Κ.Κ.ΤΟΥΡΚΙΑΣ: 8 ΧΡΟΝΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΥΝ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ ΗΠΑ-ΕΡΝΤΟΓΑΝ.

Η ΚΕ του ΤΚΡ (ΚΚ Τουρκίας) εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία καταδικάζει τη στρατιωτική εισβολή της τουρκικής κυβέρνησης στη Συρία και κάνει λόγο για έγκλημα διαρκείας του Ερντογάν, των ΗΠΑ και των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην ευρύτερη περιοχή. Ακολουθεί το κείμενο της ανακοίνωσης, μεταφρασμένο στα ελληνικά.

 Κατιούσα

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΡΙΑ

Η Συρία υποφέρει εδώ και οκτώ χρόνια.

Περίπου πριν οκτώ χρόνια, ξεκίνησαν αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στη Συρία. Αυτές εξελίχθηκαν σύντομα σε ένοπλη εξέγερση και συγκρούσεις σε κάποιες πόλεις. Τότε ξεκίνησε, με την ανάμιξη ξένων δυνάμεων, ο εμφύλιος πόλεμος και η κατοχή από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ.

Τότε, ενεργοποιήθηκαν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ για τη Μέση Ανατολή. Η κυβέρνηση του ΑΚΡ (Ερντογάν) ήταν παραπάνω από πρόθυμη να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτά. Οι ΗΠΑ και το ΑΚΡ ξεκίνησαν να εξοπλίζουν και να εκπαιδεύουν διάφορες ομάδες εναντίον της συριακής κυβέρνησης Άσαντ. 

Το ΝΑΤΟ, η ΜΙΤ (τουρκικές μυστικές υπηρεσίες) και η CIA, όλες συρρέουν στη Συρία. Τζιχαδιστικές ομάδες εφοδιάστηκαν με τα πιο σύγχρονα όπλα. Ιδρύθηκαν στρατοί από αυτές τις ομάδες. Η Τουρκία ανέλαβε την ευθύνη να τους εκπαιδεύσει. Σα να μην ήταν αυτό αρκετό, έγιναν συναντήσεις στην Αττάλεια και την Κωνσταντινούπολη, με εκπροσώπους αυτών των ομάδων. Τα μέλη τους μισθοδοτούνταν από την Τουρκία. 

Το ΑΚΡ δεν περιορίστηκε στην ανάμιξη στις εσωτερικές υποθέσεις της γειτονικής Συρίας, αλλά ανέλαβε να προκαλέσει έναν εμφύλιο πόλεμο στο έδαφός της. Παρόλα αυτά, η διαδικασία δεν κύλησε όπως προβλεπόταν από τις ΗΠΑ και το ΑΚΡ. Ο συριακός λαός αντιστάθηκε ενάντια στην ιμπεριαλιστική κατοχή και τις αντιδραστικές ομάδες.

Στον αντίποδα, ο λαός της Συρίας πλήρωσε πολύ υψηλό τίμημα αυτά τα οκτώ χρόνια. Η Συρία έχασε εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου. Δισεκατομμύρια εκτοπίστηκαν. Υποβλήθηκαν σε μεσαιωνικό σκοτάδι στα μέσα του 21ου αιώνα. Σε κάποιες περιοχές, οι κάτοικοι υπέμειναν την πιο άγρια βαρβαρότητα και μισαλλοδοξία.

Το ΑΚΡ διαπράττει ένα έγκλημα εδώ και οκτώ χρόνια

Η Συρία τελεί ακόμα υπό Κατοχή και είναι ένα κράτος χωρισμένο στα δύο. Οι ομάδες των Τζιχαντιστών και οι ένοπλες δυνάμεις τους τρομοκρατούν ακόμα ορισμένες περιοχές.

Το ΑΚΡ διαπράττει ένα μεγάλο έγκλημα την τελευταία οκταετία. Το ΑΚΡ δε σέβεται την κυριαρχίας μιας άλλης χώρας.

Ανοιχτά ιδρύουν, εκπαιδεύουν σεπαρατιστικές, τζιχαδιστικές ομάδες και τις παρατάσσουν ως ένοπλες ομάδες στη Συρία.

Η κυβέρνηση του ΑΚΡ, μαζί με τις ΗΠΑ, είναι οι κύριοι εγκληματίες πίσω από την ανθρωπιστική τραγωδία στη Συρία. Αυτό το έγκλημα, το οποίο ξεκίνησαν μαζί στο όνομα της απελευθέρωσης του λαού της Συρίας, άνοιξε μια μεγάλη πληγή, που δε θα μπορεί να θεραπευτεί για χρόνια, όχι μόνο στη Συρία, αλλά στην ευρύτερη περιοχή.

Το ΑΚΡ και οι ΗΠΑ είναι συνέταιροι στο έγκλημα στη Συρία

Ούτε η κυβέρνηση του ΑΚΡ ούτε οι ΗΠΑ ή κάποια άλλη ιμπεριαλιστική δύναμη μπορεί να φέρει την ειρήνη στο λαό της Συρίας.

Είναι σαφές ότι είναι ανώφελη η ρητορική περί ειρήνης και ελευθερίας από αυτούς που βασίζονται σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, από αυτούς που βλέπουν τη λύση σε έννοιες όπως μια αυτόνομη κυβέρνηση, τοπικότητα, περιφερειακότητα -που δεν είναι τίποτα άλλο από τον καρπό των ιμπεριαλιστικών στρατηγικών για να χωρίσουν τους λαούς-, και από αυτούς που βασίζονται στον έναν ή τον άλλο εθνικισμό.

Η απόφαση για ένα ειρηνικό και ευτυχές μέλλον ανήκει μόνο στο λαό της Συρίας. Οι απαιτήσεις του εργαζόμενου λαού στη Συρία, που αντιστάθηκε στην ιμπεριαλιστική επέμβαση τα οκτώ τελευταία χρόνια είναι σαφής: ανεξαρτησία, κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα.

Η σημερινή επιχείρηση του ΑΚΡ ενάντια σε μια χώρα, της οποίας την κυριαρχία αμφισβητεί, με το πρόσχημα της ασφάλειας της Τουρκίας, είναι απαράδεκτη.

Επιπρόσθετα, το ότι αυτό δικαιολογείται με τον ισχυρισμό  της επιστροφής των εκτοπισμένων Σύριων στα σπίτια τους, δεν είναι παρά μια μεγάλη υποκρισία.

Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις είναι η πραγματική απειλή για την ασφάλειά μας

Η πραγματική απειλή για την ασφάλεια της χώρας μας είναι το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, και αυτοί που επιμένουν να συνεργαστούμε μαζί τους.

Η ειρήνη στη Συρία μπορεί να έρθει μόνο όταν όλες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις κατοχής αποσυρθούν από την περιοχή. Οι ίδιοι οι Σύριοι είναι που θα καθορίσουν το μέλλον της Συρίας.

Η ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας

9.10.2019

ΟΙ ΒΑΣΤΑΖΟΙ ΤΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ...ΜΑΓΚΕΣ !!

,,Για να συνειδητοποιήσουμε πόσο επονείδιστη και ζημιογόνα είναι αυτή η συμφωνία για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, αρκεί μόνο να αναφέρουμε πως περιλαμβάνει νέες στρατιωτικές βάσεις σε Αλεξανδρούπολη, Λάρισα και Στεφανοβίκειο, καθώς και αναβάθμιση της Σούδας.

Μια συμφωνία, για την οποία το ίδιο το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ιδιαίτερα χαρούμενο με τη σύναψή της, ανέφερε: «η συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας επιτρέπει την αμοιβαία επωφελή βελτίωση των υποδομών και υποστηρίζει την αυξημένη συνεργασία με την Ελλάδα και τους συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ».

Αυτή η «αυξημένη συνεργασία» γίνεται επειδή οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ έχουν κατατάξει τη χώρα μας μεταξύ των «Κρατών Ανάσχεσης» μαζί με το Ισραήλ, την Πολωνία και τη Ρουμανία, στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία, στοχοποιώντας μας eo ipso. 
Άλλωστε, έχουν υπάρξει πλείστες όσες δηλώσεις Ρώσων και Ιρανών αξιωματούχων που ομολογούν κυνικά πως θα στρέψουν τους πυραύλους τους σε χώρες που φιλοξενούν αμερικάνικες βάσεις, σε περίπτωση που απειληθούν οι χώρες τους.,,

Οι ορντινάτσες του ιμπεριαλισμού και οι μάγκες

Παναγιώτης Κολέλης

«Όλες οι τάξεις που καταπιέζουν έχουν ανάγκη, για να περιφρουρήσουν την κυριαρχία τους, από δύο κοινωνικά λειτουργήματα: από το λειτούργημα του δήμιου και από το λειτούργημα του παπά. Ο δήμιος πρέπει να καταπνίγει τη διαμαρτυρία και την αγανάκτηση των καταπιεζόμενων. Ο παπάς πρέπει να παρηγορεί τους καταπιεζόμενους, να τους περιγράφει τις προοπτικές μετριασμού των συμφορών και των θυσιών με τη διατήρηση της ταξικής κυριαρχίας κι έτσι να τους συμφιλιώσει με αυτή την κυριαρχία, να τους αποτρέπει από την επαναστατική δράση, να εξαλείφει τις επαναστατικές τους διαθέσεις, να εξουθενώνει την επαναστατική τους δραστηριότητα», έγραφε ο Λένιν και δανειζόμαστε τα λόγια του επειδή πιστεύουμε πως ταιριάζουν γάντι σε όσα διαδραματίστηκαν το Σαββατοκύριακο με την άφιξη του Αμερικανού υπουργού εξωτερικών, Μάικ Πομπέο, στην Ελλάδα.


Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά για τους μη γνωρίζοντες. Το Σάββατο 5 Οκτωβρίου, υπογράφηκε η τροποποιημένη «Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας» μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ, που εμπλέκει ακόμα πιο βαθιά τη χώρα μας στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία, την Κίνα και τις υπόλοιπες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, φέρνοντας στο νου μας με μεγαλύτερη επιτακτικότατα τα λόγια του προέδρου της Διάσκεψης του Μονάχου, Β. Ίνσινγκερ, στις 18 Φεβρουαρίου του 2018: «Ο κόσμος μπαίνει σε μία νέα εποχή. Τον τελευταίο χρόνο έχει πλησιάσει πολύ κοντά στο χείλος μίας σημαντικής σύγκρουσης».

Για να συνειδητοποιήσουμε πόσο επονείδιστη και ζημιογόνα είναι αυτή η συμφωνία για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, αρκεί μόνο να αναφέρουμε πως περιλαμβάνει νέες στρατιωτικές βάσεις σε Αλεξανδρούπολη, Λάρισα και Στεφανοβίκειο, καθώς και αναβάθμιση της Σούδας.

Μια συμφωνία, για την οποία το ίδιο το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ιδιαίτερα χαρούμενο με τη σύναψή της, ανέφερε: «η συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας επιτρέπει την αμοιβαία επωφελή βελτίωση των υποδομών και υποστηρίζει την αυξημένη συνεργασία με την Ελλάδα και τους συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ».


Αυτή η «αυξημένη συνεργασία» γίνεται επειδή οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ έχουν κατατάξει τη χώρα μας μεταξύ των «Κρατών Ανάσχεσης» μαζί με το Ισραήλ, την Πολωνία και τη Ρουμανία, στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία, στοχοποιώντας μας eo ipso. 
Άλλωστε, έχουν υπάρξει πλείστες όσες δηλώσεις Ρώσων και Ιρανών αξιωματούχων που ομολογούν κυνικά πως θα στρέψουν τους πυραύλους τους σε χώρες που φιλοξενούν αμερικάνικες βάσεις, σε περίπτωση που απειληθούν οι χώρες τους.

Στις 14 Δεκεμβρίου του 2018, ο αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας, Γιώργος Κατρούγκαλος, συναντήθηκε με τον υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ, Μάικ Πομπέο, και δεσμεύτηκαν, μεταξύ άλλων, να ενδυναμώσουν το ΝΑΤΟ, επεκτείνοντας τις πολύπλευρες αμυντικές σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών.
Στις 5 Οκτωβρίου του 2019, αυτή η δέσμευση έγινε τελικά πράξη με κυβέρνηση της ΝΔ, που συνεχίζει με αμείωτη ένταση το έργο των προκατόχων της. Ο ίδιος ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Τζέφρι Πάιατ, δήλωσε άλλωστε πως «κάνουμε περισσότερα σήμερα με την Ελλάδα από ποτέ άλλοτε στον τομέα της Άμυνας, αλλά αυτή είναι μια πρόοδος που ξεκίνησε με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Και τώρα με πρωθυπουργό Μητσοτάκη, βλέπουμε μια ευκαιρία (…) να την ανεβάσουμε σε ακόμη υψηλότερο επίπεδο».

Έτσι κι αλλιώς, σύσσωμα τα αστικά κόμματα θεωρούν πως είναι απαραίτητη η περαιτέρω εμβάθυνση των σχέσεων με τις ΗΠΑ. Αυτό που επικαλούνται συνήθως ως δικαιολογία είναι πως είναι ευκαιρία να εκμεταλλευτούμε το γεγονός πως «η Τουρκία δεν είναι αξιόπιστος εταίρος στους κόλπους του ΝΑΤΟ», αλλά στην πραγματικότητα κόπτονται μόνο για να αναβαθμιστεί ο ρόλος της αστικής τάξης στα ΝΑΤΟικά σχέδια και στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων.

Ο Τζέφρι Πάιατ το είχε πει από τη μεριά του ξεκάθαρα στις 4 Ιουλίου του 2019, στη δεξίωση που πραγματοποίησε για την Ημέρα Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, λίγες μόνο μέρες πριν τις δικές μας εθνικές εκλογές: «Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι όποιους κι αν διαλέξετε οι Έλληνες ως τους επόμενους ηγέτες σας, οι ΗΠΑ θα παραμείνουν πλήρως δεσμευμένοι στην επιτυχία τους».

Ο δήμιος

Στο προκείμενο τώρα. Το Σάββατο 5 Οκτωβρίου, η Επιτροπή Αγώνα ενάντια στην Ελληνοαμερικανική Συμφωνία για τις Στρατιωτικές Βάσεις, είχε καλέσει στις 12 το μεσημέρι σε συγκέντρωση στο Σύνταγμα και στη συνέχεια σε πορεία στην αμερικανική πρεσβεία.
Ως εδώ όλα καλά ή περίπου καλά, αφού ποτέ δεν είναι χαρούμενη η αστική τάξη όταν κάποιοι συνεχίζουν να διαδηλώνουν ενάντια στον ευρωατλαντισμό, αποδεικνύοντας πως δεν παύουν να ξεχνούν ποιοι είναι οι «αυθεντικοί» φονιάδες των λαών. Βέβαια, τα «στρεβλά», τα «παράλογα», τα «ντροπιαστικά» για τη χώρα μας άρχισαν για ορισμένους όταν οι διαδηλωτές έριξαν συμβολικά μπογιές στο άγαλμα του Χάρυ Τρούμαν, του ανθρώπου που έχει συνδέσει το όνομά του με τις βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, καθώς και με τη χρήση ναπάλμ απέναντι στους αντάρτες του ΔΣΕ στον ελληνικό εμφύλιο.

Με αυτό το άγαλμα φωτογραφιζόταν ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Τζέφρι Πάιατ, στις 18 Απριλίου του 2018, αναφέροντας παράλληλα πως το άγαλμα αυτό αποτελεί «γενναιοδωρία του αμερικανικού λαού προς την Ελλάδα κατά τη διάρκεια των πιο σκοτεινών χρόνων της».

Σε αυτό το άγαλμα έριξαν μπογιές οι διαδηλωτές, τις οποίες έτρεξαν αμέσως να καθαρίσουν συνεργεία της καθαριότητας του Δήμου Αθηναίων, και κάπως έτσι ισχυρίζονται ορισμένοι «δικαιολογούνται» η αστυνομική καταστολή, η βία, τα χημικά και οι βόμβες κρότου λάμψης και κάνουν πως δεν αντιλαμβάνονται πως υπήρχε προφανές σχέδιο να διαλυθεί η πορεία, ώστε να μην καταφέρει να φτάσει έξω από την αμερικανική πρεσβεία.

Όπως, άλλωστε, είχε δηλώσει ο Λένιν και επισημάναμε εξαρχής, ο «δήμιος πρέπει να καταπνίγει τη διαμαρτυρία και την αγανάκτηση των καταπιεζόμενων» κι αυτό προσπάθησαν να κάνουν το Σάββατο τα ΜΑΤ, με τις εντολές της κυβέρνησης. Λογάριαζαν, όμως, χωρίς τον ξενοδόχο, χωρίς τα παλικάρια του ΠΑΜΕ, που βγήκαν μπροστά, απάντησαν στις προκλήσεις και απέδειξαν για μια ακόμα φορά πως το οργανωμένο λαϊκό κίνημα μπορεί να πετύχει σημαντικές νίκες, όσο ισχυρός και να φαντάζει ο αντίπαλος.

Όσο τώρα γι’ αυτούς που κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και αναρωτιούνται υποκριτικά*** πού πήγανε οι ομάδες περιφρούρησης του ΚΚΕ, αρκεί να τους απαντήσει κανείς πως ήταν εκεί που έπρεπε να είναι για να περιφρουρήσουν την πορεία και να προστατέψουν τον κόσμο που κατέβηκε να διαδηλώσει.

