Τι είναι η Εργατική Πρωτομαγιά ;

Με αφορμή την επέτειο της εργατικής Πρωτομαγιάς αξίζει όχι μόνο να

“θυμηθούμε” τα ιστορικά γεγονότα, 

αλλά και να σταθούμε σε ορισμένες πλευρές της σύγχρονης διαπάλης γύρω από ζητήματα 

όπως 

η ταξικότητα της κοινωνίας, 

η ανάπτυξη της εργατικής τάξης και του κινήματός της και ο ρόλος τους στην κοινωνική εξέλιξη, 

σε αντιπαράθεση με τις θεωρίες για το “τέλος” της εργατικής τάξης και την ύπαρξη “νέων” επαναστατικών υποκειμένων. 

Αυτή η ιστορική επέτειος

 πρέπει να συνοδεύεται και από την προώθηση κρίσιμων συμπερασμάτων για την πάλη της εργατικής τάξης για την ανατροπή της καπιταλιστικής κοινωνίας και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.

Τι είναι η εργατική Πρωτομαγιά;

Η εξέγερση των εργατών των ΗΠΑ την 1η Μάη του 1886 στο Σικάγο με κεντρικό σύνθημα την καθιέρωση του 8ώρου 

αποτελεί οξυμένη έκφραση των καθαρά αντίθετων συμφερόντων της εργατικής και της αστικής τάξης, στο έδαφος της ανεπτυγμένης καπιταλιστικής κοινωνίας. 

Είναι μία ηρωική σελίδα στην ιστορία της ταξικής πάλης, αγώνας ορόσημο στην πορεία ανάπτυξης του εργατικού κινήματος, τη χειραφέτησή του από την αστική τάξη. 

Η καθιέρωση της 1ης Μάη ως διεθνούς μέρας του αγώνα της εργατικής τάξης από το ιδρυτικό συνέδριο της Β’ Διεθνούς το 1889 αποτέλεσε έναυσμα ένδοξων αγώνων του παγκόσμιου προλεταριάτου. 

Η κόκκινη Πρωτομαγιά είναι μέρα μνήμης και αγώνα για το εργατικό κίνημα.

Πώς διαμορφώνεται ιστορικά το εργατικό κίνημα;

Οι αστικές επαναστάσεις, από τα τέλη του 18ου αιώνα τράβηξαν στον πολιτικό αγώνα κατά της φεουδαρχίας και τη νεαρή τότε εργατική τάξη με τη φτωχή αγροτιά για τη συντριβή των ξεπερασμένων φεουδαρχικών σχέσεων. 

Η ανάπτυξη και επέκταση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, η επέκταση της μισθωτής εργασίας συντέλεσαν και στην ανάπτυξη της ίδιας της εργατικής τάξης. 

Μαζί με την αστική τάξη γεννιέται και ο “νεκροθάφτης” της, η εργατική τάξη και το κίνημά της. 

Η ανάπτυξη του καπιταλισμού ανέπτυξε και τη βασική του αντίθεση, 

την αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας, 

την αντίθεση ανάμεσα στα συμφέροντα της εργατικής και της αστικής τάξης.

Η εργατική τάξη έρχεται στο προσκήνιο της ταξικής πάλης, αρχικά μέσω των πρώτων εργατικών ενώσεων, των εργατικών συνδικάτων, δηλαδή με το κίνημα βελτίωσης των όρων ζωής της και διεκδίκησης ευνοϊκότερων όρων πώλησης της εργατικής δύναμης. 

Το επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού το 19ο αιώνα, δεν είχε ακόμη διαμορφώσει τις συνθήκες ώστε η “νεαρή” τότε εργατική τάξη να διαμορφώσει ένα ολοκληρωμένο επαναστατικό πολιτικό σχέδιο, ένα πρόγραμμα για τη δική της εξουσία.

Η ανάπτυξη και όξυνση της αντίθεσης κεφαλαίου-εργασίας, στα μέσα του 19ου αιώνα βρήκε την πολιτική της έκφραση στην έκδοση, 

το 1848, του πρώτου προγράμματος του κόμματος της εργατικής τάξης, 

του “Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος”, που έγραψαν οι Μαρξ- Ένγκελς, 

έργου ορόσημου για το κίνημα της εργατικής τάξης και για την πρωτοπορία της, το Κομμουνιστικό Κόμμα. 

Εκεί αναφέρεται: «Ολόκληρη η κοινωνία όλο και περισσότερο χωρίζεται σε δύο μεγάλα αντίπαλα στρατόπεδα, σε δύο μεγάλες τάξεις, που βρίσκονται άμεσα αντιμέτωπες η μια με την άλλη: στην αστική τάξη και το προλεταριάτο».

Από πού προκύπτει ο πρωτοπόρος ρόλος της εργατικής τάξης;

Η εργατική τάξη είναι η τάξη που στερείται μέσων παραγωγής και είναι υποχρεωμένη να πουλάει την εργατική της δύναμη στην τάξη των ιδιοκτητών μέσων παραγωγής, των καπιταλιστών. 

Οι καπιταλιστές την αγοράζουν, γιατί μέσω της “κατανάλωσής” της, δηλαδή της συνένωσής της με τα μέσα παραγωγής, παράγεται αξία μεγαλύτερη από αυτή που έχει η ίδια. 

Έτσι, παρά το γεγονός ότι ο καπιταλιστής αγοράζει την εργατική δύναμη στην αξία της, του μένει το μεγαλύτερο κομμάτι της παραγόμενης αξίας, η υπεραξία.

Η σχέση κεφαλαιοκρατών – εργατών δεν περιορίζεται μόνο στη σχέση ανάμεσα στον ατομικό κεφαλαιοκράτη και τους εργάτες που ο ίδιος εκμεταλλεύεται. 

Είναι σχέση ανάμεσα σε τάξεις. Οι κεφαλαιοκράτες ως σύνολο εκμεταλλεύονται την εργατική τάξη και τον πλούτο από το απλήρωτο προϊόν της εργασίας της.

Η εργατική τάξη είναι η βασική παραγωγική δύναμη της καπιταλιστικής κοινωνίας. 

Είναι η τάξη που υφίσταται την καπιταλιστική εκμετάλλευση και που χωρίς αυτή δεν μπορεί να λειτουργήσει στο ελάχιστο η καπιταλιστική παραγωγή. 

Η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου σε μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους συνεπάγεται και τη συγκέντρωση του εργατικού δυναμικού, την κοινωνικοποίηση της εργασίας και της παραγωγής, καθιστά την εργατική τάξη το κέντρο και το νεύρο της παραγωγής και γενικότερα της οικονομίας. 

Στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία, οι καπιταλιστές είναι μέτοχοι-παράσιτα, που δεν παίζουν κανένα ρόλο στην παραγωγή, η οποία θα μπορούσε να συνεχίζεται απρόσκοπτα χωρίς αυτούς.

Ο πρωτοπόρος ρόλος της εργατικής τάξης δεν καθορίζεται από το ποσοστιαίο μέγεθός της στον Οικονομικά Ενεργό Πληθυσμό, 

αλλά από την ίδια τη θέση της στην κοινωνική παραγωγή. 

Είναι αντικειμενικά η κινητήρια δύναμη της σοσιαλιστικής επανάστασης, γιατί είναι ο φορέας των νέων σχέσεων παραγωγής.

Μήπως σήμερα δεν υπάρχει εργατική τάξη, μήπως η κοινωνία όπου ζούσαν οι Μαρξ και Ένγκελς με αστούς και προλετάριους είναι παρελθόν;

Έχουν αναπτυχθεί εδώ και δεκαετίες διάφορες θεωρίες από αστούς και οπορτουνιστές, 

που κοινό στόχο έχουν να “αποδείξουν” 

ότι η εργατική τάξη δεν υφίσταται όπως την περίοδο των κλασικών του μαρξισμού-λενινισμού, για να καταλήξουν ότι δεν ισχύει η θεωρία της ταξικής πάλης. 

Αξιοποιούν διάφορες αφορμές, κυρίως την εισαγωγή νέων τεχνολογιών στην παραγωγή, και κάνουν λόγο για “μεταβιομηχανική κοινωνία”, χρησιμοποιώντας διάφορες παραλλαγές.

