυριαρχήσει η σοσιαλιστική συνείδηση στις συνθήκες του καπιταλισμού.

Η απαιτητικότητα του Κόμματος από τον εαυτό του, η κριτική και αυτοκριτική εξέταση των αποτελεσμάτων της δράσης του δεν μπορεί να γίνεται με τα ίδια κριτήρια από την ίδια σκοπιά των αστικών κομμάτων, των κομμάτων που έχουν αποδεχθεί να παλεύουν μέσα στα όρια του καπιταλιστικού συστήματος ή διαδίδουν στις μάζες ότι ο καπιταλισμός μεταρρυθμίζεται σε σοσιαλισμό.

Αυτό που έχει τεράστια σημασία για το ΚΚΕ είναι κατά πόσο οι δεσμοί του διευρύνονται και βαθαίνουν με επίκεντρο τα εργοστάσια, τα μεγάλα αστικά κέντρα, άλλους τομείς στρατηγικής σημασίας.

Απορρίπτουμε χαρακτηρισμούς και ιδεολογικά εφευρήματα που συσκοτίζουν την ταξική ουσία, κρύβουν τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις δύο βασικές τάξεις, την αστική και την εργατική.

Το ΚΚΕ παλεύει για να πάρει η ταξική πάλη την κατεύθυνση ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος και σε αυτήν την κατεύθυνση επιδιώκει να συνδέεται ο αγώνας όλων των τμημάτων της εργατικής τάξης αλλά και των λαϊκών μεσαίων στρωμάτων για τη βελτίωση των όρων εργασίας και ζωής τους.

Σκοπός της καθημερινής μας προσπάθειας είναι η έμπρακτη ανάδειξη της εργατικής τάξης ως επαναστατικής πρωτοπορίας και όχι στενά μιας πρωτοπορίας στους συνδικαλιστικούς λαϊκούς αγώνες.

Να τείνουν όσο γίνεται περισσότερο λαϊκά τμήματα μεσαίων στρωμάτων σε κοινή δράση και συμμαχία με την εργατική τάξη, ώστε να εκφράζεται η κοινωνική συμμαχία με μαζικούς, όσο γίνεται, όρους.

Έχουμε επίγνωση ότι το εργατικό κίνημα και οι σύμμαχοί του στην Ευρώπη και στην Ελλάδα είναι σε μια φάση σχετικής υποχώρησης, δυσαρέσκειας, αλλά και σχετικής ακινησίας, παρά τις συχνές εκδηλώσεις οικονομικής κρίσης.

Η τάση απομαζικοποίησης και αλλοίωσης του ταξικού προσανατολισμού έχει διαμορφωθεί εδώ και πολλά χρόνια, αρκετά πριν την καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ και στις άλλες χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, κυρίως λόγω της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης.

Ο ευρωκομμουνισμός αποτέλεσε βασικό αγωγό μέσα από τον οποίο ο δυτικοευρωπαϊκός καπιταλισμός, με δεξί χέρι τη σοσιαλδημοκρατία, κατάφερε σοβαρά κτυπήματα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα με αποτέλεσμα τη σταδιακή υποχώρησή του, ακόμα και τον εκφυλισμό του.

Αγώνες έγιναν, όμως αυτοί δεν μπόρεσαν να διαφοροποιήσουν θετικά το συσχετισμό δυνάμεων. Το αντίθετο συνέβη σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Στην Ελλάδα ένα σημαντικό μέρος εργατών και εργατριών, λαϊκών μαζών "κουράστηκαν" ή απογοητεύτηκαν, γιατί οι συνδικαλιστικοί αγώνες δεν έφεραν άμεσα αποτελέσματα.

Ένα άλλο μέρος εργαζομένων κρατά στάση αναμονής, περιμένοντας, μάταια βέβαια, ότι κάπου θα μπει ένα τέλος στα βάρβαρα μέτρα, ελπίζοντας ότι από τα πάνω μπορεί κάποια αλλαγή να γίνει.

