ΠΡΟΣ #ALEXH'SYRIZAXEFTILES -ΝΑ ΤΙ ΕΙΠΕ Ο ΛΕΝΙΝ !!

Τι δεν κατάλαβε ο Τσίπρας από το Λένιν

Όσο μικρή εμπιστοσύνη κι αν έχουμε στη λενινιστική, αλλά και στην εγκυκλοπαιδική μόρφωση του Τσίπρα, θεωρούμε ότι είναι πιθανό όντως να έχει καταλάβει περισσότερα από το Λένιν από όσα αφήνει να εννοηθούν στο «αθώο» ρητορικό του ερώτημα στη βουλή. Η διαστρέβλωση λοιπόν είναι σε σημαντικό βαθμό συνειδητή

Κατιούσα

Ο λενινισμός από τα Λιντλ είναι ένα από τα αγαπημένα σπορ των Συριζαίων, και δε θα μπορούσε να λείψει κι από τη χθεσινή ομιλία Τσίπρα, σημαντικό μέρος της οποίας αφιερώθηκε σε μια ολομέτωπη επίθεση στο ΚΚΕ, που… δεν μπορεί πια «να χαίρει ασυλίας», όπως δήλωσε ο πρωθυπουργός σε μια διάλεκτο που θεωρητικά προσιδιάζει σε αδωνοβορίδηδες, αλλά ποιος στέκεται τώρα σε τέτοιες λεπτομέρειες.

Σε μια αποστροφή του λοιπόν, την οποία δεν ξέρουμε αν εμπνεύστηκε ο ίδιος ή ανήκε στο σκονάκι που αγχωμένα διάβαζε από μέσα κατά διαστήματα, κυρίως ως προς τα ιστορικά στοιχεία, ο Τσίπρας αναρωτήθηκε: «Ή εγώ διάβασα λάθος το Λένιν όταν ήμουν μικρός ή κάτι άλλο συμβαίνει». Δε θα σχολιάσουμε την οίηση του πρωθυπουργού που θεωρεί ότι το διάβασμα που έκανε ως μαθητής της ΚΝΕ τον κατέστησε και μύστη του μαρξισμού – λενινισμού, η οποία συγκρίνεται μόνο με εκείνη του γνωστού μοντέλου που απέρριψε το «Κεφάλαιο» και το συγγραφέα του στα 15 της.

Θα σταθούμε στην ουσία αυτού που «κατάλαβε» ο Τσίπρας από το μεγάλο επαναστάτη κι όσα ακριβώς έλεγε. Η αναφορά του πρωθυπουργού αφορούσε συγκεκριμένα τα περί αυτοδιάθεσης των λαών, τα οποία σκόπιμα συγχέει με το διαβόητο «δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού», για ν’ αποδείξει πως οι κομμουνιστές τάχα έχουν «εγκαταλείψει» τις λενινιστικές διεθνιστικές αρχές. Η γραμμή αυτή φυσικά δεν είναι καινούρια, αλλά αποτελεί μόνιμο βέλος στη φαρέτρα του Σύριζα κατά του ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή που άρχισε να γίνεται γνωστό το περιεχόμενο της Συμφωνίας των Πρεσπών. Για να δούμε λοιπόν αν ο Τσίπρας διάβασε τα παρακάτω αποσπάσματα από το έργο του ηγέτη της Οχτωβριανής Επανάστασης:

«Γι’ αυτό η τάση (η επιδίωξη) κάθε εθνικού κινήματος είναι ο σχηματισμός εθνικών κρατών, που ικανοποιούν καλύτερα αυτές τις ανάγκες του σύγχρονου καπιταλισμού. Προς το σχηματισμό αυτό σπρώχνουν οι πιο βαθιοί οικονομικοί παράγοντες και, για το λόγο αυτό, για όλη τη Δυτική Ευρώπη – κάτι παραπάνω: για όλο τον πολιτισμένο κόσμο – χαρακτηριστικό φυσιολογικό φαινόμενο για την κεφαλαιοκρατική περίοδο είναι τα εθνικά κράτη (…) Με την έννοια αυτοδιάθεση των εθνών εννοούμε τον κρατικό χωρισμό τους από ξένα εθνικά σύνολα, εννοούμε το σχηματισμό αυτοτελούς εθνικού κράτους» (Β. Ι. Λένιν: «Για το Δικαίωμα Αυτοδιάθεσης των Εθνών», «Απαντα», τ. 25, σελ. 261.)

«Οι διάφορες διεκδικήσεις της δημοκρατίας, μαζί και η αυτοδιάθεση, δεν είναι κάτι απόλυτο, αλλά ένα “μέρος” του πανδημοκρατικού (σήμερα: πανσοσιαλιστικού) “παγκόσμιου” κινήματος. Μπορεί σε ορισμένες συγκεκριμένες περιπτώσεις το μέρος να έρχεται σε αντίθεση με το όλο και τότε πρέπει να απορρίπτεται» (Β. Ι. Λένιν, «Τα αποτελέσματα της συζήτησης για την αυτοδιάθεση». «Απαντα», τ. 30, σελ. 39).

Σε άλλο σημείο υπογράμμιζε:

«Το άρθρο του προγράμματός μας για την αυτοδιάθεση των εθνών δεν μπορεί να ερμηνευτεί αλλιώς παρά μόνο με την έννοια της πολιτικής αυτοδιάθεσης, δηλαδή του δικαιώματος αποχωρισμού και σχηματισμού ανεξάρτητου κράτους» (Β. Ι. Λένιν, «Θέσεις πάνω στο Εθνικό Ζήτημα», «Απαντα», τ. 23, σελ. 315).

Λίγο παρακάτω συμπλήρωνε:

«Η αναγνώριση (…) του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης όλων των εθνοτήτων δε σημαίνει καθόλου πως οι σοσιαλδημοκράτες (κομμουνιστές) παραιτούνται από το να δώσουν δική τους εκτίμηση όσον αφορά τη σκοπιμότητα του κρατικού αποχωρισμού του ενός ή του άλλου έθνους σε κάθε ξεχωριστή περίπτωση. Αντίθετα οι σοδιαλδημοκράτες πρέπει να δίνουν ίσα – ίσα δική τους εκτίμηση, παίρνοντας υπόψη τόσο τις συνθήκες εξέλιξης του καπιταλισμού και της καταπίεσης των προλετάριων των διαφόρων εθνών από την ενωμένη αστική τάξη όλων των εθνοτήτων, όσο και τα γενικότερα καθήκοντα της δημοκρατίας και στην πρώτη σειρά και πάνω απ’ όλα τα συμφέροντα της ταξικής πάλης του προλετάριου για το σοσιαλισμό» (Β. Ι. Λένιν, «Θέσεις πάνω στο Εθνικό Ζήτημα», «Απαντα», τ. 23, σελ. 316).

Κι αν έχει συνηθίσει στα σκονάκια και του φαίνονται μεγάλα όλα αυτά, μπορεί να τα δει κωδικοποιημένα σε τίτλους από τον Παφίλη στο παρακάτω βίντεο.