Ο παπάς

Για να αναδείξουμε την προσπάθεια εξιδανίκευσης μιας καταστροφικής συμφωνίας για τη χώρα μας, αρκεί να σταχυολογήσουμε μόνο δύο από τις δηλώσεις του Μάικ Πομπέο, κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα:
«Να είστε βέβαιοι ότι θα δράσουμε για να προστατεύσουμε και να διατηρήσουμε τις βασικές αξίες της κυριαρχίας ενός κράτους, του κράτους Δικαίου και της προστασίας της ιδιωτικής περιουσίας».
«Αν ήμουν επιχειρηματίας σίγουρα θα επένδυα στην Ελλάδα».

Επενδύσεις και προστασία, δύο πολυφορεμένες λέξεις, ιδανικές όμως για να «παρηγορήσουν τους καταπιεζόμενους» και να περιγράψουν τις «προοπτικές μετριασμού των συμφορών τους».

Αν, μάλιστα, συνδεθούν, και με τη δήλωση του πρώην υπουργού εξωτερικών και νυν τομεάρχη Εξωτερικών της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ, Γιώργου Κατρούγκαλου, πως «η επίσκεψη ήταν θετική στο βαθμό που συνέχισε την πορεία αναβάθμισης των διμερών σχέσεων που είχε ξεκινήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τα προηγούμενα χρόνια, με την έναρξη του Στρατηγικού Διαλόγου, την πετυχημένη ΔΕΘ με παρουσία πολλών επενδυτών και άλλες σημαντικές πρωτοβουλίες», τότε έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα για το πώς καλλιεργείται ο εφησυχασμός και διαπλάθονται οι αμερικανόδουλες συνειδήσεις. Ειδικά όταν παρατηρείται στροφή 180 μοιρών και η «σκοτεινή εποχή» με την εκλογή Τραμπ μετατρέπεται σε «στρατηγική συνεργασία» με τον «διαβολικά καλό Τραμπ».

Και ο πόλεμος

«Ο πόλεμος συνιστά έκρηξη στην οποία οδηγούν οι ιστορικές αντιθέσεις όταν έχουν οξυνθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να εκτονωθούν» έχει αναφέρει ο Γερμανός κομμουνιστής διανοητής και πολιτικός, Φραντς Μέρινγκ.

Εμείς από τη μεριά μας, δεν μπορούμε να ξέρουμε ούτε πόσο μακριά ή πόσο κοντά είμαστε από το να ξεσπάσει πόλεμος στην Ευρώπη ή στη «γειτονιά» μας, ούτε να γνωρίζουμε ποιοι θα είναι οι παράγοντες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε κάτι τέτοιο, αλλά μπορούμε να παρατηρούμε τα σημάδια και να αφουγκραζόμαστε τις ενδείξεις που μας κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου προκειμένου να είμαστε διαρκώς σε επιφυλακή. Άλλωστε, μόνο και μόνο το γεγονός πως οι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες αυξάνονται συνεχώς και ανήλθαν μάλιστα το 2017 σε ποσό ρεκόρ από το τέλος του ψυχρού πολέμου, καταδεικνύει το βαθύ αγεφύρωτο κοινωνικοοικονομικό ρήγμα που μοιάζει να χωρίζει τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μεταξύ τους.

Τελειώνοντας, επειδή ορισμένοι θα ισχυριστούν πως «ωραία όλα αυτά, αλλά τι να κάνουμε; Να πάμε κόντρα στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ;» έχει νόημα να υπενθυμίσουμε πως αν οι κυρίαρχες τάξεις θεωρούσαν πως ήταν ανίκητες και δεν φοβόντουσαν τη δύναμη των λαών, δεν θα προχωρούσαν ούτε σε καταστολή, ούτε σε αντικομμουνιστικά ψηφίσματα στο Ευρωκοινοβούλιο, ούτε θα έχυναν τόνους λάσπης στην προσπάθειά τους να αναθεωρήσουν την ιστορία.

Το μόνο κακό που μοιάζει, προς το παρόν τουλάχιστον, να κρατάει αρνητικούς τους συσχετισμούς διεθνώς είναι ότι οι κυρίαρχες τάξεις φαίνεται να γνωρίζουν καλύτερα αυτό που έλεγε ο Μαρξ, πως «ολόκληρη η ιστορία της ανθρωπότητας υπήρξε ιστορία ταξικών αγώνων».

Ο Μαρξ φυσικά δεν απέκλειε από αυτήν την ιστορία τις πολεμικές της περιόδους και αυτό είναι καλό να το γνωρίζουν όσοι προσπαθούν να «καταργήσουν» την ταξική πάλη, επιχειρώντας να μας πείσουν πως πρέπει η ταξική πάλη να μετατρέπεται στον πόλεμο σε ταξική αλληλεγγύη για το «κοινό καλό».

Ο πόλεμός τους έχει ό,τι έχει και η ειρήνη τους: τις ορντινάτσες του ιμπεριαλισμού και τους μάγκες. Περιττό να σας πούμε ποιανού το μέρος παίρνουμε…

***

Ένα από τα πιο ανθεκτικά πράγματα μέσα στο χρόνο, είναι η ιδεολογική ηγεμονία του “αντιεξουσιαστικού” αφηγήματος περί ΚΝΑΤ, αρχής γενομένης από τα γεγονότα στο Χημείο πριν 40 χρόνια. Τόσο ανθεκτικό και διάχυτο, που το υιοθετούν ασμένως και εκπρόσωποι του ατόφιου φιλελευθερισμού, όπως ο Τάσος Ευαγγελίου, όταν είναι να χτυπήσουν τους κομμουνιστές και το οργανωμένο λαϊκό κίνημα. Ο οποίος Ευαγγελίου μάλιστα επιλέγει να προτάξει στο έξοχο πόνημά του “‘Οταν ο Μιχάλης έκλεισε τα μάτια στη βία των … ΚΝΑΤ”, το σύνθημα των φρικιών της εποχής “Τι ΜΑΤ τι ΚΝΑΤ”.

Το Liberal λοιπόν αναρωτιέται “ενεό” πού πήγαν οι ομάδες περιφρούρησης του ΚΚΕ που απέτρεπαν τα επεισόδια. Η απάντηση είναι ότι για άλλη μια φορά ήταν εκεί και έδωσαν ένα πολύ καλό μάθημα στις δυνάμεις καταστολής, που ήθελαν σχεδιασμένα να διαλύσουν την πορεία. Οι σύντροφοι ήταν εκεί ακριβώς για να την περιφρουρήσουν,για να προστατέψουν τον κόσμο που κατέβηκε να διαδηλώσει κατά της φιλοϊμπεριαλιστικής φιέστας της επίσηψης Πομπέο και αυτό ακριβώς κατάφερε. Ακριβώς επειδή ήταν εκεί δεν πέρασε ο τσαμπουκάς των ΜΑΤ, που ψεκασαν στο ψαχνό μια ειρηνική διαδήλωση, με αφορμή μερικές “δολοφονικές” μπογιές.

Ο αρθρογράφος αναρωτιέται επίσης – αθώα βεβαίως, βεβαίως – πού ήταν αυτό το πάθος 4,5 χρόνια τώρα. Κόπι – πέιστ δηλαδή το ίδιο ερώτημα που ακούγαμε από τα Συριζοτρόλ, όλο το προηγούμενο διάστημα, όταν ρωτούσαν – εξίσου αθώα – μεταξύ άλλων γιατί δεν μπουκάρει το ΠΑΜΕ στο υπουργείο εργασίας τώρα με κυβέρνηση ΝΔ. Και πάθαιναν αμνησία όταν τους απαντούσες για τα 35 στελέχη του ΠΑΜΕ που είχαν συρθεί σε δίκη. Τώρα οι φιλελέδες αντιστρέφουν τους ρόλους με τα εξαπτέρυγα της Κουμουνδούρου, όπως ακριβώς τα κόμματα τους εναλλάχτηκαν στη διαχείριση της αστικής εξουσίας, και κάνουν από την ανάποδη τα ίδια κουτοπόνηρα ερωτήματα.

Η απάντηση είναι απλή.

Το ΠΑΜΕ και οι κομμουνιστές ήταν και είναι και θα είναι στο δρόμο, οποία και αν είναι η κυβέρνηση. Όπως το αστικό κράτος έχει συνέχεια, έτσι έχουν και αυτοί που το αντιπαλεύουν. Λέει ο Ευαγγελίου για να τους απαξιώσει, πως θα μπορούσαν να ειναι χούλιγκαν αναρχικοί ή Ιεχωβάδες. Όχι, αγαπητοί φιλελέ με προβιά Τζίμη Πανούση, ήταν το οργανωμένο λαϊκό κίνημα και γι’ αυτό μια δεν μπόρεσαν να το βάλουν στο χέρι και να κάνουν το δικό τους παιχνίδι. Είχε οργανωμένα μπλοκ, περιφρούρηση και στόχο να διαδηλώσει στην πρεσβεία, όχι να κάνει μπάχαλα και κλεφτοπόλεμο. Και αυτό ακριβώς έκανε.