Κυριαρχεί η στάση των μειωμένων απαιτήσεων. Αυτά τα δεσμά "πλέκονται" γύρω από τον εργάτη, τον υπάλληλο, τον φτωχό αυτοαπασχολούμενο και αγρότη από τα πρώτα βήματα της ζωής του και, βεβαίως, ενισχύονται αποφασιστικά στο χώρο δουλειάς, ενώ έχει προετοιμασθεί η συνείδηση να θεωρεί τον καπιταλιστή ως αυτόν που δίνει δουλειά, διανέμει τα εισοδήματα.

Στο φόβο, αλλά και στην αυταπάτη, στην απάθεια και την απογοήτευση εκφράζεται, δυστυχώς, η αδυναμία κατανόησης της σχέσης οικονομίας και πολιτικής, του ταξικού χαρακτήρα των κομμάτων.

Εκφράζεται η άγνοια ή η ημιμάθεια για το τι είναι και πώς λειτουργεί το καπιταλιστικό σύστημα, για τον επαναστατικό ρόλο της εργατικής τάξης. Εκφράζονται οι εδραιωμένες κοινοβουλευτικές αυταπάτες.

Οπωσδήποτε υπάρχουν ευθύνες και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και στο Κόμμα μας που δεν μπόρεσαν έγκαιρα να απεμπλακούν από το αστικό δίκτυο ενσωμάτωσης, διαχρονικά, με τη συμμετοχή, στήριξη ή ανοχή αστικών κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών και κυβερνήσεων.

Η ιδεολογική δουλειά και η διαφώτιση δεν αρκεί να γίνεται με αφορμή την επικαιρότητα, με τη μορφή επανάληψης γενικών συνθημάτων και θέσεων της επαναστατικής στρατηγικής, χωρίς ζωντάνια, μαχητικότητα, χωρίς εμπλουτισμό μέσα από τις εξελίξεις.

Η έκθεση των θέσεών μας, με τη μορφή αξιώματος ή γενικής κριτικής στα άλλα κόμματα, σαν μάθημα από καθέδρας, δεν προσελκύει, καθώς πέφτει σε έδαφος όπου όλα τα άλλα κόμματα κινούνται σε ένα μονόδρομο, ενώ εμείς οδεύουμε προς έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο που απαιτεί εθελοντική στράτευση και προσφορά θυσιών και μάλιστα σε μια περίοδο νίκης της αντεπανάστασης στις σοσιαλιστικές χώρες.

Όλα μοιάζουν να είναι εναντίον μας, ενώ η πορεία του καπιταλισμού παρέχει σήμερα πολύ περισσότερες αποδείξεις για την αναγκαιότητα της στρατηγικής επιδίωξης του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό, η δε ιστορία έδειξε πόσο αναγκαία ήταν η διόρθωση λαθών του παρελθόντος, όχι μόνο στη στρατηγική του ΚΚΕ, αλλά διεθνώς.

Η επεξεργασία της στρατηγικής απαιτεί ενότητα θεωρίας και πράξης. Το να γίνει όμως υπόθεση της κομμουνιστικής πρωτοπορίας, οδηγός δράσης και ανάπτυξης αγώνων των ευρύτερων εργατικών λαϊκών μαζών δεν είναι εύκολη δουλειά.

Το ότι καταφέραμε να ξεπεράσουμε και την Σκύλλα του αστισμού και την Χάρυβδη του ρεφορμισμού, του οπορτουνισμού, και ότι καταφέραμε να κρατήσουμε όρθιο το Κόμμα μας με συνεχή δράση, καθημερινή παρουσία στον αγώνα και τις πολιτικές εξελίξεις, δεν μας εφησυχάζει, καθώς σήμερα οι συνθήκες δράσης και οι απαιτήσεις είναι ιδιαίτερα περίπλοκες, πιο σύνθετες.

Η προγραμματική μας επεξεργασία και ιδιαίτερα η πολιτική μας στάση προκάλεσε συστηματική επίθεση κατά του Κόμματος όχι μόνο από τον ταξικό αντίπαλο, αλλά και από τον οπορτουνισμό.