Πόσα από αυτά που αναφέρει ο Λένιν έχουν σχέση με την κατάσταση στη σημερινή ΠΓΔΜ κι οσονούπω Βόρεια Μακεδονία; 
Μήπως βρισκόμαστε σε εποχή που ο σχηματισμός των εθνών κρατών είναι ακόμα σε εξέλιξη, στην εποχή της αποικιοκρατίας και των πολυεθνικών αυτοκρατοριών; 
Μήπως δεν έχει ολοκληρωθεί ο μετασχηματισμός της γειτονικής χώρας σε ανεξάρτητο κράτος; 
Μήπως αρνείται το ΚΚΕ το δικαίωμα ύπαρξής του, όπως οι μακεδονομάχοι των συλλαλητήριων που μιλούν για «θνησιγενές κρατίδιο των Σκοπίων»; Μήπως δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη σλαβομακεδόνων ή βορειομακεδόνων, όπως επίσης εντέχνως κατηγόρησε με τις δακρύβρεχτες αναφορές στο σλαβομακεδονικό αλφαβητάρι των κομμουνιστών της Τασκένδης ο Τσίπρας το ΚΚΕ;

Τίποτε από όλ’ αυτά δε συμβαίνει φυσικά. Κι όσο μικρή εμπιστοσύνη κι αν έχουμε στη λενινιστική, αλλά και στην εγκυκλοπαιδική μόρφωση του Τσίπρα, θεωρούμε ότι είναι πιθανό όντως να έχει καταλάβει περισσότερα από το Λένιν από όσα αφήνει να εννοηθούν στο «αθώο» ρητορικό του ερώτημα στη βουλή. Πολύ καλύτερα εξάλλου τα γνωρίζουν οι σύμβουλοι και λογογράφοι του. Η διαστρέβλωση λοιπόν είναι σε σημαντικό βαθμό συνειδητή.

Το λενινιστικό πασπάλισμα των αντιδραστικών θεωριών του «είσαι ό,τι δηλώσεις», το οποίο σε επίπεδο διακρατικών σχέσεων είναι όχημα ανακίνησης αλυτρωτισμών, ειδικά στην ευαίσθητη περιοχή των Βαλκανίων, είναι εκ των ων ουκ άνευ για να συντηρείται το ψευδοδίπολο των «προοδευτικών» διεθνιστών που στηρίζουν τη συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ, και των «συντηρητικών», στους οποίους τσουβαλιάζονται αδιακρίτως οι αντίπαλοί της ανεξάρτητα από τη σκοπιά της κριτικής τους. Μια νατοϊκή αριστερά χρειάζεται όμως και τον ιμπεριαλιστικό λενινισμό της ως «θεωρητικό» υπόβαθρό της, ποντάροντας στην άγνοια ή την ιδιοτέλεια των υποστηρικτών της.

ΒΟΥΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΣΤΙΣ ΠΡΕΣΠΕΣ: -ΑΠΟΨΕΙΣ

«Σαν θα’ρθει η ώρα της πορείας Πολλοί δεν ξέρουν Πως επικεφαλής βαδίζει ο εχθρός τους Η φωνή που διαταγές τους δίνει Είναι του εχθρού τους η φωνή Εκείνος που για τον εχθρό μιλάει Είναι ο ίδιος τους ο εχθρός» ΜΠΡΕΧΤ

Άλλο ένα συλλαλητήριο θα πραγματοποιηθεί για το λεγόμενο Σκοπιανό. Οι διοργανωτές είναι εθνικιστές και ακροδεξιοί που βρίσκουν ευκαιρία να χύσουν το δηλητήριό τους. Μαζί τους η ΝΔ ,ΚΙΝΑΛ ΑΝΕΛ κτλ. που δεν διστάζουν να ρίχνουν «νερό στο μύλο της ακροδεξιάς» αλλάζοντας στάση για να εξυπηρετήσουν τα προεκλογικά τους συμφέροντα.
Από την άλλη μεριά η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που θεωρεί «προοδευτική» τη συμφωνία των Πρεσπών που της υπέδειξαν οι ΗΠΑ και η ΕΕ.
Είναι υποκριτικά τα όσα αναφέρει ο Τσίπρας ότι «Πατριωτης δεν είναι όποιος αγαπά μόνο την πατρίδα του αλλά όποιος αγαπά και τις πατρίδες των άλλων» Αλήθεια πώς αγαπάνε την πατρίδα των Παλαιστίνιων κάνοντας κοινά στρατιωτικά γυμνάσια με το Ισραήλ; Πώς αγαπάνε την πατρίδα των Σύριων δίνοντας τις βάσεις για να τους βομβαρδίζουν;
Επικαιροποιώ, λοιπόν, ένα παλαιότερο κείμενό μου για να απευθυνθώ σε όλους όσους ανησυχούν, προβληματίζονται και δεν έχουν σχέση με τους εθνικιστές και τους δήθεν «νατοϊκούς προοδευτικούς».

Ένας παλιός αγωνιστής πριν πολλά χρόνια μου είχε πει:Αγόρι μου, για να οργανώσεις ή να συμμετέχεις σε έναν αγώνα θα πρέπει αυτόματα να απαντάς σε τρία ερωτήματα: Πως; Με ποιους; Και γιατί;

Σε αυτά τα ερωτήματα θα προσπαθήσω να απαντήσω!

ΠΩΣ?

Αυτό το ερώτημα στη συγκεκριμένη κινητοποίηση ίσως έχει τη μικρότερη σημασία, αν και πολλές φορές έχει άμεση σχέση με το περιεχόμενο μιας κινητοποίησης. Οι εθνικιστές, οι ακροδεξιοί η ΝΔ, οι ΑΝΕΛ, το ΚΙΝΑΛ κτλ. θα διαδηλώσουν στο Σύνταγμα με αναφορές μόνο στο όνομα. Όσοι θέλουν να αναδείξουν την ουσία της συμφωνίας, τα συμφέροντα που εξυπηρετεί θα πάνε στην Αμερικανική πρεσβεία, στα γραφεία του ΝΑΤΟ.

ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ?