Μία από τις παραλλαγές αυτές έχει ως κύριο στοιχείο ότι χαρακτηρίζει την κοινωνία 

με κριτήριο το τεχνολογικό επίπεδο των μέσων παραγωγής και όχι τις σχέσεις παραγωγής. 

Θεωρεί ως εργατική τάξη μόνο εκείνo το τμήμα της που εργάζεται χειρωνακτικά ή που εργάζεται στη μεταποίηση. 

Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη:

Πρώτον, την εργατική τάξη την αποτελούν οι εργαζόμενοι που βρίσκονται σε σχέση μισθωτής εκμετάλλευσης από το κεφάλαιο. 

Δηλαδή δεν έχουν δικά τους μέσα παραγωγής, έχουν εκτελεστικό ρόλο στην παραγωγή, πληρώνονται με μισθό, άσχετα αν δουλεύουν στη μεταποίηση, στις τηλεπικοινωνίες, στο εμπόριο ή στον επισιτισμό.

Δεύτερον, η μαρξιστική θεωρία αποδεικνύει πως βιομηχανικός είναι κάθε κλάδος της κοινωνικής παραγωγής όπου παράγεται αξία και επομένως υπεραξία. 

Δηλαδή πέρα από τη μεταποίηση, κλάδοι όπως της πληροφορικής και των τηλεπικοινωνιών, των μεταφορών, που η αστική στατιστική τους κατατάσσει στις υπηρεσίες. 

Επομένως σήμερα, με την ανάπτυξη της τεχνολογίας, μπορούμε να μιλάμε για βιομηχανία πληροφορικής, βιομηχανία τηλεπικοινωνιών. Επομένως σε αυτούς τους τομείς η μισθωτή εργατική δύναμη, δηλαδή η εργατική τάξη, είναι η βασική παραγωγική δύναμη. 

Άλλωστε, ο ίδιος ο Μαρξ στον καιρό του μιλά για βιομηχανία μεταφορών και για τις τηλεπικοινωνίες της εποχής (τηλέγραφο, ταχυδρομείο).

Με βάση την ενιαία χρήση των λενινιστικών κριτηρίων*, όχι μόνο δεν έχουμε συρρίκνωση της εργατικής τάξης (πόσο μάλλον “τέλος” της), αλλά διεύρυνσή της. 

Σήμερα η εργατική τάξη είναι η πλειοψηφούσα κοινωνική δύναμη στην Ελλάδα, αλλά και σχεδόν σε όλες τις χώρες του κόσμου. 

Βέβαια είναι υπαρκτή η διεύρυνση των εσωτερικών διαφορών της, όπως “ειδικευμένοι-ανειδίκευτοι”, “υψηλόμισθοι-χαμηλόμισθοι”, “εργαζόμενοι-άνεργοι”, με συλλογικές συμβάσεις ή με ευέλικτες εργασιακές σχέσεις. 

Οι διαφορές αυτές, αν και φέρουν δυσκολίες στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, δεν αναιρούν το ενιαίο συμφέρον της εργατικής τάξης απέναντι στο κεφάλαιο.

Υπάρχουν νέα επαναστατικά υποκείμενα και κινήματα;

Στη βάση αυτών των θεωριών, αναζητούνται από διάφορες οπορτουνιστικές δυνάμεις, 

εδώ και πολλά χρόνια, 

νέα επαναστατικά υποκείμενα, σε αντίθεση με το κίνημα της εργατικής τάξης, που παρουσιάζεται ως ξεπερασμένο. 

Μερικά παραδείγματα είναι η “γενιά του άρθρου 16” στις φοιτητικές κινητοποιήσεις το 2006, 

η «γενιά των 700€», 

το “κίνημα της κουκούλας” το Δεκέμβρη του 2008, 

το “κίνημα της πλατείας”, 

κινήματα τύπου «Αραβικής Άνοιξης» 

κ.λπ.

Ακόμα κάνουν την εμφάνισή τους διάφορα «κινήματα» που με ποικιλία μορφών (ακόμα και διαδικτυακά) προτάσσουν διάφορες διεκδικήσεις, οι οποίες ακόμα και αν βασίζονται σε υπαρκτά προβλήματα, αποσπώνται από την ταξική τους ρίζα. 

Αυτά τα “κινήματα”, 

ανεξάρτητα από τα αιτήματά τους, συσκοτίζουν τον ταξικό χαρακτήρα των λαϊκών προβλημάτων, αντικειμενικά εμποδίζουν την ανάπτυξη της ταξικής πάλης. 

Ορισμένες φορές στρέφονται και έμπρακτα απέναντι στο εργατικό κίνημα και το ΚΚ, αποτελώντας και χώρο “ζύμωσης” αντικομμουνιστικής προπαγάνδας και δράσης.

Το πραγματικά νέο και αναγκαίο σήμερα είναι οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου να γίνουν και ιδιοκτήτες του. 

Δηλαδή ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός. 

Τα παραπάνω «κινήματα» παλεύουν για την διαχείριση των προβλημάτων εντός του καπιταλισμού, 

γι” αυτό αρνούνται και τον πρωτοπόρο επαναστατικό ρόλο της εργατικής τάξης. 

Η εργατική τάξη είναι η πρωτοπόρα επαναστατική δύναμη από την θέση της στην παραγωγή, 

είναι ο φορέας των νέων κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής.

Ποια είναι τα καθήκοντα του εργατικού κινήματος σήμερα;

Η αστική τάξη διαχρονικά επιδιώκει 

να στοιχίζει την εργατική τάξη πίσω από τις δικές της επιδιώξεις, βαφτίζοντας “εθνικό στόχο” την εκάστοτε πολιτική που προωθεί τα δικά της συμφέροντα στο διεθνή ανταγωνισμό, είτε σε συνθήκες κρίσης, είτε ανάπτυξης. 

Την περίοδο εμφάνισης και βαθέματος της κρίσης, τα κυβερνητικά κόμματα προπαγάνδιζαν τις θυσίες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων ως αναγκαίες γιατί “όλοι μαζί τα φάγαμε” και “όλοι μαζί” πρέπει να πληρώσουμε.

Σήμερα, που εμφανίζεται το ενδεχόμενο ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας με μεγάλες δυσκολίες να παραμένουν και γίνεται προσπάθεια εξόδου από την κρίση με αντίστοιχη προσαρμογή του μείγματος διαχείρισης,

 η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προσπαθεί να κερδίσει και να αξιοποιήσει τη λαϊκή στήριξη ως “χαρτί” για τη διαπραγμάτευση με τους εταίρους. 

Είτε η διαπραγμάτευση καταλήξει σε κάποιο συμβιβασμό, είτε σε “ρήξη”, ο σίγουρος χαμένος είναι η εργατική τάξη. 

Το κίνημά της δεν πρέπει να συμβιβαστεί με χαμηλές απαιτήσεις, να αποδεχτεί την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας ως δείκτη για την επαναφορά των απωλειών, που εκ των πραγμάτων οδηγεί στην υπεράσπιση των συμφερόντων της αστικής τάξης. 

Στη σημαία του αγώνα πρέπει να βάλει τις σύγχρονες ανάγκες της, που γεννιούνται αντικειμενικά από τη δυνατότητα ικανοποίησής τους, αλλά μπορούν να καλυφθούν μόνο μέσα από τις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής. 

Να αξιοποιήσει την εργατική πρωτομαγιά φέτος, ως σταθμό για την ισχυροποίηση και την ανασύνταξη του εργατικού, λαϊκού κινήματος.

*«Τάξεις ονομάζονται μεγάλες ομάδες ανθρώπων που ξεχωρίζουν μεταξύ τους από τη θέση που κατέχουν μέσα σε ένα καθορισμένο σύστημα της κοινωνικής παραγωγής, 

από τη σχέση τους (στο μεγαλύτερο μέρος κατοχυρωμένη και διατυπωμένη σε νόμους) προς τα μέσα παραγωγής, 

από το ρόλο τους στην κοινωνική οργάνωση της εργασίας και συνεπώς από τους τρόπους που ιδιοποιούνται τη μερίδα του κοινωνικού πλούτου που διαθέτουν και από το μέγεθος αυτής της μερίδας. 