Είναι ύπουλη και επεξεργασμένη επίθεση, καθώς οι φορείς της δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα ωμά, προκλητικά επιχειρήματα που χρησιμοποιήθηκαν την περίοδο του '90-'91, όταν πίστεψαν ότι η νίκη της αντεπανάστασης ήταν η χρυσή ευκαιρία να "ξεφορτωθεί" το κομμουνιστικό κίνημα το μαρξισμό - λενινισμό ή να διατηρήσει κάποιες μαρξιστικές ιδέες, απαλλαγμένες όμως από τον επαναστατικό σοσιαλιστικό χαρακτήρα τους.

Κυρίως, από το 2012 και μετά, ο οπορτουνισμός επέλεξε να μας αντιμετωπίσει με κύριο όπλο τη στενοχώρια και την ανησυχία για το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα του 2012 και την απότομη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ τότε, που τον οδήγησε στην κυβερνητική εξουσία το 2015.

Με τη γραμμή μιας ψεύτικης ελπίδας, ότι κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να φρενάρει την αντιλαϊκή επίθεση, προσπάθησαν να παρασύρουν το ΚΚΕ στη γραμμή πολιτικής κυβερνητικής συνεργασίας, μεταρρυθμίσεων και δήθεν εξόδου από την Ευρωζώνη, με μια κυβέρνηση δήθεν "αριστερών" πολιτικών δυνάμεων.

Χρέωσε στην προγραμματική γραμμή του Κόμματος και στο Καταστατικό του την έλλειψη τέτοιας μετακίνησης, συσπείρωσης δυνάμεων, σε μια περίοδο που το Κόμμα όντως είχε καταγράψει εκλογικές απώλειες που οπωσδήποτε είχαν και έχουν πολιτικό - ιδεολογικό χαρακτήρα.

Ο οπορτουνισμός πρόβαλε ότι μια τέτοια επιλογή είναι επιβεβλημένη λόγω του αρνητικού συσχετισμού, ότι θα γινόταν εφαλτήριο για την αλλαγή του, κατηγορώντας το ΚΚΕ για έλλειψη τακτικής.

Τότε, βέβαια, δεν είχαν αποκαλυφθεί πλήρως οι στενές σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και το "βαθύ" αστικό κράτος μιας διεφθαρμένης και σάπιας καπιταλιστικής εξουσίας.

Ο οπορτουνισμός, βέβαια, έχει κοινωνική βάση, όπως τη διαμόρφωση εκτεταμένης εργατικής αριστοκρατίας και λόγω της διεύρυνσης των κρατικών επιχειρήσεων, της διεύρυνσης μισθωτών επιστημόνων, καλλιτεχνών, εκπαιδευτικών, εργαζομένων στα ΜΜΕ κλπ.

Αυτή η κοινωνική βάση διαμορφώνει και την τάση συμβιβασμού με τον ταξικό αντίπαλο, την αναζήτηση άμεσων πολιτικών λύσεων μέσα στο αστικό σύστημα, τον οπορτουνισμό, μέσα στο ίδιο το εργατικό κίνημα, αλλά και στο κόμμα της εργατικής τάξης.

Γι' αυτό η πάλη με τον οπορτουνισμό -που αναμφίβολα αποτελεί και συνώνυμο του πολιτικού τυχοδιωκτισμού- είναι προϋπόθεση για τη διατήρηση του επαναστατικού εργατικού χαρακτήρα του κόμματος, σε κάθε περίοδο και σε κάθε φάση της ταξικής πάλης του συσχετισμού δυνάμεων.

Απ' αυτή την πάλη, από την ιδεολογική - πολιτική συνέπεια και ικανότητά της, από την οργανωτική της συνέπεια εξαρτάται η απόκρουση της μετάλλαξης Κομμουνιστικών Κομμάτων.

Στην Ελλάδα έχουμε αρνητική πείρα από την ολιγόχρονη συμμετοχή του Κόμματός μας σε διάφορες αστικές κυβερνήσεις, και το 1944 και το 1989.