Απαντώντας σε αυτό το ερώτημα αρχίζουμε και μπαίνουμε στην ουσία.
Γιατί όταν τέθηκε το ερώτημα με ποιους η ΝΔ , οι ΑΝΕΛ, ο Λεβέντης, οι Δήμαρχοι, οι παπάδες αλλά και άλλα πολιτικά στελέχη από την πλειοψηφία των αστικών κομμάτων δήλωσαν ότι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να είναι μαζί με τους φασίστες, τους παραστρατιωτικούς, με σκοταδιστικές παραθρησκευτικές οργανώσεις κτλ.
Δικαιολογούν τη στάση τους αναφέροντας ότι πάμε γιατί δεν θα χαρίσουμε τον κόσμο που συμμετέχει στους φασίστες.
Ψήφους δεν θέλουν να χαρίσουν, έτσι βλέπουν όσους συμμετέχουν, άλλα έλεγαν πριν δυο χρόνια για το όνομα των Σκοπίων, άλλα έκαναν όταν κυβερνούσαν, πατρίδα τους είναι οι καρέκλες της εξουσίας και τα συμφέροντα των αφεντικών τους.
Κανένα πρόβλημα δεν έχουν να συνεισφέρουν στη διαμόρφωση εθνικιστικών και ρατσιστικών αντιλήψεων αρκεί να κρατήσουν τον λαό στο «μαντρί» τους.
Όλοι αυτοί όταν τους καλείς να συμμετάσχουν σε συγκέντρωση για την ειρήνη ενάντια στους πολέμους που κατά καιρούς κάνει το ΝΑΤΟ λένε όχι γιατί είναι κομματικές, ενώ η ΧΑ είναι πολιτιστικός σύλλογος.
Με ποιους; Αυτούς που καμώνονται τους ανεξάρτητους τους ακομμάτιστους και είναι στελέχη της ΝΔ, των ΑΝΕΛ, της ΧΑ κά.; Των λεγόμενων μακεδονικών σωματείων του εξωτερικού που ήταν υπέρ του πολέμου στην Γιουγκοσλαβία, που τα περισσότερα λειτουργούν στις εκλογές ως πολιτικές οργανώσεις της ΝΔ;
Όταν ακούς για ακομμάτιστους για ανεξάρτητους το πρώτο πράγμα που πρέπει να σκεφτείς είναι ποιους κομματικούς στόχους εξυπηρετούν όλοι αυτοί.
Με ποιους; Τους εθνικιστές; Πότε οι εθνικιστές- φασίστες υπερασπίστηκαν την πατρίδα;
Στην κατοχή ως συνεργάτες των Γερμανών; Στη χούντα ως βασανιστές; Στην εισβολή στην Κύπρο ως προδότες;
Οι εθνικιστές είτε είναι Σκοπιανοί και παρουσιάζουν χάρτες με τα Σκόπια μέχρι την Θεσσαλονίκη και Μέγα Αλέξανδρους, είτε βρίσκονται στην Τουρκία και θέλουν τα ελληνικά νησιά και την Δυτ. Θράκη. Είναι το ίδιο με τους δικούς μας, αυτούς που θέλουν να πάρουμε την Πόλη, τη Μικρά Ασία και τα μισά βαλκάνια.
Είναι αυτοί που κάνουν πως δεν ξέρουν ή δεν αναγνωρίζουν τη συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913 που προσδιόριζε την γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας και σε ποιες χώρες ανήκει δίνοντας έτσι πάτημα στον Ερντογαν να αμφισβητεί με τη σειρά του τη συνθήκη της Λοζάνης με ό,τι σημαίνει αυτό. Αυτοί είναι οι εθνικιστές «το ένα χέρι νίβει το άλλο…».
Όλους αυτούς τους γεννάει η ίδια μήτρα, εξυπηρετούν τα ίδια συμφέροντα, είναι τσιράκια των Αμερικάνων, των Ρώσων και όσων θέλουν να ευεργετήσουν τα συμφέροντά τους στην περιοχή.
ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΚΑΘΕ ΛΑΪΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΜΑΖΙ.

«Σαν θα’ρθει η ώρα της πορείας Πολλοί δεν ξέρουν Πως επικεφαλής βαδίζει ο εχθρός τους Η φωνή που διαταγές τους δίνει Είναι του εχθρού τους η φωνή Εκείνος που για τον εχθρό μιλάει Είναι ο ίδιος τους ο εχθρός» ΜΠΡΕΧΤ

ΓΙΑΤΙ?

Το γιατί αφορά το περιεχόμενο ενός αγώνα, τι διεκδικούμε.
Τι διεκδικούν οι διοργανωτές του συλλαλητηρίου; Να μην υπάρχει το Μακεδονία με καμία μορφή στο όνομα των Σκοπίων.
Όμως η ουσία της συνθήκης των Πρεσπών δεν είναι αυτό, οι 150 χώρες αναγνωρίζουν τα Σκόπια ως «Μακεδονία» ενώ και εμείς το αναγνωρίζουμε αφού υπάρχει στο ΠΓΔΜ.
Σήμερα το διακύβευμα με ποιο όνομα θα δεχτεί η Ελλάδα να μπουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Αυτό το κρύβουν οι διοργανωτές των συλλαλητηρίων, κουβέντα δεν λένε η μάλλον λένε να μπουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ άλλα με άλλο όνομα.
Και εγώ απευθύνω την εξής ερώτηση: Τα Σκόπια ακόμα και με το όνομα «Νότια Σουηδία» ενταγμένα στο ΝΑΤΟ και στους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς του, προτεκτοράτο των Αμερικάνων στους ανταγωνισμούς τους με τους Ρώσους και τους Τούρκους δεν θα είναι ένας διαρκείς κίνδυνος για την περιοχή;
Αλλά για όλα αυτά κουβέντα δεν γίνεται από τους διοργανωτές.
Όμως εσύ οφείλεις να έχεις βγάλει τα συμπεράσματά σου από τον πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία, στη Συρία, στη Λιβύη και αλλού.
Είμαι από τους «τυχερούς» που έζησα το κλίμα στο συλλαλητήριο το 1992 στην Θεσσαλονίκη. Εκεί που όποιος είχε άλλη άποψη και προσπαθούσε να την πει δημόσια κινδύνευε με λιντσάρισμα. Κλειστήκαμε στα σπίτια μας γιατί έξω αλώνιζαν οι φασίστες.
Ανήκω στους «Λακεδαιμονίους» όπως τους χαρακτήρισε ο Κύρκος που όχι μόνο δεν συμμετείχε άλλα είχε και άλλη άποψη.
Και τα γραφώ αυτά απευθυνόμενος σε συναγωνιστές που καταθέτουν την απογοήτευσή τους για την ευκολία που ο λαός ακολουθεί «ξένες σημαίες».
Τότε ήταν πραγματικά δύσκολα!!
Τότε το 95% του λαού ακολουθούσε όλους αυτούς, τώρα ένα σημαντικό κομμάτι του λαού είναι υποψιασμένο και δεν τους ακολουθεί.
Γι’ αυτό καλές οι «εικονομαχίες» στο φέισμπουκ, καλή και η πλάκα με τις γραφικές φιγούρες που θα παρελάσουν, άλλα υπάρχει κόσμος που ακόμα και αν συμφωνεί με τα συλλαλητήρια, ακόμα και αν συμμετέχει πρέπει να τον βρούμε να του μιλήσουμε.
Και αυτό πρέπει να γίνει στα σωματεία, στους χώρους δουλείας, στην γειτονιά, στον σύλλογο παντού.
Εκεί πρέπει να εξηγήσουμε το δικό μας ΠΩΣ? ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ? ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ?
Αυτό που θα εξασφαλίσει την ειρήνη μεταξύ των λαών και θα βάλει φρένο στα σχέδια των ιμπεριαλιστών.

Σ.Π.

Βουλιάζοντας στις Πρέσπες: γιατί η “λύση” είναι πρόβλημα

Με την επικείμενη ψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών στην ελληνική βουλή, τα social media πλημμύρισαν και πάλι από λογιών λογιών αυθαίρετες βλακείες. Από την μία εθνικιστές “πατριδέμποροι” βρίσκονται σε παράκρουση εκτοξεύοντας ύβρεις, απειλές και μεγαλοιδεατισμούς. Από την άλλη, μια σειρά ψευδο-διεθνιστών “μοντερνέμποροι” αμολούν ανιστόρητες απιθανότητες και ρεβιζιονισμούς. Ελάχιστοι έχουν την ψυχραιμία να αναλύσουν τόσο τις ιστορικές βάσεις όσο και την ουσία της παρούσης Συμφωνίας και των συνεπειών της στις πραγματικές – και καθόλου ασήμαντες – διαστάσεις της. Ας κάνουμε λοιπόν μια συνοπτική ανάλυση, ελπίζοντας πως όσοι την διαβάσουν θα δουν επιτέλους λίγο πιο καθαρά τα πράγματα.