Απέδειξε για άλλη μια φορά πως, όταν βάλει κάτι σκοπό, δε θα το σταματήσει καμία καταστολή. Δεν ήταν ένα ασκέρι, ένα μπουλούκι που κατέβηκε να σπάσει πλάκα ή τα μούτρα των άλλων από αντιμπατσικό φετίχ.

Δε θα γυρίσει όμως το άλλο μάγουλο όταν το στοχοποιούν και επιχειρούν να διαλύσουν την πορεία του με τη βία και κάθε άλλο τρόπο. Ισχυρίζεται “αγανακτισμένος” ο νομοταγής αρθρογράφος πως το κράτος εκτέθηκε (ή μάλλον “εξετέθη” εις άπταιστον χωροφυλακίστικη ελληνική). Ναι, πραγματικά το -αστικό- κράτος, εκτέθηκε, αλλά για άλλους λόγους, κι όχι γιατί δεν έκανε συλλήψεις, όπως λυσσάν όσοι θέλουν εφαρμογή του δόγματος νόμος και τάξη, από το φιλελέ Liberal ως το χρυσαυγίτη Παναγιώταρο.

Ο οποίος έβγαλε αφρούς, αναπαράγοντας ρουφιανο-τουίτ κατά διαδηλωτή, διερωτώμενος τι θα γινόταν αν στη θέση του τελευταίου βρισκόταν κάποιος “χρυσαυγήτης” (sic).

Για να του λύσουμε την απορία, πρώτον δε θα κατέβαιναν ποτέ οι απόγονοι των γερμανοτσολιάδων και μετέπειτα αμερικανοτσολιάδων στη διαδήλωση κατά του Πομπέο ή οποιουδήποτε εκπροσώπου του κράτος των ΗΠΑ.

Δεύτερον, σε όλες σχεδόν τις περιστάσεις που υπήρξαν οι νεοναζί μαζί με ΜΑΤ στο δρόμο, η εικόνα κυμαινόταν από ευμενή ανοχή μέχρι σχεδόν αλαμπρατσέτα πλάνα αστυνομικών με χρυσαυγίτες.





Είναι πάντως άπειρα γραφικό όλοι αυτοί να ξεθάβουν τα… ΚΝΑΤ και να υιοθετούν τέτοιους όρους για να ζητήσουν από το Χρυσοχοϊδη κεφαλές διαδηλωτών επί πίνακι και συλλήψεις.

Και για να κρύψουν την αλήθεια, ότι δηλαδή αυτός που εφάρμοσε βία, αυτήν ντε που καταδικάζουν από όπου και αν προέρχεται, είναι τα ΜΑΤ, που σε ρόλο πραιτωριανου φυλούσαν τα αφεντικά τους, κάνοντας χτες τους Αθηναίους να αισθάνονται ελεύθεροι πολιορκημένοι στην ίδια τους την πόλη.

Κλείνοντας το κείμενο, ο Ευαγγελίου μοιράζεται μαζί μας το βασικό του καημό, για τα “μηνύματα που παίρνουν οι δυνάμεις που θέλουν να αποτρέψουν τις μεταρρυθμίσεις”.

Κάτι το οποίο μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν κατάλαβε για ποιο ακριβώς λόγο έγινε η διαδήλωση χθες και τη συμφωνία με τις ΗΠΑ που επίκεται, ή αν σκόπιμα καμώνεται τον ανήξερο.

Σε ένα πάντως πράγμα έχει δίκιο. Αν κάποιος μπορεί να αποτρέψει τις “μεταρρυθμίσεις” (μια εύηχη λέξη που κατά κόρον χρησιμοποιείται από τους θιασώτες της απορρύθμισης οποιουδήποτε κοινωνικού κι εργασιακού δικαιώματος), σίγουρα είναι το ΠΑΜΕ που τόσο φοβάται ο συντάκτης, όπως και συνολικά η οργανωμένη δράση του λαϊκού και εργατικού κινήματος.

ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΔΟΥΛΕ-ΦΑΣΙΣΤΑΚΟ ΠΟΙΟΣ ΠΑΡΑΓΕΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ Και ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ;!!

Όταν, το 1991, οι ΗΠΑ και οι σύμ­μα­χοι τους, με την ενερ­γό συν­δρο­μή της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης, εξορ­μού­σαν ενά­ντια στο Ιράκ στον πε­ρί­φη­μο «Πό­λε­μο του Κόλ­που», δεν ενο­χλή­θη­κες.

‘Οταν το 2001, με το πρό­σχη­μα της «αντι­με­τώ­πι­σης της τρο­μο­κρα­τί­ας», αμε­ρι­κα­νοί και ευ­ρω­παί­οι πραγ­μα­το­ποιού­σαν ει­σβο­λή στο Αφ­γα­νι­στάν, δε νοιά­στη­κες.

Όταν πάλι το 2003, οι ΗΠΑ και οι σύμ­μα­χοι τους επι­τί­θο­νταν στο Ιράκ, βά­ζο­ντας για άλλη μια φορά «μπουρ­λό­το» στην καρ­διά της Μέσης Ανα­το­λής, δεν είπες τί­πο­τα.

Όταν το 2011, οι ιμπε­ρια­λι­στές των ΗΠΑ-ΝΑ­ΤΟ-ΕΕ αι­μα­το­κυλ­λού­σαν το λαό της Λι­βύ­ης προ­κει­μέ­νου να «βά­λουν χέρι» στις πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κές πηγές της χώρας, δεν έβγα­λες κιχ.

Όταν το 2013, τα γαλ­λι­κά στρα­τεύ­μα­τα, με στη­ρίγ­μα­τα το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε, επι­χει­ρού­σαν ιμπε­ρια­λι­στι­κή επέμ­βα­ση στο Μάλι της Αφρι­κής, έκα­νες πως δεν ήξε­ρες.

‘Οταν το 2014, το 2015 και το 2016, αμε­ρι­κα­νοί, βρε­τα­νοί, γάλ­λοι και οι σύμ­μα­χοι τους βομ­βάρ­δι­ζαν την Συρία, στο όνομα δήθεν της «αντι­με­τώ­πι­σης του Ισλα­μι­κού Κρά­τους», δεν έβγα­λες μιλιά. Όπως αδια­φό­ρη­σες επι­δει­κτι­κά για το μα­κε­λειό που δια­πράτ­τει, με την στή­ρι­ξη και τις ευ­λο­γί­ες των αμε­ρι­κα­νο­ευ­ρω­παί­ων, η Σα­ου­δι­κή Αρα­βία στην Υε­μέ­νη. 

Πηγή: «Τα Νέα»

Όταν όλα τα πα­ρα­πά­νω οδή­γη­σαν σε στρα­τιές ξε­ρι­ζω­μέ­νων αν­θρώ­πων και προ­σφυ­γι­κές ροές, τότε «ξε­ση­κώ­θη­κες» και «αγα­νά­κτη­σες». Όχι όμως ενά­ντια στους θύτες (ιμπε­ρια­λι­στές), αλλά ενά­ντια στα θύ­μα­τα τους (πρό­σφυ­γες)!

Σου φταί­νε οι «λα­θρο­πρό­σφυ­γες» (όπως τους απο­κα­λείς) αλλά όχι οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ που μα­κε­λεύ­ουν τους λαούς.

Μιλάς για «λα­θροει­σβο­λείς», λοι­δο­ρώ­ντας με χυ­δαία ρα­τσι­στι­κό τρόπο όσους έφυ­γαν για να σω­θούν από τις βόμ­βες των ιμπε­ρια­λι­στών, αλλά δε λες κου­βέ­ντα για τη με­τα­τρο­πή της Ελ­λά­δας, απ’ την Κρήτη μέχρι την Αλε­ξαν­δρού­πο­λη, σε αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κό ορ­μη­τή­ριο θα­νά­του.

Βγαί­νεις στα κε­ρα­μί­δια, ξερ­νώ­ντας μι­κρο­α­στι­κό ρα­τσι­σμό, για τους «λα­θρο­έ­ποι­κους» και «λα­θρο­με­τα­νά­στες» που ψά­χνουν ενα κα­λύ­τε­ρο μέλ­λον για τις οι­κο­γέ­νειες τους, αλλά ου­δέ­πο­τε ψέλ­λι­σες έστω κάτι για την αμε­ρι­κα­νι­κή βάση της Σού­δας. Ενο­χλεί­σαι σφό­δρα από την πα­ρου­σία κα­τα­τρεγ­μέ­νων προ­σφύ­γων στη χώρα, αλλά ποτέ δεν σε ενό­χλη­σε η μό­νι­μη πα­ρου­σία των φο­νιά­δων των ΗΠΑ-ΝΑ­ΤΟ στην Ελ­λά­δα.

Ζητάς να «απε­λα­θούν οι λα­θρο­πρό­σφυ­γες», όμως πότε ζή­τη­σες να φύ­γουν οι ξένες βά­σεις που σκορ­πούν το θά­να­το και την κα­τα­στρο­φή;

Άκου, λοι­πόν, φα­σι­στά­κο:

«Έποι­κοι» σ’ αυτή τη χώρα δεν είναι οι πρό­σφυ­γες και οι με­τα­νά­στες, αλλά οι αμε­ρι­κα­νο­ευ­ρω­παί­οι ιμπε­ρια­λι­στές και οι βά­σεις τους.