Η πείρα στην καπιταλιστική Ευρώπη, στη Λατινική Αμερική έχει δείξει ότι όταν ένα Κομμουνιστικό Κόμμα αποφασίζει να πάρει μέρος σε μια κυβέρνηση διαχείρισης, στο όνομα μιας μεταβατικής επιλογής, έχει ήδη δέσει τα χέρια του, ακόμα και όταν δεν δεσμεύεται με επίσημη συμφωνία ή έχει διακηρύξει τη διατήρηση της αυτοτέλειάς του.

Καμιά εγγύηση δεν παρέχουν γραπτές ή όχι δεσμεύσεις. Οι νόμοι της καπιταλιστικής αγοράς δεν εξαρτώνται από τις πολιτικές συμφωνίες.

Αν δεν έχουμε κατακτήσει να σκεφτόμαστε, να κρίνουμε με άξονα τη σχέση οικονομίας και πολιτικής, για κάθε κοινωνικό πρόβλημα, για κάθε οικονομικό και πολιτικό φαινόμενο, όπως π.χ. είναι η εμφάνιση ενός σκανδάλου, ακόμα και η εμφάνιση ενός νέου κόμματος κλπ., τότε γίνεται ένας διαχωρισμός ανάμεσα στο συγκεκριμένο πρόβλημα και στην αναγκαιότητα πάλης κατά του καπιταλισμού συνολικά, το οποίο δεν κατανοείται -και δικαιολογημένα- από ένα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης σήμερα.

Το βασικό κριτήριο για τη θέση των αντιμαχόμενων κοινωνικών δυνάμεων βρίσκεται στην όξυνση της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού: Από τη μια η κοινωνικοποίηση της παραγωγής, της εργασίας, ο άνθρωπος, ως η σπουδαιότερη παραγωγική δύναμη και από την άλλη η ατομική ιδιοποίηση του προϊόντος στη βάση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής.

Αυτή η αντίφαση είναι μήτρα όλων των αντιφάσεων και αντιθέσεων του συστήματος, άρα ως άξονας πρέπει να καθορίζει το Πρόγραμμα του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Βέβαια, αυτή η αντίφαση του καπιταλιστικού συστήματος δεν συνειδητοποιείται από την εργατική τάξη στο σύνολό της.

Αντίθετα, σήμερα ακόμα υιοθετεί την αστική ιδεολογία, ότι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και οργάνωσης ολόκληρης τη κοινωνίας είναι ο ιστορικά ανώτερος, επομένως και αναντικατάστατος.

Είναι αυτό πλευρά της καπιταλιστικής εξουσίας που επιβάλλεται όχι μόνο με την εργοδοτική και κρατική βία, αλλά και με την ιδεολογική - πολιτική χειραγώγηση (Εκπαίδευση, ΜΜΕ, Εκκλησία, άλλοι μηχανισμοί των αστικών κομμάτων, κρατικοί μηχανισμοί που διασυνδέονται με τις μάζες, όπως της Τοπικής Διοίκησης, διάφορες ημικρατικές οργανώσεις, όπως οι ΜΚΟ, ακόμα και μέσω των ενσωματωμένων στο σύστημα συνδικαλιστικών οργανώσεων, όπως είναι στη χώρα μας οι ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ).

Η ιδεολογική χειραγώγηση της εργατικής τάξης αντανακλάται στη στρεβλή πολιτική συνείδησή της, στην πολιτική προσκόλλησή της σε αστικά ή σε κόμματα προερχόμενα από τις γραμμές της -εργατικά και αριστερά κόμματα και ομάδες- αλλά που στην πορεία αστικοποιούνται.

Έτσι ο πολιτικός συσχετισμός δυνάμεων αντανακλά πάντοτε την κυριαρχία της αστικής τάξης, την εκφράζει στα όργανα εξουσίας του -μεταξύ αυτών και το Κοινοβούλιο- καθορίζει τις διαδικασίες, όπως των εκλογών, για την ανάδειξη των οργάνων του.