1. Αυτό που προκύπτει από τις αστικού τύπου επαναστάσεις που δημιούργησαν στα Βαλκάνια κράτη αποσχισμένα από την οθωμανική αυτοκρατορία είναι η έννοια του κράτους - έθνους, όχι η συνειδητοποίηση του έθνους του ιδίου που προϋπήρχε. Η συνύφανση δηλαδή του πολιτισμικού - ιστορικού “egen group” με μια λειτουργική αυτόνομη οντότητα και όχι ο ορισμός του “egen group” του ίδιου. Οι έλληνες π.χ. αναγνώριζαν εαυτούς ως τέτοιους από την αρχαιότητα και ας σφαζόντουσαν μεταξύ τους για τα αντικρουόμενα συμφέροντα των πόλεων-κρατών που ανήκαν μιας και η έννοια μιας ενιαίας κρατικής οντότητας ως μέρος της εθνικής ταυτότητας δεν υπήρχε. Ο πελοποννησιακός πόλεμος δεν εμπεριείχε την “ντροπή” του εμφύλιου, γιατί πολύ απλά η εθνική ταυτότητα δεν είχε καμία σύνδεση με την έννοια του κράτους.

2. Οι σλαβόφωνοι από αιώνες κάτοικοι της Μακεδονίας, ομιλούν ένα συγκεκριμένο ιδίωμα, έχουν μια συγκεκριμένη πολιτιστική κληρονομιά και ορίζουν ένα δικό τους εθνικό “egen group” ξεχωριστό από τους γείτονές τους. Αυτή η ομάδα ανθρώπων ζούσε διάσπαρτα σε αυτόν τον γεωγραφικό χώρο ανάμεσα σε άλλες εθνοτικές ομάδες (έλληνες, τούρκοι, αλβανοί, βούλγαροι, σέρβοι) καθότι σύνορα που να εμποδίζουν την μετακίνηση πληθυσμών εντός του χώρου αυτού είχαν πάψει να υπάρχουν εδώ και πλέον των χιλίων χρόνων. Στο μωσαϊκό αυτό υπήρχε φυσικά ένα σχετικό clustering αλλά παρέμενε, ακριβώς, μωσαϊκό. Ξεκινώντας από τους βαλκανικούς πολέμους και φτάνοντας μέχρι και τον ελληνικό εμφύλιο, η περιοχή υπέστη λιγότερο ή περισσότερο βίαιες ανακατανομές πληθυσμών – μην ξεχνάμε μάλιστα πως για μεγάλο διάστημα αυτή η “ανταλλαγή πληθυσμών” θεωρείτω προοδευτικό μέτρο αφού επέτρεπε μεγαλύτερη ομοιογένεια στα νεοσύστατα αστικά κράτη-έθνη.

3. Το συγκεκριμένο egen group βρέθηκε να δέχεται ισχυρότατες πιέσεις τόσο από την Σερβία όσο και από την Βουλγαρία και την Ελλάδα. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαία η ανεύρεση πλήθους ιστορικών ντοκουμέντων υπέρ της χειραφέτησής του. Με την δημιουργία της ομόσπονδης Γιουγκοσλαβίας του Τίτο στο τέλος του Β’ΠΠ, αυτή η χειραφέτηση παρέχεται ως “Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας”. Κάπου εκεί ξεκινά και η περιπέτεια της ιστοροκαπηλείας ως μεθόδου ενίσχυσης της ταυτότητας του egen group πάνω σε μύθους και κάλπικα αφηγήματα. Για λόγους διπλωματικούς, στα πλαίσια του ψυχρού πολέμου και κάτω από τις ισχυρές πιέσεις των δυτικών συμμάχων της, η Ελλάδα δεν σήκωσε το ζήτημα απέναντι στην Γιουγκοσλαβία με αποτέλεσμα την παγίωσή του.

4. Φτάνοντας στην σύγχρονη εποχή, το “ονοματολογικό” είναι μια απύθμενη ηλιθιότητα, ένας τζάμπα καυγάς, αφού αμφισβητεί τον μοναδικό (γεωγραφικό) όρο βάσει του οποίου αυτό το εθνικό egen group μπορεί να προσδιορίσει τον εαυτό του. Από την άλλη, καθόλου τζάμπα δεν είναι η κατάρριψη της ιστοροκαπηλείας που ωστόσο ουδέποτε κατάφερε να αποκτήσει δυναμική στους διεθνείς μελετητές και ιστορικούς ή έστω στην κοινή γνώμη πέραν των στενών συνόρων του κράτους της ΠΓΔΜ. Αντί λοιπόν η ελληνική διπλωματία να επικεντρωθεί σε αυτή την όχι μόνο δίκαιη αλλά και εύκολη μάχη, συνέδεσε τα πάντα με το ονοματολογικό σε ένα εθνικιστικό ντελίριο (“Η μακεδονία είναι μία και ελληνική”) που από την μία ήταν αδύνατο να κερδίσει και από την άλλη ενίσχυε αντανακλαστικά τον απέναντι ιστοροκάπηλο εθνικισμό, δίνοντας πάτημα σε αλυτρωτισμούς που δυναμιτίζουν την όποια διάθεση συνεννόησης – τέτοια αυτοεκπληρούμενη προφητεία, τέτοιος αυτοπυροβολισμός στο πόδι!

Ερώτημα: Η Συμφωνία των Πρεσπών λύνει αυτόν τον κόμπο, γλιτώνει την ελληνική διπλωματία από την σχεδόν 30ετή αυτοτρικλοποδιά της, γιατί δεν συμφωνείς;

Απάντηση: Γιατί για να συμφωνήσεις πρέπει να μην έχεις α) καταλάβει το γεωπολιτικό context μέσα στο οποίο διατυπώθηκε, προωθήθηκε και σχεδόν επιβλήθηκε στους ενδιαφερόμενους β) διαβάσει το ίδιο το κείμενο αναγνωρίζοντας τα σημεία στα οποία, βάσει του (α), δημιουργεί τις “ευκαιρίες” για μελλοντικά προβλήματα αντί για λύσεις.

5. Η Συμφωνία των Πρεσπών δεν είναι αποτέλεσμα μιας διμερούς διπλωματικής συνεργασίας που κατέληξε σε μια κοινά αποδεκτή λύση. Είναι μια πρόχειρη περίδεση τραυμάτων αμφοτερόπλευρα προκειμένω να αρθούν τάχιστα αντιρρήσεις και αναστολές για την ένταξη της ΠΓΔΜ/Βόρειας Μακεδονίας στο ευρωατλαντικό ασκέρι, την ώρα που οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί εντείνονται και η ανάγκη δημιουργίας ενός ενιαίου οικονομικο-πολιτικού τείχους από τις χώρες της Βαλτικής μέχρι το Σουέζ γίνεται επιτακτική για τους σχεδιαστές του.