«Λα­θραί­οι» σ’ αυτή τη χώρα δεν είναι ούτε ο πρό­σφυ­γας, ούτε ο με­τα­νά­στης. Λα­θραί­ος είναι ο μι­κρο­α­στι­κός ρα­τσι­σμός, λα­θραίο ιδε­ο­λό­γη­μα είναι η ξε­νο­φο­βία.

«Λα­θροει­σβο­λέ­ας» δεν είναι ο σύ­ριος, ο αφ­γα­νός και ο ιρα­κι­νός πρό­σφυ­γας. Λα­θροει­σβο­λείς είναι ο Πάϊατ, ο Πο­μπέο και οι σύγ­χρο­νοι «Πιου­ρι­φόϊ» του δο­λο­φο­νι­κού ευ­ρω­α­τλα­ντι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού.

Κα­τά­λα­βες τώρα, φα­σι­στά­κο;

Έλ­λη­νες και με­τα­νά­στες ερ­γα­ζό­με­νοι έχουν κάθε λόγο να πα­λέ­ψουν μαζί, από κοι­νού, ενά­ντια στο βάρ­βα­ρο κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα, αυτό που γεννά πο­λέ­μους, προ­σφυ­γιά, φτώ­χεια και δυ­στυ­χία.

Εχθρός είναι ο ιμπε­ρια­λι­σμός και όχι οι πρό­σφυ­γες.

Του Νίκου Μότ­τα//

ΟΙ "ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΟΣΥΜΜΟΡΙΤΕΣ" ΞΑΝΑ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟΝΗΣΙ, ΑΠΟΤΙΟΥΝ ΦΟΡΟ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟΥΣ ΑΛΥΓΙΣΤΟΥΣ...

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Στην τελική ευθεία οι εργασίες για την ανέγερση του μνημείου στη Γυάρο (ΦΩΤΟ)

Στον ιστορικό τόπο της Γυάρου, εκεί όπου χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν, πολλοί από αυτούς άφησαν και την τελευταία πνοή τους, ολοκληρώνονται αυτές τις μέρες οι εργασίες για την τοποθέτηση του Μνημείου που έστησε προς τιμήν τους το ΚΚΕ.

Τα αποκαλυπτήρια θα γίνουν σε εκδήλωση που διοργανώνει η ΚΕ του ΚΚΕ το Σάββατο 12 Οκτώβρη, με ομιλητή τον ΓΓ της ΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα.

Για την επίσκεψη στη Γυάρο οργανώνεται αποστολή, που θα αναχωρήσει το πρωί εκείνης της μέρας από το λιμάνι του Λαυρίου. Οι θέσεις είναι περιορισμένες και προτεραιότητα θα δοθεί στους αγωνιστές που εξορίστηκαν ή φυλακίστηκαν στο θανατονήσι, καθώς και στις οικογένειές τους.

Δηλώσεις συμμετοχής γίνονται μέσω των Κομματικών Οργανώσεων έως και τη Δευτέρα 7 Οκτώβρη (πληροφορίες Κομματική Οργάνωση Αττικής: 210 52 82 607, ώρες: 10.00-17.00).

• Διαβάστε στον «Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου», αναλυτικό ρεπορτάζ από τις εργασίες ανέγερσης του μνημείου στη Γυάρο**, με δηλώσεις ανθρώπων με ιδιαίτερη συμβολή στην υλοποίηση του μνημείου (δείτε και εδώ*), καθώς και μια σύντομη αναδρομή στο θανατονήσι και την ιστορία του.*** 

Πίσω από την κατασκευή και την τοποθέτηση του Μνημείου βρίσκεται ένας τεράστιος αριθμός εργατοωρών, που έχουν ήδη αναλωθεί, για να είναι έτοιμο το Κόμμα να ανακοινώσει την αποκάλυψη του Μνημείου πάνω στο θανατονήσι. Κι ακόμα περισσότερα είναι τα φορτία της συγκίνησης...

«Ηταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ», έγραψε ο ποιητής, «τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος», μας μήνυσε.

Η μία επίσκεψη διαδεχόταν την άλλη, αναγνωρίστηκε ο τόπος, συγκεντρώθηκε υλικό. Ανακοινώθηκε ο διεθνής διαγωνισμός για το Μνημείο, έγινε ενημέρωση των καλλιτεχνών, κατατέθηκαν τα υποψήφια έργα, επιλέχθηκε του Αντώνη Μυρωδιά, κατατέθηκε το αίτημα στο Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων. Άρχισε παράλληλα η συγκέντρωση χρημάτων για την εκτέλεση αυτού του γιγάντιου έργου και παράλληλα άρχισαν στο μηχανουργείο των αδελφών Παπαδάκη οι εργασίες για την κατασκευή του.

Έγινε η παραλαβή του Μνημείου. Κι ένα απόγευμα ξεκίνησε το ταξίδι για το νησί. Τέτοια λαχτάρα, που μέσα στη νύχτα, στις 2 π.μ. για την ακρίβεια, άρχισαν χωρίς σταματημό έως το απόγευμα της άλλης μέρας το ξεφόρτωμα, το καθάρισμα των δρόμων που θα περνούσαν τα βαριά αντικείμενα, το στήσιμο μιας κατασκήνωσης στα ίδια τα κελιά των κρατουμένων...

Κι ύστερα, πάντα χωρίς σταματημό, τα θεμέλια, το μοντάρισμα, η ανύψωση. Μέρες και νύχτες στη σειρά. Βούρκωμα σκέτο η στιγμή που μια κόκκινη σημαία, η σημαία του ΚΚΕ, σηκώθηκε ψηλά στην κορφή του Μνημείου. Για τους πάνω από 20.000 αγωνιστές που πέρασαν από αυτό το κολαστήριο, για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ, για όλους εκείνους που άφησαν την τελευταία τους πνοή σε αυτόν τον αγώνα.

Είναι ακόμα αρκετά να γίνουν για να πάρει το Μνημείο την τελική του μορφή, το σίγουρο, που βεβαιώνουν με την ακούραστη προσπάθειά τους οι σύντροφοι που δουλεύουν πάνω στο νησί, είναι ένα: Στις 12 του Οκτώβρη μια κόκκινη στρατιά θα αποδώσει τιμές πάνω στο βράχο!

***

*«Εργάτες που έχουνε ψυχή, κάνουν ρωγμή στο χρόνο... »

Ιδιαίτερα σημαντική για την υλοποίηση του Μνημείου ήταν η συμβολή όλων των εργαζομένων στα μηχανουργεία των αδερφών Παπαδάκη και του Δήμου Βασίβαγλη.

Χαρακτηριστική είναι η μαντινάδα που έστειλε ο Μιχάλης Παπαδάκης στην ομάδα που έστησε το Μνημείο στη Γυάρο:

«Εργάτες που έχουνε ψυχή

κάνουν ρωγμή* στο χρόνο.

Μνημείο στήνουνε τρανό

για την τιμή και μόνο.

Συντρόφους να τιμήσουνε

εκεί που μαρτυρήσαν.

Στης Γυάρου το ξερόνησο

ζωή και νιάτα αφήσαν».

Από την πλευρά του ο Δήμος Βασίβαγλης σε δήλωσή του στον «Ριζοσπάστη» ανέφερε: «Γεννήθηκα κι εγώ σε μια οικογένεια αγωνιστών, που όπως τόσες άλλες πάλεψαν για να έρθουν καλύτερες μέρες. Και ο πατέρας μου ήταν εξόριστος στη Γυάρο. Ετσι και το δικό μου μερτικό ήταν μια ελάχιστη συμβολή, ένας φόρος τιμής σε όλους αυτούς που πάλεψαν, έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους... Η χαρά είναι μεγάλη για το τι καταφέραμε. Ενα Μνημείο που μας υπενθυμίζει ότι άμα δεν αγωνιστούμε, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει».

* «Ρωγμή» είναι ο τίτλος με τον οποίο το έργο συμμετείχε στον πανελλαδικό διαγωνισμό της ΚΕ του ΚΚΕ.

****

**Φόρος τιμής και φάρος στο μέλλον το Μνημείο του ΚΚΕ

• Στα αποκαλυπτήρια στις 12 Οκτώβρη θα μιλήσει ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας
• Με τη συμβολή και την αυταπάρνηση δεκάδων μελών και φίλων του Κόμματος, ολοκληρώνεται ένα δύσκολο και απαιτητικό έργο

Από τις εργασίες πάνω στο νησί

Στον ιστορικό τόπο της Γυάρου, εκεί όπου χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν, πολλοί απ' αυτούς άφησαν και την τελευταία πνοή τους, ολοκληρώνονται αυτές τις μέρες οι εργασίες για την τοποθέτηση του Μνημείου που έστησε προς τιμήν τους το ΚΚΕ.