Πραγματική αλλαγή στο συσχετισμό δυνάμεων σημαίνει ότι σημαντικό τμήμα της εργατικής τάξης, και εξαιτίας αδυναμίας της αστικής εξουσίας, έχει σπάσει τα δεσμά, τις αλυσίδες της αστικής ιδεολογικής χειραγώγησης.

Το ζήτημα του συσχετισμού δυνάμεων κρίνεται και από την πορεία ωρίμανσης της πολιτικής συνείδησης της εργατικής τάξης σε συνθήκες μη επαναστατικές, τουλάχιστον για το Κομμουνιστικό Κόμμα, αλλά και μια εργατική - λαϊκή συσπείρωση γύρω από αυτό που δεν σταματά να αποκαλύπτει και να συγκρούεται με το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, το αστικό πολιτικό σύστημα, τη νομοθεσία, τις δικαστικές, κατασταλτικές δομές, εκπαιδευτικές, θρησκευτικές και ηθικές κυρίαρχες αντιλήψεις, τις ιμπεριαλιστικές διακρατικές ενώσεις της ΕΕ, του ΝΑΤΟ.

Η απαιτητική κριτική και αυτοκριτική εξέταση της απόδοσης, της πορείας αποτελεσματικότητας του υποκειμενικού παράγοντα, του Κόμματός μας, δεν μπορεί να γίνεται σε απόσπαση με τον διεθνή συσχετισμό της ταξικής πάλης που πήρε δραματική, αρνητική στροφή με τη νίκη της αντεπανάστασης σε χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Βέβαια, ρήγματα στην κυριαρχία του καπιταλισμού, με τις κρίσεις, τους πολέμους, τους ανταγωνισμούς, συγκεντρώνονται, διαμορφώνουν προοπτικά νέες συνθήκες, ευκαιρίες, που απαιτούν ετοιμότητα του κομμουνιστικού κινήματος.

Η πρόοδος της ταξικής πάλης, της κινητήριας δύναμης των θετικών εξελίξεων, δεν εξαρτάται ούτε από τρικ, ούτε από τακτικισμούς, ούτε από τον δήθεν ρεαλισμό της μοιρολατρίας, ούτε από το άγχος των εκλογικών ποσοστών ή την υποκατάσταση του κινήματος από δήθεν επαναστατικά "στιγμιότυπα" και "χάπενιγκς".

Εξαρτάται από την οργανωμένη, προσανατολισμένη παρέμβαση για την οργάνωση των πρωτοπόρων εργατικών - λαϊκών δυνάμεων.

Στόχος είναι η ανάπτυξη των γραμμών του κόμματος από τους πιο πρωτοπόρους εργάτες και εργάτριες, η ηλικιακή του ανανέωση, η αύξηση των οργανωμένων γυναικών.

Επίσης, η ένταξη σε αυτό των πιο διαλεχτών αγωνιστών από τα λαϊκά στρώματα των αγροτών, αυτοαπασχολουμένων, μισθωτών επιστημόνων και καλλιτεχνών.

Απαιτείται συστηματική, ειδική δουλειά, ανεξάρτητα αν διατρέχουμε περίοδο αγώνων ή στασιμότητας.

Ούτε η αύξηση των γραμμών του κόμματος φέρνει αυτόματα πιο ισχυρούς αγώνες. Υπάρχει αλληλεπίδραση, αλλά αυτή προωθείται συστηματικά και επιτελικά, με συνδυασμένα καθήκοντα, κριτήρια και μέσα και όχι αυθόρμητα και μηχανιστικά.

Μια πραγματική μεταβολή στο συσχετισμό μεταξύ των δύο αντίπαλων τάξεων δεν μπορεί παρά να εκδηλωθεί με μαζική συσπείρωση με το κόμμα της εργατικής τάξης σε σύγκρουση και εμφανή αποδυνάμωση, αδυναμία λειτουργίας των αστικών μηχανισμών, των αστικών θεσμών και των κυβερνήσεών τους.