6. Μετά την κατάρρευση του “ανατολικού μπλοκ” και μια αρχική ευφορία περί του “Τέλους της Ιστορίας” με ζωνιαίες αναφλέξεις και παρεμβάσεις, οι ατλαντικοί αναλυτές γεωστρατηγικής κατέληξαν σε ένα μακρόπνοο σχέδιο εξασφάλισης ενεργειακού και εμπορικού δρόμου από την Ασία στην Ευρώπη υπό την δική τους αποκλειστική επιρροή. Δεν πρόκειται για άλλο από το Project for the New American Century, όπως διατυπώθηκε επισήμως το 1997 και η υλοποίηση του οποίου, παρά τις όποιες καθυστερήσεις και “αναποδιές”, συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, ανατινάζοντας χώρες σε ένα φαρδύ τόξο από όπισθεν του Καυκάσου μέχρι τα ανατολικά παράλια της Μεσογείου.

7. Ενόσω υλοποιείται το PNAC, κι ενώ κατά την σύλληψή του αποτελούσε μια χώρα σχεδόν ξοφλημένη με την υπαγωγή στο ΔΝΤ, το ρωσικό αποτύπωμα στην αγορά ενέργειας αυξάνει δραματικά ενώ ανοίγει μια χαλαρή μεν αλλά εν δυνάμει πανίσχυρη συνέργεια στους εμπορικούς δρόμους με την Κίνα. Οι γεωστρατηγικοί ανταγωνισμοί για τους δρόμους της ενέργειας και του εμπορίου οξύνονται. Ο Trump και οι λεονταρισμοί του είναι μόλις η λαϊκίστικη κορυφή σε ένα παγόβουνο που έχει σχηματιστεί αρκετά χρόνια νωρίτερα. Οι ατλαντικοί σχεδιαστές λοιπόν πέραν και παράλληλα του PNAC καθεαυτού θα πρέπει να ανακόψουν τον Σινορωσικό κριό. Μέσα σε πολύ λίγα χρόνια, ξεκινώντας από τις χώρες της Βαλτικής που “ανακαλύπτουν” έναν ιστορικό αναθεωρητισμό τιμώντας τάγματα των Ες Ες ως ήρωες προστάτες από τον “κόκκινο κατακτητή” και έτσι σηκώνοντας τεράστια πολιτισμικά φράγματα ιστορικού μίσους, περνώντας στο πραξικόπημα της Ουκρανίας και την ανοιχτή σύγκρουση με την Ρωσία – όπου κεντρικό ρόλο έπαιξαν οι διάφοροι σύμβουλοι της αμερικανικής πρεσβείας μέχρι και με φυσική παρουσία στις διαδηλώσεις μοιράζοντας φιλικά πιροσκί – φτάνοντας στα Βαλκάνια και καταλήγοντας στην μεσόγεια παράκτια απόληξη του PNAC στην Μέση Ανατολή.
8. Και πού βρίσκεται ο “πιροσκοφόρος” πρέσβης πλέον; Και πώς συμπεριφέρεται στην καινούρια του χώρα αποστολής; Αλεξανδρούπολη, Άραξος, Κάρπαθος, Βόλος... omg. Αν δεν άρχισαν να ιδρώνουν λίγο οι παλάμες σας, δεν ξέρω αν πρέπει να σας συγχαρώ για την ψυχραιμία σας ή να σας επιπλήξω για την αμυαλιά! Επιστρέφοντας δε στο κείμενο της Συμφωνίας των Πρεσπών, αναγνωρίζει κανείς πολλαπλά “λεπτά σημεία” όπου θα μπορούσαν στο κοντινότερο ή απώτερο μέλλον να εγερθούν τριβές, κυρίως σε ότι αφορά μια υποτιθέμενη σλαβομακεδονική μειονότητα εντός των συνόρων μας η οποία ωστόσο το αργότερο μέχρι το τέλος του ελληνικού εμφυλίου έχει ουσιαστικά εκλείψει από τον ελλαδικό χώρο. Δίκαια ή άδικα (άδικα), καλώς ή κακώς (κακώς), στα Βαλκάνια έλαβαν χώρα εκτεταμένες και αμφίδρομες ανταλλαγές πληθυσμών, εθνοκαθάρσεις, μετοικήσεις, πολιτισμικοί εξαναγκασμοί και πλείστα άλλα που “έλυσαν” το μειονοτικό ζήτημα πριν αυτό καν αναγνωριστεί.

9. Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς την δημιουργία, με αυτές τις ψευδο-αιτιάσεις, σημαντικών προστριβών ανάμεσα σε πολλαπλά βαλκανικά κράτη και την “ειρηνοποιό” παρέμβαση των γεωστρατηγικών εγγυητών – αφεντικών μας. Κάποιοι προσπαθούν να γελοιοποιήσουν την ανησυχία συγκρίνοντας στρατιωτικές δυνάμεις, ξεχνώντας όμως από την εξίσωση τόσο τον καθ’ έξιν πολεμοχαρή μας γείτονα όσο και το big boss που φροντίζει να ενισχύσει a priori την παρουσία του. Ναι, δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς μια βαλκανική “Αποστρατιωτικοποιημένη Ζώνη” χάριν τάχα μου της ειρηνικής συνύπαρξης των λαών όπου το big boss θα έχει λόγο αυθαίρετο και στις οικονομικές σχέσεις. Ναι, δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς μια DMZ-ΕΟΖ, μια zona franca που σαν τόξο θα διασχίζει την βαλκανική χερσόνησο, εξασφαλίζοντας τόσο γεωπολιτική όσο και οικονομική πλήρη δικαιοδοσία στα γεωστρατηγικά αφεντικά μας – ένα δευτερογενές conveyor belt που θα συνδέει την μεσογειακή απόληξη του PNAC με την καρδιά της Ευρώπης. Όπως λέει μια ξύπνια φίλη μου σαλονικιά, “Θεσσαλονίκη, πρωτεύουσα των Βαλκανίων!”, κλείνοντας με πικρία το μάτι πονηρά.

10. Να γιατί διαφωνώ με την Συμφωνία των Πρεσπών και γιατί όλη αυτή η μπουρδολογία με το ονοματολογικό και τις περικεφαλαίες και τις αηδίες απλά αποπροσανατολίζει από το πραγματικό πρόβλημα και τον πραγματικό κίνδυνο. Να γιατί συμφωνώ με τους ελάχιστους που αναγνωρίζουν το ζήτημα στις πραγματικές του διαστάσεις παρότι λοιδορούνται συστηματικά και σαφώς οργανωμένα τσουβαλιάζοντας τους με το εθνικιστικό παραλήρημα. Ιστορικά, όποτε προσδεθήκαμε τυφλά και στο 100% με τα “αφεντικά” μας, μεγάλο κακό μας βρήκε.

Θυμηθείτε,Κανένας σκακιστής δεν έκλαψε ποτέ τα πιόνια του!

Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑΤΟική ΚΑΙ ΤΟ ΦΩΝΑΖΕΙ:

Η συμφωνία των Πρεσπών αποτελείται από το προοίμιο και 20 άρθρα, που ρυθμίζουν έστω και σε επίπεδο διακηρύξεων πολλές ειδικές πλευρές στις σχέσεις των δύο κρατών.

Αδιαμφισβήτητα, όμως, αυτό που ξεχωρίζει είναι το άρθρο 2 της συμφωνίας, όπου καταγράφονται αναλυτικά οι «εγγυήσεις» από την πλευρά της Ελλάδας ότι θα στηρίξει την ένταξη της ΠΓΔΜ στους δύο ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, όπως και τα χρονοδιαγράμματα της ενταξιακής διαδικασίας.