Τα αποκαλυπτήρια θα γίνουν σε εκδήλωση που διοργανώνει η ΚΕ του ΚΚΕ το Σάββατο 12 Οκτώβρη, με ομιλητή τον ΓΓ της ΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα.

Για την επίσκεψη στη Γυάρο οργανώνεται αποστολή, που θα αναχωρήσει το πρωί εκείνης της μέρας από το λιμάνι του Λαυρίου. Οι θέσεις είναι περιορισμένες και προτεραιότητα θα δοθεί στους αγωνιστές που εξορίστηκαν ή φυλακίστηκαν στο θανατονήσι, καθώς και στις οικογένειές τους.

Δηλώσεις συμμετοχής γίνονται μέσω των Κομματικών Οργανώσεων έως και τη Δευτέρα 7 Οκτώβρη (πληροφορίες Κομματική Οργάνωση Αττικής: 210 52 82 607, ώρες: 10.00-17.00).

Με πείσμα και αυταπάρνηση

Το Μνημείο της Γυάρου εντάσσεται κι αυτό με τη σειρά του σε ένα δίκτυο ιστορικών χώρων και μνημείων που φιλοτέχνησε το ΚΚΕ, τιμώντας την 100χρονη Ιστορία του, τις κορυφαίες στιγμές και τους χιλιάδες αλύγιστους της ταξικής πάλης, συμβάλλοντας να διατηρηθεί η μνήμη ζωντανή. Κάνοντας πράξη το λόγο του ποιητή, «τα δακτυλικά τους αποτυπώματα δεν είναι μονάχα στα μητρώα των φυλακών, είναι οι πυκνές σιδηροδρομικές γραμμές που διασχίζουν το μέλλον...».

Δουλειά μέρα και νύχτα για να είναι όλα έτοιμα στην ώρα τους

Το Μνημείο φιλοτέχνησε ο γλύπτης Αντώνης Μυρωδιάς, ο οποίος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της ΚΕ και συμμετείχε με πολλούς ακόμα στον πανελλήνιο καλλιτεχνικό διαγωνισμό για τα Μνημεία σε Γυάρο και Μακρόνησο.

Πέρα από τον δημιουργό, για τη φιλοτέχνηση και εγκατάσταση του Μνημείου συνέβαλαν με χαρακτηριστική αυταπάρνηση, δίχως να λογαριάζουν κόπο και θυσίες, δεκάδες μέλη και φίλοι του Κόμματος. Μια ομάδα απ' αυτούς, κοντά σαράντα άνθρωποι, αναχώρησε στις 23 Σεπτέμβρη για τη Γυάρο, όπου όλες αυτές τις μέρες δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για να είναι όλα έτοιμα στις 12 Οκτώβρη. Για να ξοφληθεί έστω κι ένα μέρος από το χρέος σ' αυτήν την υπέρτατη θυσία των αλύγιστων...

Υπερνικώντας εμπόδια και δυσκολίες

Την εγκατάσταση του Μνημείου στη Γυάρο, έργο καθόλου εύκολο, δεν την ανέλαβε φυσικά κάποια τεχνική εταιρεία, αλλά μια ομάδα κομμουνιστών οικοδόμων, μηχανικών και άλλων ειδικοτήτων.

«Αυτό πρακτικά σήμαινε ότι άνθρωποι που το ενοποιητικό τους στοιχείο είναι το Κόμμα, έμαθαν πολύ γρήγορα να συντονίζονται και να λειτουργούν σαν μια καλοδουλεμένη ομάδα, συζητώντας, σχεδιάζοντας, αποφασίζοντας και πειθαρχώντας» μας λέει ο Γιώργος Μητρόπουλος, πολιτικός μηχανικός, κάνοντας έναν σύντομο απολογισμό της δουλειάς που προηγήθηκε και την οποία παρακολούθησε σε όλα της τα στάδια.

Παράλληλα με τη φιλοτέχνηση, ξεκίνησαν και όλες οι εργασίες για την εγκατάσταση του μνημείου, σε ένα νησί ακατοίκητο, με πολύ δύσκολη πρόσβαση. «Η πρώτη επίσκεψη στο νησί έγινε τον Μάρτη», θυμάται ο Γ. Μητρόπουλος. «Είχαν προηγηθεί βέβαια οι πρώτες συζητήσεις, ψάξιμο στους χάρτες για τις προσβάσεις κ.λπ. Οι πληροφορίες ήταν ελλιπείς. Γι' αυτό και τέθηκε ως πρώτο ζήτημα η επίσκεψη στο νησί, για να δούμε τους χώρους, να γίνει μια τοπογραφική αποτύπωση, τα υψόμετρα».

Μας εξηγεί ότι «μιλάμε για ένα ξερονήσι, με την προβλήτα του κατεστραμμένη. Ετσι, τίποτα δεν μπορούσε να αφεθεί στην τύχη. Υπήρχε αυστηρό χρονοδιάγραμμα έχοντας πλήρη επίγνωση των εργασιών και της αλληλουχίας τους.

Οταν κάνεις ένα κλασικό έργο, πάντα υπάρχει η δυνατότητα άμα χαλάσει κάτι, να φτιαχτεί σε κάποιο κοντινό συνεργείο κ.ο.κ. Στη δικιά μας περίπτωση σήμαινε ότι για να βρεθεί ανταλλακτικό, μπορεί να πήγαινε πίσω η δουλειά μέχρι και τρεις μέρες. Αυτό δεν υπήρχε σαν ενδεχόμενο και έτσι, ό,τι ήταν δυνατόν - στο ανθρώπινο μέτρο - να προβλεφθεί ότι θα χάλαγε, υπήρχε εφεδρεία».

Η πρώτη...

Η κουβέντα φτάνει στην πρώτη μέρα που έφτασε συγκροτημένα η ομάδα στο νησί.

«Φτάσαμε βράδυ, 2 η ώρα τη νύχτα. Η πρώτη μέρα ήταν καθοριστική για την επιτυχία όλης της επιχείρησης.

Μόλις φτάσαμε, εξασφαλίσαμε το "χαλαρό" κομμάτι της παραλίας από άποψη χώματος, για να πατηθεί, προκειμένου να κατέβουν τα βαριά φορτηγά και να μην κολλήσουν. Στη συνέχεια, καθαρίσαμε δύο δρόμους: Ο ένας ήταν ο εργοταξιακός και ο άλλος οδηγούσε στη διαμονή και την επιμελητεία μας.

Αφού άνοιξαν οι δύο δρόμοι, ξεκινήσαμε να ανεβάζουμε τα υλικά. Το σχέδιο δεν ήταν απλά να αδειάσουμε το καράβι, αλλά πρώτα να μεταφερθούν τα οικοδομικά υλικά, για να έχουν δουλειά οι οικοδόμοι. Να μη χαθεί ούτε λεπτό!

Παράλληλα, άρχισε να στήνεται η επιμελητεία. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να ανέβουν οι γεννήτριες, οι αντλίες με τις αντίστοιχες σωληνώσεις, για να τραβάμε νερό από το πηγάδι, που το είχαμε εντοπίσει από τις επισκέψεις μας. Είχαμε δει ότι το νερό δεν είναι αλμυρό, άρα κάνει και για τη σκυροδέτηση. Μετά, να στηθούν τα ηλεκτρολογικά.

Αφού εξασφαλίσαμε τα παραπάνω, δώσαμε όλες μας τις δυνάμεις προκειμένου να ξεφορτώσουμε το πλοίο και να πάνε τα πράγματα στον προσωρινό χώρο απόθεσης, που είχε επιλεχθεί από πριν, για να προλάβουμε τους χρόνους μεταφοράς.

Και τα καταφέραμε! Αδειάσαμε τα πράγματα από το καράβι. Μιλάμε για δεκάδες τόνους υλικών και μηχανημάτων.

Και μετά από 16 ώρες δουλειάς και 20 λεπτά διαλείμματος, πριν ακόμα βραδιάσει, είχαμε καταφέρει να έχουμε στήσει όλα αυτά τα πράγματα! Στις 20.30 καθόμασταν έξω από τον τόπο διαμονής μας, κοιτάζαμε τη θάλασσα και τρώγαμε...».

...και η τέταρτη μέρα

Και όσο για το ποια είναι η μέρα που ξεχωρίζει, δεν υπάρχει δισταγμός. «Η πιο συγκινητική στιγμή ήταν όταν καταφέραμε και στήσαμε το Μνημείο, όταν καταφέραμε δηλαδή να "κουμπώσουν" τα δύο μεταλλικά κομμάτια πάνω στη βάση τους. Και δεν ήταν καθόλου εύκολο. Αν σκάψεις το έδαφος, τα πρώτα 2 μέτρα είναι κατακερματισμένος βράχος ανακατεμένος με χώμα. Δεν είναι καλό έδαφος. Είναι σαθρό. Και ο γερανός έπρεπε να πλησιάσει στο σκάμμα, για να σηκώσει όλο αυτό το μνημείο, που το κάθε του κομμάτι ζύγιζε τόνους... Και δεν έπαιζες μόνο με τον χρόνο, αλλά και με τον άνεμο. Ανά τρεις ώρες παίρναμε την πρόγνωση. Οταν ο γερανός έπαιρνε τα κομμάτια, για να τα βάλει κάθετα έπρεπε να υπάρχει σχετική άπνοια.