Ο αρνητικός διεθνής συσχετισμός θα αρχίζει να δέχεται πλήγμα στο βαθμό που σε εθνικό επίπεδο αναπτύσσεται η ταξική πάλη, αποκτά αντικαπιταλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, συγκρούεται κάθετα με την πολιτική διεξόδου από την κρίση και τις στρατηγικές επιλογές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Είναι και δική μας ευθύνη να περιορίζουμε -όσο εξαρτάται από εμάς- τις εφεδρείες του καπιταλισμού, να του ψαλιδίζουμε τις ευκαιρίες, να καταφέρνουμε πλήγματα, να συγκεντρώνονται δυνάμεις για την αντεπίθεση και την ανατροπή.

Η πορεία της δύναμης του κόμματος καθορίζεται από συνδυασμένα κριτήρια, ορισμένα από τα οποία παίζουν πιο καθοριστικό ρόλο σε σύγκριση με άλλα, σχετίζονται με την ανάγκη για ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, προώθηση της αντιμονοπωλιακής -αντικαπιταλιστικής Κοινωνικής Συμμαχίας, την πάλη για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Η εργατική τάξη φέρει την πρώτη ευθύνη για το επίπεδο κοινής κατεύθυνσης και δράσης με τους συμμάχους της. Το επίπεδο και η εμβέλεια της συμμαχίας θα κρίνεται σε κάθε φάση από την ικανότητα του εργατικού κινήματος να αντέχει στην πίεση που ασκούν τα μικροαστικά στρώματα, στις ταλαντεύσεις τους.

Κριτήριο είναι και η αντοχή σε συνθήκες εργοδοτικής και κρατικής τρομοκρατίας, βίας, καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Η σταθερή μαχητικότητα της καθημερινής πάλης, που καθορίζεται από τη στρατηγική του Κόμματος, μπορεί να είναι ένας καλός σπόρος που θα καρπίσει αργά η γρήγορα.

Μπροστά σε εκλογικές μάχες, επόμενες και μεθεπόμενες, το δικό μας επιθετικό σύνθημα είναι η ανάγκη ισχυροποίησης του ΚΚΕ, ώστε να ενισχυθεί η εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση απέναντι στην αστική αντιλαϊκή πολιτική, τον ευρωμονόδρομο, είτε σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης είτε σε συνθήκες μιας ορισμένης ανάκαμψης του ελληνικού καπιταλισμού, σε συνθήκες είτε μεγαλύτερης είτε πολύ μικρότερης συνοχής της ΕΕ.

Η ανασύνταξη του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος αφορά στην παραπέρα ενίσχυση του ταξικού κινήματος, του ΠΑΜΕ, που αποτελεί τη μεγαλύτερη κατάκτηση των τελευταίων δεκαετιών για την εργατική τάξη και το κίνημά μας, που πρωτοστατεί στους εργατικούς αγώνες, στην προώθηση της κοινωνικής συμμαχίας.

Η ανασύνταξη αφορά, επίσης, στην αλλαγή συσχετισμών σε αρχαιρεσίες και στην οργάνωση της πάλης για τα οξυμένα προβλήματα, ώστε οι συνεπείς ταξικές δυνάμεις να αποκτήσουν πλειοψηφία.

Ταυτόχρονα, όμως, είναι ζήτημα κατανόησης της αναγκαιότητας για μαζική οργάνωση και συμμετοχή στα σωματεία, στο κίνημα, καθώς και ζήτημα ποια γραμμή πάλης κυριαρχεί στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Πιστεύουμε ακράδαντα ότι είναι λαθεμένη και αστικά και οπορτουνιστικά υπαγορευμένη η άποψη ότι το εργατικό κίνημα, γενικότερα το λαϊκό κίνημα, δεν πρέπει να παίρνει θέση στο ζήτημα της διακυβέρνησης, της εξουσίας, γιατί είναι μαζικό κίνημα και πρέπει να κρατήσει γραμμή ουδετερότητας.