Ανάμεσα σε άλλα, εκεί καταγράφεται:

«Το Πρώτο Μέρος (σ.σ. Ελλάδα) συμφωνεί να μην αντιταχθεί στην υποψηφιότητα ή την ένταξη του Δεύτερου Μέρους, υπό το όνομα και τις ορολογίες του Αρθρου 1 της παρούσας Συμφωνίας, σε διεθνείς, πολυμερείς και περιφερειακούς Οργανισμούς και θεσμούς, όπου το Πρώτο Μέρος είναι μέλος (...)

Από τη θέση σε ισχύ της παρούσας Συμφωνίας κατ' εφαρμογή του Αρθρου 1 αυτής, το Πρώτο Μέρος θα κυρώσει οποιαδήποτε Συμφωνία εισδοχής του Δεύτερου Μέρους σε διεθνείς Οργανισμούς, στους οποίους το Πρώτο Μέρος είναι μέλος.

Ειδικότερα αναφορικά με τις διαδικασίες ενσωμάτωσης του Δεύτερου Μέρους στην ΕΕ και τον Οργανισμό Βορειοατλαντικού Συμφώνου (ΝΑΤΟ), τα ακόλουθα θα ισχύσουν:

α) Το Δεύτερο Μέρος θα επιδιώξει ένταξη στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ υπό το όνομα και τις ορολογίες του Αρθρου 1 της παρούσας Συμφωνίας. Η ένταξη στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ θα λάβει χώρα υπό το ίδιο όνομα και ορολογίες.

β) Με τη λήψη της γνωστοποίησης της κύρωσης της παρούσας Συμφωνίας από το Κοινοβούλιο του Δεύτερου Μέρους, το Πρώτο Μέρος χωρίς καθυστέρηση:

(i) θα γνωστοποιήσει στον Πρόεδρο του Συμβουλίου της ΕΕ ότι υποστηρίζει την έναρξη των ενταξιακών στην ΕΕ διαπραγματεύσεων του Δεύτερου Μέρους υπό το όνομα και τις ορολογίες του Αρθρου 1 της παρούσας Συμφωνίας,

(ii) θα γνωστοποιήσει στον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ ότι υποστηρίζει να απευθυνθεί από το ΝΑΤΟ προς το Δεύτερο Μέρος πρόσκληση ένταξης...».

«Με το νι και με το σίγμα» καταγράφεται και το υπόλοιπο χρονοδιάγραμμα για την ένταξη στο ΝΑΤΟ. Θυμίζουμε ότι οι σχετικές επιστολές από την πλευρά της κυβέρνησης επιδόθηκαν από την πρώτη στιγμή στο ΝΑΤΟ, που στη Σύνοδό του τον περασμένο Ιούλη προχώρησε και επισήμως στην πρόσκληση έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων προς την ΠΓΔΜ.

Ολοι πλήρως ευθυγραμμισμένοι

Γι' αυτό το κραυγαλέο άρθρο της συμφωνίας δεν αρθρώνουν λέξη ούτε η κυβέρνηση ούτε κανένα από τα άλλα κόμματα που υποτίθεται ότι διαφωνούν και λένε ότι θα την καταψηφίσουν. Κοσμοπολίτες και εθνικιστές, κανείς τους δεν αμφισβητεί το στόχο της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» που υπηρετεί η συμφωνία.

Η κυβέρνηση, από την πλευρά της, προσπαθεί να υποβαθμίσει το συγκεκριμένο άρθρο. Σε δηλώσεις τους, μάλιστα, υπουργοί και στελέχη της ισχυρίζονται ότι το άρθρο αυτό απλά ικανοποιεί τη θέληση του λαού της ΠΓΔΜ να γίνει η χώρα τους μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, πράγμα που η Ελλάδα δεν έχει κανέναν λόγο να εμποδίσει.

Με τέτοιες σοφιστείες και μπαγαποντιές προσπαθούν να κρύψουν ότι έχουν αναλάβει βρώμικο ρόλο και αποστολή από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ να σπρώξουν μπροστά τον ευρωατλαντικό σχεδιασμό στα Βαλκάνια, με την ένταξη και της ΠΓΔΜ στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Με την υλοποίηση αυτού του σχεδιασμού, η αστική τάξη στην Ελλάδα, το παλιότερο κράτος - μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην περιοχή, συναρτά την αναβάθμισή της στην περιοχή.

--

Εδαφος για να φυτρώνει ο αλυτρωτισμός...

Οι αναφορές σε «μακεδονική» ιθαγένεια και γλώσσα αφήνουν περιθώρια για μελλοντικές αμφισβητήσεις και τροφοδοτούν τον εθνικισμό στα δύο κράτη

Η συμφωνία - σε αντίθεση με όσα ισχυρίζεται η κυβέρνηση - διατηρεί ολοζώντανο το «σπέρμα» του αλυτρωτισμού, κυρίως στα σημεία εκείνα όπου κατοχυρώνονται όροι όπως «μακεδονική ιθαγένεια» («nationality» στο πρωτότυπο αγγλικό κείμενο της συμφωνίας) και «μακεδονική γλώσσα».

Συγκεκριμένα, πέρα από την αλλαγή του ονόματος της γείτονος σε «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας», που θα ισχύει «erga omnes», το άρθρο 1 της συμφωνίας ορίζει ότι η ιθαγένεια (nationality) του δεύτερου μέρους θα είναι «Μακεδονική/πολίτης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας» και έτσι θα εγγράφεται σε όλα τα ταξιδιωτικά έγγραφα, ενώ η επίσημη γλώσσα θα είναι η «μακεδονική» γλώσσα.

Στη συνέχεια, γίνεται προσπάθεια να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις από την αναγνώριση «μακεδονικής» ιθαγένειας και γλώσσας, με διαχωρισμό από την αρχαία ιστορία της Μακεδονίας. Να σημειωθεί εδώ ότι η κυβέρνηση υπερασπίζεται τα στοιχεία αυτά της συμφωνίας με το αντιδραστικό ιδεολόγημα του «αυτοπροσδιορισμού», που ανοίγει την πόρτα για κάθε λογής επικίνδυνα σχέδια. Το ίδιο πρόβλημα γεννάνε και οι αναφορές στον «μακεδονικό λαό».

Αυτό το πρόβλημα δεν αλλάζει ούτε από τη ρηματική διακοίνωση που απέστειλε την περασμένη Τετάρτη στην Ελλάδα το υπουργείο Εξωτερικών της γειτονικής χώρας, για να ενημερώσει ότι ολοκληρώθηκαν οι διαδικασίες της συνταγματικής αναθεώρησης.

Το κείμενο αυτό κατέθεσε ο Ελληνας πρωθυπουργός στα πρακτικά της Βουλής, στην αντιπαράθεσή του με τη ΝΔ, παρουσιάζοντάς το ως δήθεν τεκμήριο ότι τελειώνει το ζήτημα της «εθνικότητας» ή της «γλώσσας».