Τάξεις είναι οι ομάδες εκείνες ανθρώπων, που η μια μπορεί να ιδιοποιείται τη δουλειά της άλλης χάρη στη διαφορά της θέσης που κατέχει μέσα σ’ ένα καθορισμένο σύστημα της κοινωνικής οικονομίας.»

Β. Ι. Λένιν, «Μεγάλη Πρωτοβουλία», “Απαντα”, εκδ. “Σύγχρονη Εποχή”, τ. 39, σελ. 15

Το κείμενο Απαλλοτριωμένο από Εδώ  και η φωτό από εδώ.

καλε μου Δημόσιε υπάλληλε: το Ασφαλιστικό που Σου ετοιμάζουν

ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ

Οι βασικές αλλαγές που επιφέρει στο Δημόσιο ο νόμος - λαιμητόμος

Αποκαλυπτικά παραδείγματα για τις κατακόρυφες μειώσεις στις συντάξεις που θα αποδίδονται στο εξής

Το νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό είναι πραγματικά λαιμητόμος και για τους εργαζόμενους στο Δημόσιο

Το σχέδιο νόμου για το Ασφαλιστικό χτυπά το σύνολο των ασφαλισμένων στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα, αλλάζοντας προς το χειρότερο το ύψος των συντάξεων, την ηλικία συνταξιοδότησης, τις παροχές και άλλα. 

Σε προηγούμενα φύλλα, ο «Ριζοσπάστης» παρουσίασε αναλυτικά τις ανατροπές που επέρχονται από την εφαρμογή του νομοσχεδίου για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, τους ΕΒΕ, τους αγρότες, καθώς και τους μισθωτούς και αυτοαπασχολούμενους επιστήμονες.

Το σημείωμα που δημοσιεύουμε σήμερα εστιάζει στις αλλαγές που θα επέλθουν από την ψήφιση και εφαρμογή του νόμου σε βάρος των εργαζομένων στο Δημόσιο, επαληθεύοντας την αναγκαιότητα ο νόμος - λαιμητόμος να συναντήσει την καθολική και συντονισμένη αντίδραση των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, να μη νομιμοποιηθούν οι αντιδραστικές ανατροπές στη συνείδηση των εργαζομένων και του λαού.

Ως προς τον τρόπο υπολογισμού της σύνταξης, το νομοσχέδιο διατηρεί 

(κατ' αναλογία του προηγούμενου αντιασφαλιστικού νόμου Λοβέρδου - Κουτρουμάνη, ν. 3865/2010, που αφορούσε τους δημόσιους υπαλλήλους) 

το «σπάσιμο» της σύνταξης σε εθνική και ανταποδοτική. Υπολογίζει την εθνική σύνταξη, με τα σημερινά δεδομένα, στα 384 ευρώ, αλλά μόνο για όποιον έχει τουλάχιστον 20 και 15 έτη εργασίας, όπως ήταν προηγουμένως.

Για κάθε έτος από τα 19 έως και τα 15, η εθνική σύνταξη θα μειώνεται κατά 2% και έτσι διαμορφώνεται στη 15ετία στα 346 ευρώ. 

Στην πράξη, οδεύουμε προς οριστική κατάργηση της 15ετίας. 

Από εκεί και πέρα, χειροτερεύει τον τρόπο υπολογισμού της ανταποδοτικής σύνταξης, που στο άθροισμά της με την εθνική καταλήγει σε ψίχουλα, πολύ λιγότερα και από αυτά που έδιναν οι προηγούμενοι αντιασφαλιστικοί νόμοι.

Οι νέες πετσοκομμένες συντάξεις

Στον πίνακα που παραθέτουμε, παρουσιάζονται στοιχεία που δείχνουν τη μεγάλη μείωση των συντάξεων των εργαζομένων στο Δημόσιο.
Η σύγκριση γίνεται μεταξύ των σημερινών συντάξεων, όπως αυτές αποδίδονται με τον ισχύοντα νόμο (πρόκειται για το ν. 3029/2002, καθώς ο ν. 3865/2010 των Λοβέρδου - Κουτρουμάνη δεν πρόλαβε ουσιαστικά να εφαρμοστεί) και των συντάξεων που θα παίρνουν στο εξής οι δημόσιοι υπάλληλοι και των τεσσάρων κατηγοριών εκπαίδευσης (Πανεπιστημιακής - ΠΕ, Τεχνολογικής - ΤΕ, Δευτεροβάθμιας - ΔΕ, Υποχρεωτικής - ΥΕ), αν ψηφιστεί το νομοσχέδιο της κυβέρνησης.

Με βάση τον πίνακα, είναι σαφές ότι οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο, ανάλογα με τα χρόνια υπηρεσίας, θα δουν τις συντάξεις τους να μειώνονται περίπου 24% - 34% (ΠΕ), 22% - 33% (ΤΕ), 17% - 30% (ΔΕ) και 9% - 26% (ΥΕ).

Στα παραδείγματα δεν συμπεριλάβαμε τις ήδη αποδιδόμενες συντάξεις, για τις οποίες το σχέδιο νόμου της κυβέρνησης προβλέπει επανυπολογισμό με το νέο τρόπο που θεσπίζει. 

Αν προκύψει διαφορά στη σύνταξη μεταξύ της αποδιδόμενης και επανυπολογισμένης σύνταξης (σημειωτέον ότι έχουν επιβληθεί αλλεπάλληλες μειώσεις στις αποδιδόμενες συντάξεις τα τελευταία χρόνια), θα επιστρέφεται για τα έτη 2016, 2017, 2018 ένα πολύ μικρό μέρος της διαφοράς («προσωπική διαφορά») και μόνο στην περίπτωση που η διαφορά αυτή είναι πάνω από 20%. 

Από το 2019 θα δίνεται αποκλειστικά το μειωμένο ποσό που προκύπτει με το νέο τρόπο υπολογισμού.
Στη μέγγενη και οι συντάξεις χηρείας

Οι επώδυνες αλλαγές επεκτείνονται και σε άλλους τομείς, πέραν του ύψους των συντάξεων των άμεσα δικαιούχων. 

Για παράδειγμα, το νομοσχέδιο της κυβέρνησης πετσοκόβει τις συντάξεις χηρείας και συρρικνώνει τον αριθμό των δικαιούχων, ενώ χτυπά ιδιαίτερα τις οικογένειες με ανήλικα παιδιά.

Σήμερα στο Δημόσιο, ο επιζών σύζυγος χωρίς παιδιά ή μέχρι δύο παιδιά, δικαιούται το 70% της σύνταξης που είχε απονεμηθεί στον θανόντα σύζυγο. 

Το ποσοστό αυτό αυξάνεται κατά 10% για κάθε παιδί πέραν του δεύτερου και μέχρι να συμπληρωθεί ολόκληρη η σύνταξη του θανόντος. Το 70% καταβάλλεται και όταν δεν υπάρχει επιζών σύζυγος και υπάρχουν ένα ή και δύο παιδιά. Το ποσοστό προσαυξάνεται κατά 10% για κάθε παιδί πέραν του δεύτερου και μέχρι να συμπληρωθεί ολόκληρη η σύνταξη του θανόντος.

Το σχέδιο νόμου μειώνει τα ποσοστά από 70% σε 50% για τον επιζώντα σύζυγο και σε 25% για κάθε παιδί (προβλέπονται περιπτώσεις όπου σύνταξη θα παίρνει μόνο το παιδί). Εάν το παιδί είναι ορφανό από πατέρα και μητέρα, το ποσοστό γίνεται 50%, εκτός αν δικαιούται σύνταξη και από τους δύο γονείς, οπότε παραμένει το 25% επί της κάθε σύνταξης (μέχρι τώρα παίρνουν το 70% της κάθε σύνταξης).

Ομως, για να δικαιούται για πάντα ακόμα κι αυτή την πετσοκομμένη σύνταξη, ο/η επιζών σύζυγος θα πρέπει να είναι πάνω από 55 ετών. 