Η ουδετερότητα για τους αστούς, τους ρεφορμιστές, τους οπορτουνιστές είναι η "ταξική συνεργασία", ο "κοινωνικός εταιρισμός", η αναγνώριση της προτεραιότητας του κεφαλαίου έναντι της εργατικής δύναμης, η λογική του ευρωενωσιακού μονόδρομου.

Οι καπιταλιστές, οι πολιτικοί και τεχνοκράτες εκπρόσωποί τους κατηγορούν τους αγώνες ως πολιτικά υποκινούμενους και επικίνδυνους, διασπαστικούς, γιατί δήθεν δεν παίρνουν υπόψη ότι οι εργαζόμενοι ανήκουν σε πολλά ή και σε όλα τα κόμματα. Ωστόσο, το περιεχόμενο της έννοιας "πολιτικοποίηση" σχετίζεται με το σκοπό της πολιτικοποίησης που ο πυρήνας της είναι η ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.

Το ερώτημα αν πρέπει να διαλέξουν οι εργαζόμενοι να ενωθούν για τα άμεσα προβλήματά τους ή για την εργατική - λαϊκή εξουσία είναι ένα παραπλανητικό δίλημμα, σκόπιμα διαχωρίζει τον αγώνα για να τον υπονομεύσει και να τον νικήσει.

Όσο πιο υψηλή πολιτική συνείδηση έχει η εργατική τάξη στο μεγαλύτερο τμήμα της τόσο ο αγώνας για τα άμεσα προβλήματα έχει ελπίδα να εμποδίσει κάτι χειρότερο ή να αποσπάσει κάτι καλύτερο.

Είναι θέμα στρατηγικής και τακτικής που δεν αποσπάται η μια από την άλλη, ενώ η δεύτερη καθορίζεται από την πρώτη ως προς την ευελιξία της.

Σήμερα μπορούμε να πούμε με σιγουριά: Δεν έχει ηττηθεί καθολικά η διάθεση για αντίσταση και αντεπίθεση. Αυτή η διάθεση υπάρχει, δεν τσακίστηκε παρά τις συστηματικές προσπάθειες που έγιναν.

Και δεν θα σβήσει χάρη στο ΚΚΕ και στις ριζοσπαστικές δυνάμεις που υπάρχουν και συμπαρατάσσονται στο κίνημα. Αν και ο συσχετισμός παραμένει αρνητικός, ωστόσο επίσης παραμένει η δυναμική του ΚΚΕ που συνδέεται και με τη μακρόχρονη πείρα του, με τα διδάγματα που έχει πάρει, αλλά και με την ικανότητα αντοχής στις παγίδες της ενσωμάτωσης και της μετάλλαξης.

Είναι κι αυτός ένας όρκος πίστης προς το λαό μας, προς τους λαούς όλου του κόσμου, στην παγκόσμια εργατική τάξη, που σε κάθε χώρα, σε κάθε ήπειρο, δίνει τις ίδιες μάχες, για να γίνει τελικά πραγματικότητα οριστικά και αμετάκλητα, αυτή τη φορά στον αιώνα μας, η δυνατότητα της πραγματικά ανώτερης σοσιαλιστικής- κομμουνιστικής κοινωνίας.

ΖΗΤΩ ΤΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ

ΖΗΤΩ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ».

1 / 14

ΔΕΣ ΑΚΟΜΑ

• 

  ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ 902.GR

  20ή Διεθνής Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων - Ομιλία του Δ. Κουτσούμπα (LIVE)

   09:59

ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΦΙΛΕ ΜΗΠΩΣ ΣΕ ΚΑΝΑΝΕ ΦΑΣΙΣΤΑ ?!!

ΟΜΩΣ...