Σύμφωνα με το κείμενο: «Το ΥΠΕΞ της Δημοκρατίας της Μακεδονίας σύμφωνα με το γράμμα και το πνεύμα της Συμφωνίας (σ.σ. των Πρεσπών) δηλώνει ότι ο όρος "εθνικότητα" (nationality) του δεύτερου μέρους (σ.σ. της ΠΓΔΜ) όπως ορίζεται από άρθρο 1 (3)(β) της Συμφωνίας ως "Μακεδόνας/πολίτης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας" αναφέρεται αποκλειστικά σε ιθαγένεια (citizenship) και δεν καθορίζει ούτε προδικάζει εθνική ένταξη/εθνότητα (ethnicity), όπως διατυπώνεται στο άρθρο 2(2) του Συνταγματικού νόμου για την υιοθέτηση των συνταγματικών τροποποιήσεων 34, 35, 36, 37 στο Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας.

Το υπουργείο επίσης σημειώνει ότι όπως αναφέρεται στο άρθρο 1 (3), άρθρο (7) και ειδικότερα στο άρθρο 7 (3) και (4) με την "μακεδονική γλώσσα" γίνεται αναφορά στην επίσημη γλώσσα του δεύτερου μέρους όπως έχει αναγνωρισθεί στην 3η Διάσκεψη του ΟΗΕ για τον Προσδιορισμό Γεωγραφικών Ονομάτων που έγινε το 1977 στην Αθήνα, που είναι μέσα στην ομάδα των νοτιοσλαβικών γλωσσών».

Μεγάλα ερωτήματα και ανησυχίες

Τα ερωτήματα που προκύπτουν από την επιλογή αυτών των όρων στη συμφωνία είναι πολλά, καθώς στη μεν ΠΓΔΜ αξιοποιούνται από την κυβέρνηση Ζάεφ για να πιστοποιήσουν την αναγνώριση της «μακεδονικής» ταυτότητας και γλώσσας, στη δε Ελλάδα αξιοποιούνται από εθνικιστικές κυρίως δυνάμεις, για να αποδείξουν ότι προσβάλλεται η «ελληνικότητα της μίας και μοναδικής Μακεδονίας».

Μακεδονικό έθνος δεν υπήρξε ποτέ στη Βαλκανική, ούτε βέβαια μακεδονική γλώσσα. Και μόνο το γεγονός ότι ο όρος «Μακεδόνας» συνεχίζει να υπάρχει για τον προσδιορισμό των κατοίκων της συγκεκριμένης χώρας, έστω και με τον «μανδύα» της ιθαγένειας, γεννάει πολλά ερωτήματα και ανησυχίες για το πώς μπορεί να αξιοποιηθεί στο μέλλον. Το ίδιο και οι αναφορές σε «μακεδονική» γλώσσα.

Το βέβαιο είναι ότι η χρήση αυτών των όρων κρατάει ζωντανή τη συζήτηση περί «μακεδονικού» έθνους και επομένως μπορεί μελλοντικά να αξιοποιηθεί για διεκδικήσεις και αμφισβητήσεις σε βάρος γειτονικών κρατών. Ετσι, από τη μια μπορούν να σηκωθούν ζητήματα αναζήτησης «ομογενών Μακεδόνων» σε γειτονικά κράτη, ενώ από την άλλη π.χ. στην Ελλάδα να σηκωθούν εθνικιστικές κορόνες με το εξίσου ανιστόρητο «η Μακεδονία είναι μία και ελληνική».

Το έργο το έχουν δει πολλές φορές στο παρελθόν οι λαοί των Βαλκανίων, που έγιναν θύματα στις μυλόπετρες του ανταγωνισμού των αστικών τάξεων και των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, με το «διαίρει και βασίλευε» που βασίζεται στην υποδαύλιση εθνικισμών και αλυτρωτισμών, με την αξιοποίηση υπαρκτών ή μη μειονοτικών ζητημάτων.

Η τροπολογία 36

Στην τροπολογία 36, που ψηφίστηκε στη Βουλή της ΠΓΔΜ, γίνεται αναφορά στην προστασία, εγγύηση και καλλιέργεια των «ιδιαιτεροτήτων» και της ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς του «μακεδονικού λαού». Γίνεται επίσης αναφορά στην «προστασία των συμφερόντων των υπηκόων που ζουν ή διαμένουν στο εξωτερικό».

Παρακάτω καταγράφεται πως η Πολιτεία «μεριμνά για τη διασπορά του μακεδονικού λαού και για μέρος του αλβανικού λαού, του τουρκικού λαού, του βλάχικου λαού, του σερβικού λαού, του λαού των Ρομά, του βοσνιακού λαού και των άλλων και καλλιεργεί και προωθεί τους δεσμούς με την πατρίδα».

Το σημείο αυτό βεβαίως υποτίθεται ότι ανταποκρίνεται στον «πολυεθνικό» χαρακτήρα του κράτους, όμως δημιουργεί πολλά εύλογα ερωτήματα για πιθανές ερμηνείες της στο μέλλον, με δεδομένο ότι εμφανίζεται το κράτος της ΠΓΔΜ να «μεριμνά» για έθνη και εθνότητες που βρίσκονται σε όλο τον βαλκανικό χώρο.

Αν και διαβεβαιώνεται ότι το κράτος στην ΠΓΔΜ «δεν θα αναμειγνύεται στα κυριαρχικά δικαιώματα άλλων κρατών και στις εσωτερικές τους υποθέσεις».

--

Αναθεώρηση του Συντάγματος και αμφισβητούμενες ερμηνείες

Οι τέσσερις βασικές συνταγματικές τροποποιήσεις που ψηφίστηκαν στις 11/1/2019 από 81 βουλευτές του 120μελούς Κοινοβουλίου της ΠΓΔΜ ήταν αποτέλεσμα σκληρών παζαριών, τόσο με τους οκτώ βουλευτές που διαφοροποιήθηκαν από την αξιωματική αντιπολίτευση του εθνικιστικού VMRO - DPMNE, όσο και με μικρότερα αντιπολιτευόμενα κόμματα της αλβανόφωνης μειονότητας (BESA, AA).

Ταυτόχρονα, τα παζάρια της τελευταίας στιγμής, κυρίως ανάμεσα στον σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργό Ζόραν Ζάεφ και το BESA, ανέδειξαν την πολυεθνοτική φύση του κράτους, που μπορεί μελλοντικά να αξιοποιηθεί από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ως εργαλείο για το γνωστό «διαίρει και βασίλευε».

Πάντως, στον συνοδευτικό συνταγματικό νόμο - που ουσιαστικά δίνει νομική ισχύ στις τροποποιήσεις - δεν θα μπορούσε να διατυπωθεί πιο ξεκάθαρα το ουσιαστικό: Οτι βασικός στόχος της συμφωνίας ΠΓΔΜ - Ελλάδας είναι η ένταξη της πρώτης στο ΝΑΤΟ.

Σημειώνεται επί λέξει: «Οι τροπολογίες αυτές (33, 34, 35, 36) αποτελούν συστατικό μέρος του Συντάγματος της Δημοκρατίας της Μακεδονίας και τίθενται σε ισχύ με τη θέση σε ισχύ της Τελικής Συμφωνίας για την επίλυση των διαφορών που περιγράφονται στις Αποφάσεις 817 (1993) και 845 (1993) του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, για την παύση της ισχύος της Ενδιάμεσης Συμφωνίας του 1995 και για την εγκαθίδρυση στρατηγικής εταιρικής σχέσης μεταξύ των μερών και την κύρωση του Πρωτοκόλλου ένταξης στο ΝΑΤΟ από το Πρώτο Μέρος της Τελικής Συμφωνίας».