Αν είναι μεταξύ 52 και 55 ετών, θα πάρει τη σύνταξη μόνο για τρία χρόνια και μετά θα τη δικαιούται ξανά όταν γίνει 67 ετών. 

Αν είναι μικρότερος από 52 ετών, τότε θα πάρει τη σύνταξη χηρείας μόνο για τρία χρόνια. Με τις ρυθμίσεις αυτές ουσιαστικά στερεί το δικαίωμα της σύνταξης από τις οικογένειες με ανήλικα παιδιά καθώς όσο μεγαλώνει η ηλικία του επιζώντα συζύγου τόσο λιγότερο πιθανό είναι να έχει ανήλικα παιδιά.

Αλλη αλλαγή που φέρνει το σχέδιο νόμου είναι η κατακόρυφη αύξηση του ποσού που πρέπει να καταβάλλει ο ασφαλισμένος για την αναγνώριση των πλασματικών χρόνων υπηρεσίας, από 6,67% σε 20% επί του βασικού του μισθού. 

Επίσης, προβλέπεται η στέρηση του επιδόματος παιδιού σε ένα μεγάλο τμήμα συνταξιούχων, καθώς το νομοσχέδιο θέτει αυστηρά εισοδηματικά κριτήρια, ενώ μέχρι σήμερα το παίρνουν όλοι οι συνταξιούχοι. 

Τέλος, προβλέπονται μεγάλες μειώσεις στο ύψος του εφάπαξ που θα παίρνουν στο εξής οι δημόσιοι υπάλληλοι κ.ά.

Χρήστος ΜΑΝΤΑΛΟΒΑΣ

Για το αποτέλεσμα της περίφημης «μεταρρύθμισης» που ξεπερνούν τα 8 δισ. ευρώ μόνο για την τετραετία 2016 - 2019 κάνε κλίκ εδώ 

"Ω Ναζωραίε μου, Αδελφέ! Και να ξερες καλέ μου πόσο καλοί ήταν οι δικοί σου οι Εκατόνταρχοι"

Στη φωτογραφία διακρίνονται: Ο ηθοποιός Γ. Γιολδάσης, ο λογοτέχνης Μενέλαος Λουντέμης, ο ιστορικός Δημήτρης Φωτιάδης, ο ηθοποιός Μάνος Κατράκης, ο ηθοποιός Τζαβαλάς Καρούσος, ο λογοτέχνης Νίκος Παπαπερικλής, ο Γιάννης Ιμβριώτης και ο ηθοποιός Κώστας Ματσακάς. (Από τη Μακρόνησο 1950)

Κατά εξάδας μας παρέλαβαν της Μακρονήσου οι εκατόνταρχοι.

Κατά εξάδας γίνουνται όλα εδώ.

Κατά εξάδας κι οι στιγμές του χρόνου αγκομαχάνε…

Μας επλαισίωσαν οι ατσαλάκωτοι βασανιστές μας
πάνοπλοι
κι εδώ
σ’ αυτό το πλάτωμα μας έφεραν
να μελετήσουμε τα πάθη σου Χριστέ μου.

Άπνοη εσπέρα του Απριλιού
Γιομάτη απ’ αναμνήσεις αρωμάτων…..

*******************

Το τρισανέμι καταλάγιασε
και σιγανά στην ηρεμία μας
μπορούμε τα δικά μας να μιλήσουμε
ενώ οι τυφλοί βασανιστές
κι οι μαύροι αρχιερείς σου
κορδώθηκαν εκεί
να περιπαίξουν
το μεγάλο, τον ανείπωτο πόνο πασών των γενεών
και της βραδιάς τη θλίψη…

Απλά θα σου ιστορήσουμε
σ’ αυτή την ησυχία
μαρτύρια που δεν έτυχε ποτέ σου να γνωρίσεις…

Το Γολγοθά σου, όπως θυμάσαι, ανέβηκες
για μια φορά μονάχα
και βρέθηκαν κοντά σου άνθρωποι
που θέλησαν να σηκώσουνε
το φοβερό Σταυρό σου.

Κοίταξε, ολόγυρα σου αυτές τις φαλακρές κορφές!

Η κάθε μια ανηφόρα
κι ένας Γολγοθάς
και το καθένα πλάτωμα
κι ένας Κρανίου τόπος.

******************

Σε σταύρωσαν για μια φορά
Μονάχα, ω Αφελφέ μου.
Κι όταν εδίψασες αργά το δειλινό
να δροσιστείς σου δώσαν λίγο ξύδι…

Αλάτι μοναχό δε σε ταΐσανε
και δε σου δείξανε ύστερα το πέλαγο
τη δίψα σου να σβήσεις…

Κι όταν ελίγωσες κοντά στο ηλιοβασίλεμα
λίγη σπλαχνιάν οι άσπλαχνοι τη βρήκαν
να λοχίσουνε
την τρυφερή καρδιά σου….

*******************

Κι όταν εζύγωσε η υπέρτατη στιγμή
μπόρεσες το «Τετέλεσται» να σιγοψυθιρίσεις
Είχες φωνή και φρόνησιν ακόμα…

Δε σου’ κοψεν ο τρόμος τη λαλιά

Και δεν σε εκτύπησεν η τρέλα μας η αλλόκοτη
που ξέρει να πονάει και να γνωρίζει…

Δε σου ‘τυχαν οι πόρνοι κι οι δειλοί
Την αρετή και την αντρειά να σου διδάξουν!

*********************

Ω Αδελφέ
Οι Αρχιερείς δε λείπουνε ποτέ
απ’ τα μαρτύρια των Ανθρώπων!

*********************

Έτσι ήταν πάντα, ω Αδελφέ, οι Αρχιερείς
Δεν ξέχασες που Αρχιερείς δικάσανε και σένα…

Αρχιερείς δικάζουν πάντοτε, συνάδελφε,
την ευτυχία ν’ ασφαλίζουν των Καισάρων!

*********************

Μα ήρθανε τώρα άλλοι καιροί!
Το τέλος των Καισάρων έφτασε αδυσώπητο
Κι είναι γι’ αυτό
σκληρότεροι οι Πιλάτοι σήμερα
Κι οι Αρχιερείς
πολύ σκληρότεροι οι δικοί σου.Σκληρότεροι όμως γίναμε κι εμείς

Και την Ανάσταση που ετάξαμε
θα φέρουμε στ’ αδέλφια μας τα κακομοιριασμένοι!

Και πιο σκληροί από Σένανε
γι ‘ Αρχιερείς και Καίσαρες
Θα κάνουμε Παράδεισο τη γη μας που πατούμε……

Αποσπάσματα από το πολύστιχο ποίημα Του Καρούσου Τζαβαλά:  ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Στην αυλή του Μουσείου Μακρονήσου τίμησε την Κυριακή 24/4/2016, με μια σεμνή εκδήλωση η Πανελλήνια Ένωση Κρατουμένων Αγωνιστών Μακρονήσου (ΠΕΚΑΜ), τον Καρούσο Τζαβαλά,
τον ηθοποιό του ελληνικού θεάτρου, αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης και Μακρονησιώτη κρατούμενο. 

Στην εκδήλωση παρουσιάστηκε το ποίημά του ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ.

Στο σύντομο βιογραφικό του αγωνιστή καλλιτέχνη που παρουσίασε η Γ. Μαχαίρα, από το ΔΣ της ΠΕΚΑΜ, τονίστηκε η αγωνιστικότητα, το θάρρος και ο ηρωισμός που επέδειξε μπροστά στους βασανιστές του παρά τα σοβαρά προβλήματα της υγείας του.

Ο Καρούσος Τζαβαλάς εξορίστηκε πρώτα στην Ικαρία, μετά στη Μακρόνησο και στον Αη Στράτη. 

Η δικτατορία των συνταγματαρχών, αργότερα, τον ανάγκασε να καταφύγει στο Παρίσι, μετά την απελευθέρωσή του, όπου πέθανε το 1969. 

Η Γ. Γ. της ΠΕΚΑΜ είπε επίσης χαρακτηριστικά ότι ο σκηνοθέτης Ν. Παπατάκης, αποχαιρετώντας τον Καρούσο, είπε: 

Ο Καρούσος πέθανε από μια αρρώστια που ενάντιά της θα έπρεπε να επιστρατευτούν οι δυνάμεις όλου του κόσμου. 