Μοιάζει σαν εκείνη την ύπουλη μόλυνση που υπάρχει στον αέρα και το νερό που δεν μπορούμε να δούμε. Φθείρει συνειδήσεις, λερώνει τη ματιά και την κρίση μας.
Εξαπλώνεται με απίστευτη ταχύτητα, μπορεί μέσα σε λίγα λεπτά να μετατρέψει Γάλλους φοιτητές σε αδίστακτους Αλβανούς που κατεβάζουν τη σημαία μας, παιδάκια χωρίς πατρίδα σε εχθρούς του έθνους, να «εξαφανίσει» τους νεκρούς του Πολυτεχνείου.
Φτιασιδώνεται για να πιάσει στασίδι στην τηλεόραση, αγριεύει έξω από τα σχολεία όπου φοιτούν προσφυγόπουλα, συγκινείται για να κατασκευάσει κάποιους δήθεν ήρωες.
Διαστρεβλώνει, διαστρέφει, παραχαράσσει με απίστευτη ευκολία και με την ίδια ευκολία δεν απαντάει όταν αποκαλύπτονται τα ψέματα που κατασκευάζει.
Ο λόγος δεν γίνεται για τη «μόλυνση» που μεταδίδουν οι δηλωμένοι φασίστες, αλλά για τους άλλους, τους αυτοπροσδιοριζόμενους εκπροσώπους του λεγόμενου αστικού δημοκρατικού τόξου.
Αυτούς που περιφέρουν και αναπαράγουν μια σειρά από ρατσιστικά και ξενοφοβικά στερεότυπα.
Αυτούς τους δήθεν σοβαρούς, Δημάρχους, δημοσιογράφους, πολιτικούς, ΜΜΕ που αμέσως μετά τις δολοφονικές κλοτσιές στον Ζακ Κωστόπουλο, που όλοι είδαμε, συνέχισαν να κλοτσάνε τη μνήμη του και την υπόληψή του χαρακτηρίζοντας τον κλέφτη, πρεζόνι , κτλ.
Αυτούς που προβάλλουν την αυτοδικία: μπήκες στο μαγαζί μου σε δικάζω και σε σκοτώνω και μετά κάνουν δημοσκοπήσεις για να δουν τι λέει η κοινή γνώμη.
Με την ιδιά λογική δικάζουν και οι φασίστες, δολοφονούν, μαχαιρώνουν προπηλακίζουν υπερασπίζοντας δήθεν την πατρίδα. Αυτούς ξεπλένουν!
Και η φασιστική μόλυνση που μεταδίδουν όλοι αυτοί είναι πιο επικίνδυνη ακόμα και από τους ιδίους τους φασίστες γιατί είναι ύπουλη και μπορεί να διαφθείρει υποσυνείδητα.
Μπορεί να καλλιεργήσει αυτό το επικίνδυνο «ΟΜΩΣ»!!

"Εγώ δεν είμαι ρατσιστής όμως, οι προσφυγές, οι γύφτοι, οι μετανάστες, οι ομοφυλόφιλοι…"

Πόσο πιο συχνά ακούγεται αυτό το «όμως»;
Και πόσο βολικό είναι αφού για όλα αυτά που συμβαίνουν δεν αναζητείται ο πραγματικός ένοχος.
Θα χρησιμοποιήσω μια αδόκιμη έκφραση αλλά έχω την αίσθηση ότι παράγουν «κουλτούρα» φασισμού» για να πλασάρουν τον φασισμό ως λύση, γιατί στην Ελλάδα τα ποσοστά των φασιστών είναι ακόμα μικρά!
Το ίδιο κάνουν και σε όλη την Ευρώπη, μεγαλύτερος πλασιέ από την ΕΕ δεν υπάρχει.
Οι ρατσιστικές και ξενοφοβικές κυβερνήσεις μια χαρά τους βολεύουν και ας κάνουν ότι ενοχλούνται. Δικά τους δημιουργήματα είναι.
Και δεν σταματάνε μόνο στο να προβάλλουν και να αναπαράγουν όλα αυτά τα φασιστικά στερεότυπα αλλά εχθρεύονται και συκοφαντούν τους συλλογικούς αγώνες και την ταξική αλληλεγγύη, που αμφισβητούν τις πολιτικές τους.

ΟΜΩΣ εμείς δεν ξεχνάμε ότι η μάχη απέναντι στον φασισμό είναι κυρίως μάχη στο σύστημα που τον γεννάει!!!

Στέλιος Παλαρμάς