Συνταγματικές αλλαγές και τροπολογίες

Ειδικότερα, μεταξύ των αλλαγών που δρομολόγησε στο Σύνταγμα της γειτονικής χώρας η συμφωνία των Πρεσπών, ξεχωρίζουν:

• Η μετονομασία της χώρας σε «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας»και η αντικατάσταση της λέξης «Μακεδονία» από τις λέξεις «Βόρεια Μακεδονία» εκτός από το άρθρο 36 του Συντάγματος (αλλαγή με την τροπολογία 33).
• Στην τροπολογία 35 επισημαίνεται πως «η Πολιτεία σέβεται την κυριαρχία, την εδαφική ακεραιότητα και την πολιτική ανεξαρτησία των γειτονικών κρατών».

Στον συνοδευτικό συνταγματικό εφαρμοστικό νόμο που συνοδεύει τις τροποποιήσεις ξεχωρίζουν:

• Η αναφορά σε «μακεδονική ιθαγένεια»και στον καθορισμό του «πολίτη της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας».Ωστόσο, διευκρινίζεται πως στα προσωπικά έγγραφα και ταξιδιωτικά έγγραφα των (Σλαβομακεδόνων) πολιτών θα αναγράφεται στη «μακεδονική γλώσσα» και στην κυριλλική της γραφή. Στα προσωπικά και ταξιδιωτικά έγγραφα των πολιτών «που μιλούν επίσημη γλώσσα διαφορετική από τη μακεδονική γλώσσα και την κυριλλική της γραφή, θα αναγράφεται στη μακεδονική γλώσσα και την κυριλλική της γραφή και σε αυτήν τη γλώσσα και τη γραφή της, και το ίδιο θα ισχύει σε αυτήν τη γλώσσα σε όλους τους νόμους που πρέπει να εφαρμοστεί». Π.χ. για Αλβανούς της ΠΓΔΜ θα αναγράφεται η υπηκοότητα και στην κυριλλική και στη λατινική γραφή. Σημειώνεται επίσης ότι η «εναρμόνιση» των υφιστάμενων επίσημων εγγραφών στη νέα ονομασία της χώρας θα ολοκληρωθεί έως το 2024.
• Στις αλλαγές της τελευταίας στιγμής συγκαταλέγεται και η αναφορά στην «κυριαρχία, την εδαφική ακεραιότητα και την πολιτική ανεξαρτησία των γειτονικών χωρών: Δημοκρατία της Αλβανίας, Δημοκρατία της Βουλγαρίας, Ελληνική Δημοκρατία, Δημοκρατία του Κοσσόβου και Δημοκρατία της Σερβίας».

Με τον τρόπο αυτό - και μάλιστα σε αναφορά που υποτίθεται ότι αφορά την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας γειτονικών κρατών - καταγράφεται στο Σύνταγμα η αναγνώριση του προτεκτοράτου του Κοσσυφοπεδίου, ώστε να αποφευχθούν «απρόβλεπτες εμπλοκές» μελλοντικά στην ένταξη της χώρας στους ευρωατλαντικούς θεσμούς (ΝΑΤΟ - ΕΕ), την οποία επιθυμούν όλα τα αστικά κόμματα, και ο Πρόεδρος της χώρας Γκιόργκι Ιβάνοφ, παρ' όλη τη διαφωνία του στη συμφωνία.

Οι πρόσφατες ρωσικές αμφισβητήσεις της νομιμότητας των συνταγματικών τροπολογιών στη γειτονική χώρα και οι απειλές ότι θα θέσει το ζήτημα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, αν μη τι άλλο, επιβεβαιώνουν το γεγονός της επικίνδυνης ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης που θα κλιμακωθεί.

--

Αλλα σημαντικά άρθρα της συμφωνίας

Με βάση τη συμφωνία, η συζήτηση μιας σειράς ζητημάτων που άπτονται των αλυτρωτισμών παραπέμπεται σε μεταγενέστερο στάδιο. Π.χ. στο άρθρο 8σημειώνεται ότι «εντός ενός μηνός από τη θέση σε ισχύ της παρούσης Συμφωνίας, τα μέρη θα συγκροτήσουν (...) μία Κοινή Διεπιστημονική Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων σε ιστορικά, αρχαιολογικά και εκπαιδευτικά θέματα, για να εξετάσει την αντικειμενική, επιστημονική ερμηνεία των ιστορικών γεγονότων (...) Θα εξετάσει και, εφόσον θεωρήσει κατάλληλο, θα αναθεωρήσει οιαδήποτε σχολικά εγχειρίδια και βοηθητικό σχολικό υλικό, όπως χάρτες, ιστορικούς άτλαντες, οδηγούς διδασκαλίας που χρησιμοποιούνται σε έκαστο από τα μέρη» κ.ά.

Την «τιμητική» τους στη συμφωνία έχουν και τα επιχειρηματικά σχέδια με έμφαση στη «διασυνδεσιμότητα» υποδομών και δικτύων της περιοχής, στην Ενέργεια και τις Μεταφορές, όπου η αστική τάξη της Ελλάδας βλέπει «πεδίον δόξης λαμπρόν» για τα συμφέροντά της, μέσα και από την προώθηση των αντίστοιχων σχεδίων των ΗΠΑ και την «ολοκλήρωση» της ευρωενωσιακής αγοράς.

Χαρακτηριστικά είναι όσα καταγράφονται στο άρθρο 14 της συμφωνίας: «Τα Συμβαλλόμενα Μέρη (...) θα αναπτύξουν και θα ενισχύσουν τη συνεργασία τους όσον αφορά στην Ενέργεια, ιδίως διά της κατασκευής, συντήρησης και χρήσης διασυνδεόμενων αγωγών φυσικού αερίου και πετρελαίου (υφιστάμενων, υπό κατασκευή και σχεδιαζόμενων) και όσον αφορά στις ΑΠΕ, περιλαμβανομένων των φωτοβολταϊκών, της αιολικής και της υδροηλεκτρικής ενέργειας. Πιθανά εκκρεμή ζητήματα θα αντιμετωπιστούν χωρίς καθυστέρηση, με τη σύναψη αμοιβαίως επωφελών διακανονισμών λαμβάνοντας σοβαρά υπόψιν την Ευρωπαϊκή Ενεργειακή Πολιτική και το ευρωπαϊκό κεκτημένο (...) θα βελτιώνουν συνέργειες στους τομείς των υποδομών και των μεταφορών, καθώς και, στη βάση της αμοιβαιότητας, στους τομείς των οδικών, σιδηροδρομικών, θαλάσσιων, αεροπορικών και επικοινωνιακών διασυνδέσεων, αξιοποιώντας τις καλύτερες διαθέσιμες τεχνολογίες και πρακτικές. Θα διευκολύνουν, επίσης, τη μεταξύ τους διαμετακόμιση αγαθών, φορτίων και προϊόντων μέσω των υποδομών, περιλαμβανομένων των λιμένων και των αερολιμένων στο έδαφος καθενός εκ των μερών».

Πηγή