Αυτή η αρρώστια λέγεται «φασισμός»!

Στην Ικαρία, πριν μεταφερθούν κι οι δυο στη Μακρόνησο, γνώρισε τον Καρούσο Τζαβαλά ο Πρόεδρος της ΠΕΚΑΜ Γρηγόρης Ριζόπουλος, που τον χαρακτήρισε -στην ομιλία του- έναν πολύ σοβαρό συναγωνιστή με ήθος και είπε ότι είχε την τύχη -κι όχι ατυχία- να γνωρίσει τον ηθοποιό μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες.

Στη συνέχεια διάβασε το ποίημα ο ηθοποιός Β. Κολοβός που είπε ότι το δημοσίευσε για πρώτη φορά ένας θείος του που το διέσωσε, αφού έκρυψε τα χαρτάκια στα οποία το είχε γράψει ο Καρούσος Τζαβαλάς. 

Το ποίημα γράφτηκε για τον υποπλοίαρχο Δημήτρη Τατάκη, που άφησε την πνοή του στη Μακρόνησο μετά από φρικτά βασανιστήρια.

Στο ποίημα παραλληλίζονται η σταύρωση και τα πάθη του Ιησού με τα μαρτύρια των δεσμωτών της Μακρονήσου. 

Ο ποιητής διαπιστώνει ότι τα πάθη των μακρονησιωτών ήταν πιο φοβερά κι από αυτά του Ιησού.

Ω Ναζωραίε μου, Αδελφέ!
Και να’ ξερες καλέ μου
πόσο καλοί ήταν οι δικοί σου οι Εκατόνταρχοι.

Η εκδήλωση έκλεισε με καλλιτεχνικό πρόγραμμα με τραγούδια του Μ. Θεοδωράκη.

Εμπρός,  λοιπόν! 

Κι  όπως ο ποιητής, που παρόλα τα βάσανα και τα πάθη  που αφηγείται στο ποίημα του,  κλείνει με αισιοδοξία κι όραμα, έτσι κι εμείς.

Ας φέρουμε την πολυπόθητη Ανάσταση που έχουμε τάξει στ’ αδέλφια μας!! 

Ας κάνουμε Παράδεισο τη γη μας!!

Εμπρός!

Καλή Ανάσταση στο Λαό μας!!

Απαλλοτριωμένο απ' το: atexnos.gr 

1η Μάη: 130 χρόνια μετά το Σικάγο κρατάμε με πείσμα αναμμένη τη δάδα και την ελπίδα για την τελική νίκη της εργατικής τάξης.

 Το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για τη φετινή Εργατική Πρωτομαγιά:«Τιμάμε την Εργατική Πρωτομαγιά, τους νεκρούς εργάτες του Σικάγο της 1ης Μάη του 1886, τους καπνεργάτες του Μάη του ’36 στη Θεσσαλονίκη, τους 200 κομμουνιστές της Καισαριανής του Μάη του ’44, τους αλύγιστους της ταξικής πάλης που στάθηκαν όρθιοι μπροστά στις διώξεις, τα βασανιστήρια, τις φυλακές και τις εξορίες, που έδωσαν τη ζωή τους για τα δικαιώματα της τάξης τους, την απελευθέρωση από τη μισθωτή σκλαβιά, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Η θυσία των εργατών του Σικάγο, πριν από 130 χρόνια, το 1886, αλλά και οι ταξικοί αγώνες που ακολούθησαν, η Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση το 1917, που σήμανε τη νίκη της εργατικής τάξης ενάντια στους εκμεταλλευτές της, επιβεβαίωσαν ότι η εργατική τάξη δεν είναι μόνο ο δημιουργός του κοινωνικού πλούτου, αλλά και η πρωτοπόρα εκείνη κοινωνική τάξη που μπορεί να ηγηθεί και να συσπειρώσει τα άλλα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα, στην πάλη για την ανατροπή του βάρβαρου και σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.

Πριν από 130 χρόνια, το βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα αναπτυσσόταν κυριολεκτικά με το αίμα της εργατικής τάξης, που δούλευε από ήλιο σε ήλιο με ψίχουλα για μεροκάματο, χωρίς στοιχειώδη δικαιώματα. 

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η εργατική τάξη ύψωσε το ανάστημά της και επέβαλε με τους ηρωικούς αγώνες της το 8ωρο, ως αφετηρία για μια σειρά από κατακτήσεις τον 20ό αιώνα. Σήμερα 130 χρόνια μετά, 

το ίδιο αυτό σύστημα δεν είναι λιγότερο βάρβαρο και αποδεικνύεται από τις ίδιες τις εξελίξεις ότι δεν μπορεί ούτε να διορθωθεί ούτε να γίνει πιο ανθρώπινο. 

Η εργατική τάξη, ο παραγωγός όλου του πλούτου, όχι μόνο δεν μπορεί να απολαύσει τον πλούτο που παράγει, τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας, αλλά αντίθετα βρίσκεται αντιμέτωπη με τη φτώχεια, την ανεργία, τις κρίσεις, την απόλυτη και σχετική εξαθλίωση, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. 

Ενώ υπάρχουν όλες οι δυνατότητες να έχουν όλοι δουλειά, με αξιοπρεπείς μισθούς και δικαιώματα, να εργάζονται λιγότερες ώρες, να αυξηθεί ο ελεύθερος χρόνος, να ζουν χωρίς τον εφιάλτη της ανεργίας, να απολαμβάνουν σύγχρονες υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας, δωρεάν Υγεία και περίθαλψη με προστασία της μητρότητας, των παιδιών και των ηλικιωμένων, σήμερα ζουν μέσα στη διαρκή ανασφάλεια και την αβεβαιότητα, όπου τσακίζονται η μία μετά την άλλη κατακτήσεις και δικαιώματα.

Η αιτία είναι η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, ο ανταγωνισμός και η αναρχία στην παραγωγή, ότι μια χούφτα κεφαλαιοκράτες κλέβουν τον παραγόμενο πλούτο και με μοναδικό κριτήριο το κέρδος αποφασίζουν τι και πώς θα παραχθεί.

Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στα θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων, στους χιλιάδες πρόσφυγες που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στη χώρα μας, λόγω των αποφάσεων της ΕΕ που στήριξε και η ελληνική κυβέρνηση. 

Σε όλους αυτούς που πέφτουν στα δίχτυα των δουλεμπόρων, αντιμετωπίζουν τα μέτρα καταστολής της ΕΕ και γίνονται θύματα του ρατσισμού. 

Καλούμε τους εργαζόμενους να δυναμώσουν την πάλη τους ενάντια στους πολέμους και τις επεμβάσεις.

Καλούμε τους εργαζόμενους να μην επιτρέψουν να κυριαρχήσει η μοιρολατρία, η λογική του ''τίποτα δεν γίνεται'', ο συμβιβασμός με τα πρωτοφανούς αγριότητας μέτρα που υλοποιεί η κυβέρνηση, όπως ο νόμος-λαιμητόμος για το Ασφαλιστικό που βάζει ταφόπλακα σε ό,τι έχει απομείνει από τον κοινωνικό χαρακτήρα της Ασφάλισης.

Τους καλούμε να απορρίψουν την κοροϊδία της κυβέρνησης ότι η αξιολόγηση ''είναι η τελευταία δύσκολη στροφή'', ότι τα μέτρα είναι τα τελευταία, γιατί η πείρα λέει πως κάθε διαπραγμάτευση, κάθε αξιολόγηση συνοδεύεται από σκληρά μέτρα που προστίθενται στα προηγούμενα.

Να απαντήσουν στη χειραγώγηση και τον αποπροσανατολισμό κυβέρνησης - κεφαλαίου ότι μετά την αξιολόγηση ''η ελληνική οικονομία θα επιστρέψει στην ανάπτυξη'' και ''ξεκινά η συζήτηση για την ελάφρυνση του χρέους''. 