Οταν αυτό τελείωσε, όλη αυτή η ανακούφιση εκφράστηκε με το τραγούδι "Τα οχυρά της Νάουσας", τα δάκρυα, τα χειροκροτήματα και τα σφυρίγματα! Δεν έχω ξαναζήσει τέτοιο. Βγήκε αυθόρμητα από μέσα μας. Αυτό έγινε την τέταρτη μέρα».

Καταλάβαινες πού βρισκόσουν

Μια άλλη στιγμή που ξεχωρίζει από την παραμονή τους στη Γυάρο, ήταν η πεζοπορία στους όρμους. «Στο νησί, έτσι κι αλλιώς, δεσπόζει η φυλακή. Ενα κτίριο που σου δημιουργεί βάρος. Ακόμα πιο πολλά όμως αντιληφθήκαμε, όταν περπατήσαμε στους όρμους. Περπάταγες δίπλα στα χαλάσματα και φανταζόσουν τους εξόριστους, τις σκηνές τους... Να βλέπεις ολόκληρους όρμους, που είναι χτισμένοι με πεζούλες από πάνω μέχρι κάτω από τα χέρια των εξόριστων. Και να βλέπεις τα χαλάσματα... Καταλάβαινες πού βρισκόσουν...».

Αλ. Πρ

*****

***«Αγονος, άδενδρος, άνυδρος», μα και αιώνιο σύμβολο των αλύγιστων της ταξικής πάλης

Μια σύντομη αναδρομή στο θανατονήσι και την ιστορία του

«Τον Ιούλιον του 1947 το Γεν. Επιτελείον Στρατού ηξίωσεν επιτακτικώς την εκκένωσιν των φυλακών δι' ας υφίστατο κίνδυνος απελευθερώσεως των εν αυταίς κρατουμένων κομμουνιστών και εντεύθεν ενισχύσεως των δυνάμεων των κομμουνιστοσυμμοριτών (...) Ανέκυψεν ως εκ τούτου πρόβλημα οξύ και δύσκολον περί την μεταγωγήν των κρατουμένων εις μέρος ασφαλές και μη εκτεθειμένον εις κίνδυνον επιδρομής των αναρχικών (...) Η περί ης ο λόγος νήσος είναι ορεινή, δύσβατος, άγονος, άδενδρος, άνυδρος (...) η εν αυτή δε διαμονή εθεωρείτο και ήτο πράγματι αληθινόν κολαστήριον» (από έκθεση του εφέτου Ι. Μπιζίμη, 21 Αυγούστου 1953).

***

Το μαρτύριο της Συκιάς

«Συνέλθετε. Βρισκόσαστε στη Γιούρα, θα τα ξεχάσετε όλα όσα ξέρετε. Πας άφρων θα παταχθεί αμειλίκτως, πληρώνοντας το παράπτωμά του ακόμα και με τη ζωή του. Εχω δώσει διαταγή εις την φρουράν, για καθετί που θ' αντιληφθεί, ν' ανοίξει πυρ άνευ νεωτέρας μου διαταγής!».

«Μέναμε ακίνητοι - κανείς δεν ήτανε "άφρων" (...)»

(Από το συγκλονιστικό βιβλίο - ημερολόγιο φυλακής - του Αντρέα Νενεδάκη με τον τίτλο «Απαγορεύεται»).

***

Γυάρος, την είπαν και όχι άδικα Θανατονήσι. Την είπαν τόπο εξορίας. Ηταν μια φυλακή. Από το 1947 μέχρι το 1952, από το 1955 μέχρι το 1961 και από το 1967 μέχρι το 1974. Περισσότεροι από 18.000 την πρώτη περίοδο, κοντά στους 800 τη δεύτερη περίοδο και πάνω από 6.000 την τρίτη περίοδο.

Οι πρώτοι 551 κρατούμενοι από τις φυλακές της Καλαμάτας αποβιβάστηκαν στο νησί στις 11 Ιούλη του 1947.

Η Γυάρος ιδρύθηκε εξαρχής ως φυλακή, αν και δεν είχε κανένα κτίριο. Η πρώτη διαμόρφωση των χώρων (συρματοπλέγματα, πολυβολεία και κάποια καταλύματα για τους φύλακες) ξεκίνησε από κρατούμενους φαντάρους του Τάγματος Σκαπανέων του Αγίου Νικολάου Κρήτης, που τους έφεραν στο νησί στο τέλος Απρίλη του 1947.

Eurokinissi

Οι κρατούμενοι πετάχτηκαν στους πέντε όρμους της ανατολικής πλευράς του νησιού χωρίς καμιά υποδομή, σε ασφυκτικές συνθήκες διαβίωσης μέσα σε αντίσκηνα. Κάθε όρμος ήταν ένα στρατόπεδο κλεισμένο με συρματοπλέγματα ή μάντρες, που άρχιζε 2 - 3 μέτρα από τη θάλασσα και εκτεινόταν σε βάθος. Σε όλους τους όρμους υπήρχαν χτιστά φυλάκια με πολυβολεία και δωμάτια για τους φύλακες. Ολοι οι χώροι υπήρξαν χώροι βασανισμού, ακόμα και οι τουαλέτες που ανάγκαζαν τους κρατουμένους να τις καθαρίζουν με γυμνά χέρια, κάτω από ξυλοδαρμούς που τους έριχναν αναίσθητους στις ακαθαρσίες. Ακόμα και τα αναρρωτήρια, όπου εγκληματίες γιατροί χρησιμοποιούσαν τις ίδιες σύριγγες με σκοπό να μεταδίδονται οι ασθένειες ανάμεσα στους κρατούμενους.

Κάθε μαρτυρία που έχει δημοσιοποιηθεί για τη Γυάρο αποτελεί μαρτυρία φρίκης. Ολες μαζί μαρτυρούν το απύθμενο μίσος της αστικής τάξης για τον ταξικό της αντίπαλο, την εργατική τάξη και την πολιτική της έκφραση, το ΚΚΕ, αν και στο νησί δεν φυλακίστηκαν ούτε μόνο εργάτες, ούτε μόνο κομμουνιστές. Κι αυτό ακριβώς είναι που δείχνει πως η αστική τάξη όταν νιώθει για οποιονδήποτε λόγο ότι κινδυνεύει η κυριαρχία της αποκαλύπτεται ως αυτό καθαυτό που είναι: Μια τάξη σατράπης, μια τάξη που δεν της αρκεί η άγρια εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, θέλει - επιδιώκει διαρκώς την απόλυτη καταρράκωση του αντίπαλου, ακόμα κι όταν αυτός είναι απλά ένας πολιτικός «συνοδοιπόρος», όπως ονόμαζε πάντα καθέναν που στεκόταν στην πλευρά του δίκιου, καθέναν που δεν ανεχόταν τη βαρβαρότητα.

Η αγριότητα της αστικής τάξης εκφράστηκε, για μια ακόμα φορά, εκείνη ειδικά την περίοδο, την ώρα που φούντωνε το αντάρτικο στα βουνά, την ώρα που ο αγωνιζόμενος λαός αρνούνταν να δεχτεί ότι τη λευτεριά που κατάκτησε με ποταμούς αίματος στη διάρκεια της Κατοχής, έπρεπε να την παραδώσει σ' αυτούς που όχι μόνο ήταν απόντες στον αγώνα, αλλά και μηχανεύονταν στη διάρκειά του την επιστροφή τους με ακόμα σκληρότερους για την εργατική τάξη όρους.

Μνημείο βαρβαρότητας

Η φυλακή - κάτεργο στη Γυάρο ιδρύθηκε από την επτακομματική κυβέρνηση του Δημητρίου Μάξιμου και λειτούργησε υπό τις επόμενες κυβερνήσεις (την βραχύβια κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη και τις διαδοχικές κυβερνήσεις του Θεμιστοκλή Σοφούλη), οπότε και κορυφώθηκε το όργιο της βίας σε βάρος των αγωνιστών. Ολες αυτές οι κυβερνήσεις είχαν ευρεία αστική συναίνεση (φιλελεύθεροι, κεντρώοι, δεξιοί, βασιλόφρονες, πρώην συνεργάτες των Γερμανών και εκλεκτοί των Βρετανών), ενώνοντας όλο το αστικό πολιτικό φάσμα ενάντια στον λαό.

Στη σύνθεση της κυβέρνησης που ίδρυσε τη Γυάρο συνυπήρξαν ο υπουργός Δικαιοσύνης Απόστολος Αλεξανδρής, παλιός συνεργάτης του Ελευθερίου Βενιζέλου, που στην περίοδο της Κατοχής πρωτοστάτησε για τη δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας στη Θεσσαλία, και ως υπουργός Εσωτερικών ο Γεώργιος Παπανδρέου, πρώην πρωθυπουργός της λεγόμενης Εθνικής Ενότητας, το 1944.