Επιστροφή στην ανάπτυξη δεν σημαίνει πως θα βρει δουλειά το 1,5 εκατομμύριο των ανέργων, ότι η πλειοψηφία των νέων θα έχει σταθερό μισθό, ωράριο και δικαιώματα. Ελάφρυνση του χρέους δεν σημαίνει ότι θα δοθούν πίσω οι μισθοί και οι συντάξεις που κόπηκαν, ούτε θα μειωθούν τα όρια συνταξιοδότησης, θα λιγοστέψουν οι φόροι, θα αυξηθούν οι δαπάνες στην Παιδεία, στην Υγεία. 

Μόνο το κεφάλαιο μπορεί να προσδοκά από την ελάφρυνση του χρέους και την ανάπτυξη, γιατί από τη μεν ελάφρυνση θα εξοικονομηθεί κρατικό χρήμα για τις επενδύσεις του και η ανάπτυξη είναι ταυτισμένη με την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Να γυρίσουν την πλάτη και στα άλλα κόμματα της αστικής διαχείρισης που στηρίζουν την εξουσία του κεφαλαίου, την ανάκαμψη της κερδοφορίας του. 

Όλοι μαζί βρίσκονται απέναντι από τους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες και ο καθένας για λογαριασμό του συστήματος προβάλλουν εναλλακτικές κυβερνητικές λύσεις για να μη διακοπεί η πορεία υλοποίησης της αντιλαϊκής πολιτικής. 

Να απομονώσουν τη ναζιστική εγκληματική Χρυσή Αυγή, που βρίσκεται στην υπηρεσία του συστήματος, ως τσιράκι της μεγαλοεργοδοσίας στηρίζει τα κέρδη της, στήνει απεργοσπαστικούς μηχανισμούς.

Απευθυνόμαστε ιδιαίτερα σε όσους προβληματίζονται, αναγνωρίζουν στο ΚΚΕ τη μαχητικότητα και τη συνέπεια στην πάλη υπέρ των λαϊκών συμφερόντων, να σταθούν στο πλάι του για να χτυπηθεί η μοιρολατρία, ο συμβιβασμός, να γίνει ένα βήμα μπρος στην οργάνωση της εργατικής - λαϊκής πάλης.

Η 1η Μάη για όλη την εργατική τάξη είναι ημέρα έμπνευσης και διεθνιστικής αλληλεγγύης για την ενίσχυση της ταξικής πάλης, που είναι η κινητήρια δύναμη της ιστορίας. 

Το 8ωρο, η σταθερή δουλειά, η Κοινωνική Ασφάλιση, κάθε εργατική κατάκτηση και δικαίωμα κερδήθηκε με σκληρούς ταξικούς αγώνες και θυσίες.
Με αγώνες και θυσίες ανοίγουμε, βαδίζουμε στο δρόμο της ρήξης και της ανατροπής, της οργάνωσης της ταξικής πάλης, για την ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, την ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας που θα αντιπαλεύει τα μέτρα και ταυτόχρονα θα βάζει στο στόχαστρο τις πραγματικές αιτίες των λαϊκών προβλημάτων: 

Την καπιταλιστική εξουσία και ιδιοκτησία, τις διεθνείς ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, τις κυβερνήσεις και τα κόμματα που τους υπηρετούν.

Καλούμε σε αφύπνιση και συσπείρωση στον αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης και όλων των καταπιεζόμενων, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για το σοσιαλισμό που είναι αναγκαίος και επίκαιρος και η μόνη απάντηση στη σημερινή βαρβαρότητα και τον καπιταλισμό. 

130 χρόνια μετά το Σικάγο κρατάμε με πείσμα αναμμένη τη δάδα και την ελπίδα για την τελική νίκη της εργατικής τάξης.

Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά».

* Σημ.: oι υπογραμμίσεις στο κείμενο του Viva La Revolucion. 

Κώστας Βάρναλης: "Η μάνα του Χριστού"

Κώστας Βάρναλης (Αίγινα, 1931)

Πώς οι δρόμοι εβωδάνε με βάγια στρωμένοι,

ηλιοπάτητοι δρόμοι και γύρο μπαξέδες!

Η χαρά της γιορτής όλο πιότερο αξαίνει

και μακριάθε βογγάει και μακριάθε ανεβαίνει.

Τη χαρά σου, Λαοθάλασσα, κύμα το κύμα,

των αλλώνε τα μίση καιρό τηνε θρέφαν

κι αν η μάβρη σου κάκητα δίψαε το κρίμα,

νά που βρήκε το θύμα της, άκακο θύμα! (*)

Α! πώς είχα σα μάνα κ’ εγώ λαχταρήσει

(είταν όνειρο κ’ έμεινεν, άχνα και πάει)

σαν και τ’ άλλα σου αδέρφια να σ’ είχα γεννήσει

κι από δόξες αλάργα κι αλάργ' από μίση!

Ένα κόκκινο σπίτι σ’ αβλή με πηγάδι...

και μια δράνα γιομάτη τσαμπιά κεχριμπάρι...

νοικοκύρης καλός να γυρνάς κάθε βράδι,

το χρυσό, σιγαλό και γλυκό σαν το λάδι.

Κι’ άμ’ ανοίγεις την πόρτα με πριόνια στο χέρι,

με τα ρούχα γεμάτα ψιλό ροκανίδι,

(άσπρα γένια, άσπρα χέρια) η συμβία περιστέρι

ν΄ανασαίνει βαθιά τ’ όλο κέδρον αγέρι.

Κ’ αφού λίγο σταθείς και το σπίτι γεμίσει

τον καλό σου τον ήσκιο, Πατέρα κι Αφέντη,

η ακριβή σου να βγάνει νερό να σου χύσει,

ο ανυπόμονος δείπνος με γέλια ν’ αρχίσει.

Κι ο κατόχρονος θάνατος θά φτανε μέλι

και πολλή φύτρα θά φηνες τέκνα κι αγγόνια

καθενού και κοπάδι, χωράφι κι αμπέλι,

τ’ αργαστήρι εκεινού, που την τέχνη σου θέλει.

Κατεβάζω στα μάτια τη μάβρην ομπόλια,

για να πάψει κι ο νους με τα μάτια να βλέπει...

Ξεφαντώνουν τ’ αηδόνια στα γύρο περβόλια,

λεϊμονιάς σε κυκλώνει λεπτή μοσκοβόλια.

Φέβγεις πάνου στην άνοιξη, γιέ μου καλέ μου,

Άνοιξή μου γλυκιά, γυρισμό που δεν έχεις.

Η ομορφιά σου βασίλεψε κίτρινη, γιε μου,

δε μιλάς, δεν κοιτάς, πώς μαδιέμαι, γλυκέ μου!

Καθώς κλαίει, σαν της πέρνουν το τέκνο, η δαμάλα,

ξεφωνίζω και νόημα δεν έχουν τα λόγια.

Στύλωσέ μου τα δυο σου τα μάτια μεγάλα:

τρέχουν αίμα τ’ αστήθια, που βύζαξες γάλα.

Πώς αδύναμη στάθηκε τόσο η καρδιά σου

στα λαμπρά Γεροσόλυμα Καίσαρας νά μπεις!

Αν τα πλήθη αλαλάζανε ξώφρενα (αλιά σου!)

δεν ηξέραν ακόμα ούτε ποιο τ’ όνομά σου!

Κει στο πλάγι δαγκάναν οι οχτροί σου τα χείλη...

Δολερά ξεσηκώσανε τ’ άγνωμα πλήθη

κι όσο ο γήλιος να πέσει και νά ρθει το δείλι,

το σταβρό σου καρφώσαν οι οχτροί σου κ’ οι φίλοι.

Μα γιατί να σταθείς να σε πιάσουν! Κι ακόμα,

σα ρωτήσανε: «Ποιος ο Χριστός;» τί πες «Νά με»!

Αχ! δεν ξέρει, τί λέει το πικρό μου το στόμα!

Τριάντα χρόνια παιδί μου δε σ’ έμαθ’ ακόμα!

Κώστας Βάρναλης, "Η μάνα του Χριστού" (από την συλλογή Φως που καίει. Εδώ η αντιγραφή έγινε από την συγκεντρωτική έκδοση: Κώστας Βάρναλης, Άπαντα τα ποιητικά 1904-1975, Κέδρος, 2015, σελ. 542)

Μπουργκάς, γενέτειρα του Βάρναλη: Αναμνηστική πλάκα προς τιμή του. ("Εδώ γεννήθηκε ο μεγάλος
έλληνας κομμουνιστής ποιητής και άνθρωπος της ειρήνης Κώστας Βάρναλης 1884-1974")

Τούτο το ποίημα κουβαλάει και μια ιστορία. 
Αν και η συλλογή "Φως που καίει" δημοσιεύθηκε το 1922 (με το ψευδώνυμο Δήμος Τανάλιας), η άκρως συντηρητική -αυτοπροσδιοριζόμενη και ως φιλολογική- εφημερίδα Εστία στο φύλλο της 10/11/1924 κατηγόρησε ευθέως τον ποιητή ως υβριστή της Παναγίας. 
Στην ουσία, τον Βάρναλη τον πήρε από σπόντα το κύμα που είχε σηκώσει ο συντηρητισμός κατά των δημοτικιστών τής εποχής (Γληνός, Δελμούζος, Ιορδανίδης, Ιμβριώτου κλπ). 
Το δημοσίευμα της Εστίας λειτούργησε ως καταλύτης για να ξεσπάσουν τα μεγάλα επεισόδια, που έμειναν στην ιστορία ως Μαρασλειακά. 
Απόρροια όλων αυτών ήταν να απολυθεί ο Βάρναλης από την θέση τού καθηγητού στην Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία.

Το 1935, ο Βάρναλης απαντά σ' εκείνο το προ 11 ετών δημοσίευμα της Εστίας. Η απάντησή του σώζεται στην πολύτιμη έκδοση του Κέδρου "Κώστας Βάρναλης: Φιλολογικά απομνημονεύματα", την οποία επιμελήθηκε ο Κωστής Παπαγιώργης. Εκεί, ο ποιητής σημειώνει, μεταξύ άλλων:

Όποιος διάβασε το ποίημα της "Μάνας του Χριστού" δεν πιστεύω να συνάντησε πουθενά καμιά βρισιά. 
Αυτό το ποίημα έχει απαγγελθεί πολλές φορές από διάφορους μπροστά σε πολύν κόσμο κι ωστόσο όλοι συγκινηθήκανε και κανένας δε βρήκε την περίφημη βρισιά της "Εστίας". 
ΙΙρώτα-πρώτα θα ήτανε πολύ γελοίος άνθρωπάκος εκείνος, που θα μπορούσε να έχει προηγούμενα με τα υπερφυσικά όντα κάθε θρη­σκείας και κάθε μυθολογίας! 
Όσο για μένα όλες οι υπερφυσικότητες και οι μεταφυσικότητες είναι έξω από την πνευματική και από τη συναισθηματική ζωή μου. 

Αν ή Παναγία μού κίνησε το ποιητικό μου ενδιαφέρο, είναι γιατί μπορούσε εύκολα να γίνει η Μάνα-Σύμβολο, ο τύπος όλων των μανάδων, που κλαίνε και δέρνονται, όταν τους αδικοσκοτώνουνε τα παιδιά τους, ο τύπος και το σύμβολο της πραγματικής μητρότητας, που μπορεί να φτάσει ίσαμε την έσχατη προστυχιά και ίσαμε το έγκλημα για να σώσει το πλάσμα της. 
Αυτό δεν ήτανε βρισιά ούτε ενάντια της μάνας ούτε ενάντια στα θεία! 
Ένας άθρησκος άνθρωπος δε βρίζει τα θεία (πώς να τα βρί­σει, αφού δεν τα πιστεύει!). 
Εκείνοι τα βρίζουνε, που και τα καπηλεύονται. Οι γνωστές βλαστήμιες "Το Χριστό σου! την Παναγία σου! τα πεθαμένα σου" είναι αποκλειστικό δικαίωμα και προνόμιο εκείνων που "πιστεύουνε" στα θεία και φοβούνται το θάνατο, όσο και την Αλήθεια! (...) 

Δεν έχω καμιά πρόθεση ν' αποδείξω με λογικά και... άλλα επιχειρήματα, πως το Κράτος άδικα με έπαψε από καθηγητή, ενώ εγώ ήμουνα και καλός χριστιανός και καλός πατριώτης και καλός στρατιώτης! 
(Αυτές οι δύο τελευταίες ιδιότητες του υποδειγματικού πολίτη δε συμβιβάζονται συναμεταξύ τους. Ενας καλός πατριώτης δεν υπηρετεί ποτές στρατιώτης. Κόβει αυτός κι υπηρετούνε τα κορόιδα). 
Ομολογώ πως δεν έχω καμιά απ' αυτές τις τρεις καλοσύνες - κι ας σημειώνει το στρατιωτικό απολυτήριό μου "διαγωγή εξαίρετος"! 
Κι ομολογώ πως δίκαια με τιμώρησε το Κράτος, σύμφωνα με τη βαθύτερη, την πραγματική έννοια του όρου Δίκιο = "το του κρείττονος συμφέρον", δηλαδή το συμφέρο του δυνατότερου, αλλιώς "δίκαιον του ισχυρότερου". 
Και σε όλες τις ταξικές κοινωνίες, υλικά δυνατότερη είναι η κυρίαρχη τάξη, πνευματικά δυνατότεροι οι ιδεολόγοι της κυριαρχίας της και ηθικά δυνατότεροι οι λακέδες. 
Στην Ελλάδα αυτή η κυρίαρχη τάξη, με τους ιδεολόγους της και τους λακέδες της, ήτανε πάντα τρομαχτικά καθυστερημένη στον πολιτισμό, άρα τρομαχτικά αντιδραστική.

----------------------------------------------
(*) Ακούστε τον ίδιο τον Βάρναλη να απαγγέλλει το ποίημά του και προσέξτε ότι η δεύτερη στροφή είναι τελείως αλλαγμένη:

Της οργής και του μίσους, τη θρέψαν οι αέρες
τὴ χαρά, της Λαοθάλασσας τούτης, που βόγγει.
Πόσες νύχτες λευκές, πόσες μαύρες ημέρες
οι κρυφές, οι μουγγές την εθρέψαν φοβέρες.

Δεν ξέρω πού, πότε και πώς προέκυψε αυτή η αλλαγή. Όμως, ο Βάρναλης συνήθιζε να κοιτάζει, να ξανακοιτάζει, να διορθώνει και να ξαναδιορθώνει τα ποιήματά του.

Απαλλοτριωμένο από εδώ  !!

Ποία Είναι η Φωλιά των Μνημονίων ;

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΤΕ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ 
ΝΑ ΠΕΡΝΑΝΕ ΤΟ ΕΝΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΑΛΛΟ
ΑΠΟ ΠΟΥ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ;
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η  "ΦΩΛΙΑ ΤΟΥΣ" ;

"4ο μνημόνιο" - "Νέο μνημόνιο" "μνημόνιο κάβα"
"προληπτικό μνημόνιο"
"πακέτο εφεδρικών μέτρων"  "μηχανισμός ενεργοποίησης"
λένε τα ΜΜΕ

Το κύριο δεν είναι να μετράμε μνημόνια,
η πολιτική της ΕΕ είναι συνεχή μέτρα σε βάρος των εργαζομένων, είτε με κρίση, είτε χωρίς,
όπως αυτό μπορεί κανείς να το δει στις χώρες που "έχουν μνημόνιο",
ή που "δεν έχουν μνημόνιο", ή στις χώρες που "βγήκαν από το μνημόνιο", αλλά και στις χώρες που "φτιάχνουν τα μνημόνια" 

Κι ήταν πολύ εύκολο για όλους να προβλέψουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα φέρει νέα μνημόνια ... νέα δεσμά ... αλλά μόνο το ΚΚΕ το έλεγε.

Λέω πως είναι καιρός να το πάρετε απόφαση αυτό που έλεγε το ΚΚΕ από την αρχή, το θέμα δεν είναι τα "μνημόνια",
αλλά ο εγκλωβισμός στη λογική και την πολιτική της ΕΕ και του
καπιταλισμού, 
το "έδαφος" πάνω στο οποίο κινούνται, σκέπτονται, διαπραγματεύονται όλοι τους, τους οδηγεί στην υποταγή, σε νέα μέτρα, σε ολοένα και "νέα" μνημόνια, δεξιά ή κεντρώα ή "αριστερά" 

κι η διαπραγμάτευση σ' αυτό το έδαφος είναι καταδικασμένη να οδηγήσει στην υποταγή.
Κι επειδή υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να το καταλάβει αυτό ο λαός, φροντίζουν να έχουν μια ποικιλία κομμάτων και παραγόντων που το κρύβουν, το θολώνουν, το μπερδεύουν.
Όμως όλοι τους, έχουν ένα κυρίαρχο στόχο (και τον διακηρύσσουν):
"ΝΑΙ στην ΕΕ και στον καπιταλισμό".

Όλοι τους υπηρετούν το στόχο:
"Κανένας να μη λέει έξω από την ΕΕ και τον καπιταλισμό".

Επ' αυτού εμφανίζουν παραλαγές :
ΝΑΙ στην ΕΕ ... με πολύ φανατισμό ...
ΝΑΙ στην ΕΕ ... με λίγο φανατισμό ...
ΝΑΙ στην ΕΕ ... με επιφυλάξεις ...
ΝΑΙ στην ΕΕ ... με ενστάσεις ...
ΝΑΙ στην ΕΕ ... με γκρίνιες ...
ΝΑΙ στην ΕΕ ... αλλά θα την αλλάξουμε προς το καλύτερο ...
ΝΑΙ στην ΕΕ ... αλλά με δραχμή ...
ΝΑΙ στην ΕΕ ... με ευρώ ...
ΝΑΙ στην ΕΕ ... με τσιριτσάντζουλες ...
Υπέρ να είναι κι ότι θέλει ας είναι.

Πάρτε για παράδειγμα (άσκηση για το σπίτι): 
"Ποιές είναι οι διαφορές των θέσεων για την ΕΕ, των κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑΕ και "Που πας καραβάκι με τέτοιον καιρό" ... ποιός είναι πιο "υπέρ" της ΕΕ και ποιός είναι πιο "μεσα" στην ΕΕ ;

Υπάρχει λοιπόν κανείς που να αμφισβητεί το δεδομένο της ΕΕ σαν "ομπρέλας", σαν "αλυσίδας" στα πόδια τους και στο μυαλό τους ;

Υπάρχει κανείς που να αντιστέκεται στη στρατηγική επιλογή της άρχουσας τάξης που είναι η Ευρωπαική προοπτική και ολοκλήρωση ;
Υπάρχει κάποιος που να λέει ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ, 
ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΑΝ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΘΕΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ;

Ευτυχώς υπάρχει 
και δε θα χρειαστεί να τον δημιουργήσουμε από την αρχή
υπάρχει και σου λέει την απλή αλήθεια για την ΕΟΚ - ΕΕ και για όλες αυτές τις μαριονέτες, από το 1950 που πρωτοάρχισαν οι επαφές της Ελλάδας με την Ευρωπαική Κοινότητα.

του Manos Doukas

Είμαι ο εργαζόμενος, είσαι το αφεντικό.

Είμαι ο εργαζόμενος, είστε το αφεντικό.

Εγώ είμαι αυτός που δημιουργεί και παράγει, είστε αυτός που τα παίρνει υπό την κατοχή του.

Εγώ έκανα αυτές τις πόλεις, αυτούς τους δρόμους, εγώ σκιαγράφησα, ετοίμασα το μείγμα, έβαλα τα τούβλα, έστρωσα την άσφαλτο. 

Εγώ έβαλα το καλώδιο, τις κολόνες, εγκατέστησα το δίκτυο.

Το αυτοκίνητο που οδηγείτε, ο υπολογιστής και το πρόγραμμα που χρησιμοποιείτε, το τηλέφωνο στο χέρι σας, είναι η δημιουργία μου.

Εγώ είμαι αυτός που δημιούργησε όλες τις αξίες της ζωής, χρησιμοποιώντας το μυαλό μου και το σώμα μου.

Εσύ Είσαι ένα παράσιτο. εκμεταλλεύεσαι τις γνώσεις μου και τη δημιουργικότητά μου. κλέβεις την παραγωγή μου.

Είστε ένας κλέφτης. κλέβεις το αποτέλεσμα της εργασίας μου.

Είστε ένας δολοφόνος. Κάθε χρόνο σκοτώνεις χιλιάδες από εμάς κατά τη στιγμή που προσπαθούμε να κερδίσουμε τη ζωή μας. Δεν είμαστε σε διακοπές, ούτε στους δρόμους ή τα σπίτια μας, πεθαίνουμε στους χώρους εργασίας μας, όταν προσπαθείς να μας εκμεταλλεύεσαι περισσότερο λόγω της αγάπης σου για τα χρήματα. Και χωρίς καμία ντροπή, λές ότι ήταν ένα πεπρωμένο, ένα ατύχημα.

Είμαι ο δημιουργός, ο παραγωγός. Είστε ο κυβερνήτης.

Η πολιτική οικονομική κατάσταση είναι δική σας.
Η αστυνομία, ο στρατιώτης είναι δικά σας. 

Τα κόμματα στο κοινοβούλιο είναι δικά σας και το σύστημα που ονομάζεται δημοκρατία είναι και δικός σας.
Νομίζεις ότι μια συνδικαλιστική οργάνωση είναι πάρα πολύ για μένα. Που με εμποδίζουν με κάθε δυνατό τρόπο από την οργάνωση και τις συγκεντρώσεις.

Από την πλευρά σας, χειρότερο έγκλημα μου είναι ότι εγώ δεν πρόκειται να υποκύψω σε σας, εγώ εναντιώνομαι στο σύστημά Σας και δεν δέχομαι ότι αυτός είναι ο τρόπος που μου πηγαίνει.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο σας χειροκροτούν, Αυτοί που συνθλίβουν τους εργάτες.

Στην πραγματικότητα, είστε αυτός που σκοτώνει, φυλακίζει, βασανίζει.
Αυτός είναι ο λόγος που γελούσατε κατά τη διάρκεια του φασισμού της 12ης Σεπτεμβρίου. Όταν βάλατε τον Οζάλ, που έμοιαζε με ένα κακομαθημένο παιδί, να πάρετε ό,τι θέλατε.
Η περίοδος του ΑΚΡ ήταν η πιο κερδοφόρα περίοδο της ζωής σας.

Μπορείτε να ανοίξατε το δρόμο για τον φονταμενταλισμό. 

Όσοι αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους να νομίζουν ότι είναι αμαρτία κ ντροπή αν αντιτίθενται σε σας. Αυτό είναι δική Σας επινόηση.
Μάς Δίνεται ως φιλανθρωπία μόνο ένα μικρό μέρος απ΄ο,τι αξίζουμε και με αυτόν τον τρόπο θέλετε να εξαρτόμαστε από εσάς, είναι η εφεύρεσή σας.
Μπορείτε να φέρετε επάνω όλους τους φανατικούς, ώστε να μας κάνετε να αποδεχτούμε την αδικία στον κόσμο. Ήταν η καλύτερη επένδυση σας, τα σχολεία των ιεροκηρύκων ιμάμη να αυξάνονται, όλο και περισσότερο.

Είστε ένας κλέφτης και ένας δολοφόνος.
Αν δεν βρήκατε καλύτερο εκπρόσωπο απ το ΑΚΡ είναι επειδή σας ταιριάζει ο Erdoğan.

Είστε ψεύτης, ενώ έχω την υποχρέωση να πω την αλήθεια.

Μεγαλύτερο ψέμα σας είναι ότι δεν υπάρχουμε. 

Όμως, υπάρχουμε. Σε αυτή τη χώρα υπάρχουν εργαζόμενοι. Αυτή η χώρα έχει μια εργατική τάξη.
Υπάρχουμε.

Η αλήθεια είναι ότι κατά τη γνώμη μου, στο πλευρό μας.
Εσείς μπορείτε να συνεχίσετε τα ψέματα.


Η αλήθεια βρίσκεται πάντα πάνω από τα ψέματα.

Η αλήθεια θα νικήσει τα Αφεντικά