Την τεχνογνωσία για τη λειτουργία της φυλακής παρείχαν Αγγλοι και Αμερικανοί, με χαρακτηριστικότερο τον Αγγλο στρατιωτικό Τσαρλς Ουίκαμ (τον επονομαζόμενο και «κουλοχέρη»), με πείρα από τα κάτεργα των αποικιών.

Για τη διεύθυνση της φυλακής και την εξόντωση των κρατουμένων αξιοποιήθηκαν οι επαγγελματίες του είδους: Ο Γεώργιος Γλάστρας, που στην Κατοχή είχε θητεύσει στους Γερμανούς ως βασανιστής στο Στρατόπεδο «Παύλος Μελάς» στη Θεσσαλονίκη, και ο Μπουζάκης που στην προηγούμενη θητεία του ήταν διευθυντής στο Αναμορφωτήριο Ανηλίκων στην Κηφισιά. Υπό τις διαταγές τους είχαν έναν ολόκληρο στρατό από ένοπλους φύλακες, μπράβους και βασανιστές, ανάμεσά τους και ορισμένους ποινικούς κρατούμενους, χασισοπότες, δοσίλογους που τους εξαπέλυαν κατά των πολιτικών κρατουμένων.

Θα παραμείνει ανεξίτηλη στους αιώνες η κατακραυγή για τον βασανισμό χιλιάδων κρατουμένων στο θανατονήσι. Οι ίδιοι οι κρατούμενοι φρόντισαν τίποτα να μην ξεχαστεί.

Χιλιάδες περιπτώσεις βασανισμών, από την ίδρυση της Γυάρου έως το Σεπτέμβρη του 1950, καταγράφονται στο βιβλίο «ΓΙΟΥΡΑ - Ματωμένη Βίβλος», εκδόσεις «Νέα Ελλάδα».

Το βιβλίο γράφτηκε μυστικά από τους ίδιους τους κρατούμενους στη Γυάρο.

Οι χιλιάδες βασανισμοί, οι δολοφονίες, οι λοβιτούρες και οι κλεψιές των διοικητών και των χωροφυλάκων της Γυάρου συγκεντρώθηκαν μεθοδικά, καθαρογράφτηκαν με μικροσκοπικά γράμματα.

Υπεύθυνοι για τη συγκέντρωση αυτού του υλικού και την ταξινόμησή του ήταν ο Παρασκευάς Φουντουραδάκης και ο Πάνος Μιχαηλίδης.

Τα σχέδια τα έκαναν οι κρατούμενοι ζωγράφοι Ασαντούρ Μπαχαριάν και Μιχάλης Κρύσαλης.

Τα χειρόγραφα έβγαλε από τη Γυάρο ο Κώστας Μαραγκουδάκης, κρυμμένα στον διπλό πάτο μιας βαλίτσας.

Η έκδοση της «Ματωμένης Βίβλου» καταλαμβάνει 582 σελίδες. Κάθε γραμμή είναι και ένα στοιχείο, κάθε φράση και ένα συγκεκριμένο κατηγορητήριο. Ακόμα και τα σχέδια των κρατούμενων ζωγράφων αποτυπώνουν συγκεκριμένα γεγονότα βασανισμών και δολοφονιών.

Ρωγμή προκάλεσαν η οργάνωση, η αντίσταση, η αλληλεγγύη...

Η περίοδος 1947 - 1950 ήταν ιδιαίτερα σκληρή και δύσκολη για οργανωμένη ζωή ειδικά πάνω στη Γιούρα. Η συντριπτική πλειοψηφία των κρατουμένων ήταν αγωνιστές, διαπαιδαγωγημένοι από τους ανώτερους σκοπούς για τους οποίους παλεύει το ΚΚΕ. Παρά τις δυσκολίες, η οργανωμένη ζωή πήρε διάφορες μορφές. Η ίδια η λεπτομερής καταγραφή στο βιβλίο «Γιούρα Ματωμένη Βίβλος», στο ημερολόγιο του κάτεργου, δείχνει τα στοιχεία της οργάνωσης.

Η αλληλεγγύη μεταξύ των κρατουμένων ήταν ένα όπλο αντίστασης. Η συλλογική προσπάθεια για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης μέσα από διαμαρτυρίες και καταγγελίες που έβγαιναν στη δημοσιότητα, ειδήσεις που έφταναν στο εξωτερικό έπαιζαν μεγάλο ρόλο. Πολλές φορές αξιοποιούσαν και τις αντιθέσεις και τις φαγωμάρες μεταξύ των κρατικών υπευθύνων του κάτεργου. Αλλοτε πάλι την καλή πρόθεση και κατανόηση ορισμένων από τους φύλακες και άλλους υπεύθυνους. Η συνωμοτικότητα και η προφύλαξη προετοίμαζαν μορφές μαζικής αντίστασης. Πολλές φορές αξιοποιήθηκαν οι όποιες ευκαιρίες, όπως διάφορες γιορτές για να δοθεί ανάταση.

Χαρακτηριστικά, στις 6 Δεκέμβρη 1948, γιορτή του Αϊ-Νικόλα, οι πολιτικοί κρατούμενοι στον Α' Ορμο άρχισαν δειλά - δειλά να εύχονται στους Νικόληδες από σκηνή σε σκηνή, να βρίσκονται οι συντοπίτες μεταξύ τους, ενώ δεν άργησαν να έρθουν τα τραγούδια. Και οι ευχές να ζήσουν όλοι οι Νικόληδες δεν αφορούσαν μόνο τους παρόντες, καθώς Νίκος ήταν και ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ, ο Νίκος Ζαχαριάδης. Ετσι το άκακο «να ζήσουν οι Νικόληδες», «να ζήσουν όσοι γιορτάζουν σήμερα» γινόταν ξέσπασμα ανάτασης από σκηνή σε σκηνή.

Το σύνθημα «πήγαινε πρόθυμα, δούλευε απρόθυμα» εφαρμοζόταν ως μαζική διαμαρτυρία στις αγγαρείες και την καταναγκαστική εργασία. 

Από την άλλη, οι κρατούμενοι κομμουνιστές έδιναν με ανιδιοτέλεια τον καλύτερό τους εαυτό για να αλληλοβοηθηθούν με τα χαρίσματά τους, τις τέχνες που κατείχαν, τη γενικότερη προσφορά τους στον δεσμώτη σύντροφο.

Τα λιγοστά βιβλία και άλλα έντυπα που γινόταν κατορθωτό να μπουν στη Γυάρο διαβάζονταν στις σκηνές, προκαλούσαν συζητήσεις. Ολοι φρόντιζαν για την καλλιέργεια του μορφωτικού τους επιπέδου.

Το να σκέφτεσαι τον σκοπό του αγώνα, το δίκαιο της υπόθεσης της εργατικής τάξης ήταν στήριγμα στις δυσκολίες.

Η στρατιωτική ήττα του ΔΣΕ το 1949 αντιμετωπίστηκε ως η απώλεια μιας μάχης σ' έναν μεγάλο αγώνα. Οι δυσκολίες δεν αντιμετωπίζονταν δίχως τα χωρατά, τα αστεία, τα πειράγματα, τη διακωμώδηση των δυσκολιών. Το τραγούδι, πότε σιγανό, πότε από μέσα ήταν ένα μέσο εσωτερικής αντίστασης, κόντρα στα καψώνια και τις σκληρές συνθήκες. Η αποφασιστική, η αλύγιστη στάση των αγωνιστών, σε συνδυασμό με τις διαμαρτυρίες, έφερε μικρές κατακτήσεις μέσα στο κάτεργο. Οπως και απόσπαση της επικοινωνίας ανάμεσα στους όρμους σε κάποιες περιόδους και περιστάσεις.

Εξόριστοι στη Γυάρο

***

Οι κρατούμενοι κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές του λαού και στις τρεις περιόδους λειτουργίας της φυλακής στη Γυάρο πέρασαν σκληρά μαρτύρια και βασανιστήρια, πιεζόμενοι να υπογράψουν δήλωση μετανοίας - αποκήρυξης του ΚΚΕ. Χιλιάδες είναι εκείνοι που παρέμειναν αλύγιστοι. Η στάση τους αυτή αποτελεί προσφορά πρώτου μεγέθους στην πάλη για καλύτερη κοινωνία, στην πάλη για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Οι χιλιάδες αλύγιστοι της ταξικής πάλης απέδειξαν πως η κοινωνική πρόοδος δεν μπορεί να ανακοπεί, να κατασταλεί, παρά τα πισωγυρίσματα και τις προσωρινές ήττες. 

Η κοινωνική πρόοδος δεν μπορεί να εγκλωβιστεί στο σκουριασμένο περίβλημα της εκμετάλλευσης, της αδικίας, της καταστολής.

Θ.

Απ' τις εργασίες: