Το Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, περιόδου 1918 - 1949 παρουσιάστηκε σε εκδήλωση που διοργάνωσε η Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος την Τετάρτη 19 Δεκέμβρη στην αίθουσα Συνεδρίων της έδρας της ΚΕ, στον Περισσό.
Στην εκδήλωση έκανε παρέμβαση ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας και μίλησαν η Ελένη Μπέλλου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ (δείτε εδώ) και η Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ (δείτε εδώ).
Στην παρέμβασή του ο Δημήτρης Κουτσούμπας είπε:
«Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ νιώθει δικαιολογημένη υπερηφάνεια που έφερε σε πέρας ένα σπουδαίας και ανεκτίμητης αξίας έργο: Τους τόμους του Δοκιμίου Ιστορίας που κρατάτε σήμερα στα χέρια σας και κάνουμε την πρώτη επίσημη εκδήλωση παρουσίασής τους.
Στην Απόφαση του 19ου Συνεδρίου μας, τον Απρίλη του 2013, βάζαμε το καθήκον της νέας έκδοσης του Δοκιμίου της περιόδου 1918 - 1949.
Στις Θέσεις του 20ού Συνεδρίου μας, στον απολογισμό δράσης της ΚΕ, αναφερόταν συγκεκριμένα: "Η ΚΕ συνέχισε την ιστορική έρευνα για την περίοδο 1918 - 1949, προχώρησε στη συγγραφή και συζήτηση του πρώτου τόμου του Δοκιμίου Ιστορίας που βρίσκεται στην τελική ευθεία".
Και η Απόφαση του 20ού Συνεδρίου, τον Απρίλη του 2017, έβαζε το καθήκον: Να γίνει "Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για τη συνολική έγκριση του αναμορφωμένου πρώτου τόμου της Ιστορίας του Κόμματος που αναφέρεται στα χρόνια που προηγήθηκαν της ίδρυσής του μέχρι το 1949…".
Τα καταφέραμε. Κρατάτε στα χέρια σας ένα πολύτιμο ντοκουμέντο, καθημερινό σύντροφο στη δράση μας.
Η μελέτη του, η αφομοίωσή του, η ένταξή του στις σχολές και στα συστήματα εσωκομματικής μόρφωσης είναι από τα σχέδιά μας για την επόμενη περίοδο.
Αυτήν τη στιγμή προέχει να το αγοράσουμε, να το αποκτήσουμε. Δεν μπορεί να υπάρχει σπίτι, βιβλιοθήκη ή δωμάτιο κομμουνιστή και κομμουνίστριας, μέλους της ΚΝΕ, που να μην το κοσμεί το Δοκίμιο.
Αλλά και κάθε ανθρώπου καλής θέλησης, κάθε αγωνιστή της ζωής, που αγαπά και θέλει να γνωρίζει όλες τις πτυχές της Ιστορίας του κινήματός μας, του Κόμματος, του τόπου μας, συνοδεύοντας τον ελεύθερο χρόνο του με τη μελέτη αυτού του Δοκιμίου.
Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που ασχολείται εντατικά με τη μελέτη και συγγραφή της Ιστορίας του, με στόχο η ιστορική πείρα μιας μεγάλης και ηρωικής πορείας να οδηγεί σε συμπεράσματα που το εξοπλίζουν στην πάλη του για την ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, για την προώθηση της Κοινωνικής Συμμαχίας εργατών, βιοπαλαιστών αυτοαπασχολούμενων και αγροτών, σε συμπεράσματα που δυναμώνουν ιδεολογικά και πολιτικά την πάλη για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.
Με αυτόν τον τρόπο το ΚΚΕ δεν αντιμετωπίζει την Ιστορία του κάνοντας μόνο τις οφειλόμενες τιμητικές εκδηλώσεις για τους χιλιάδες ήρωές του, για τα θύματα της εργατικής τάξης. Την αντιμετωπίζει ως ζώσα πραγματικότητα και διδάσκεται.
Το ΚΚΕ βαθαίνει στην Ιστορία του έχοντας ως θεμελιακή θέση ότι η ιστορική εποχή που ζούμε είναι εδώ και 100 χρόνια εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, με αφετηρία τη νικηφόρα Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση στη Ρωσία το 1917.
Ο καπιταλισμός, εδώ και περίπου 100 χρόνια, έπαψε να είναι προοδευτικός, η αστική τάξη έχει πλέον ρόλο αντιδραστικό, ενώ η τάξη που είναι κινητήρια δύναμη της προόδου είναι η εργατική τάξη.
Με άλλα λόγια, το ΚΚΕ βαθαίνει στην Ιστορία του, αναλύοντας και εκτιμώντας την ιστορική εξέλιξη, με βάση το γεγονός ότι διεθνώς και στην Ελλάδα έχουν ωριμάσει οι υλικές προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό.
Δηλαδή, υπάρχει τεράστιος πλούτος για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.
Προϋπόθεση είναι να κοινωνικοποιηθούν τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής από την επαναστατική εργατική εξουσία, που θα οργανώσει την παραγωγή και την κατανομή των προϊόντων με τον κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό.
Βέβαια, τα συμπεράσματα που δίνει η θυελλώδης πορεία του ΚΚΕ είναι πολλά.
Περιλαμβάνουν την αντοχή του Κόμματος σε δύσκολες συνθήκες.
Τη σταθερή πίστη του ότι ο σοσιαλισμός θα νικήσει.
Αφορούν υποδείγματα στάσης ζωής και τόσα άλλα.
Όμως, πρώτα απ’ όλα, αφορούν τη στρατηγική του πορεία.
Θεμελιακό δίδαγμα, που ενσωμάτωσε το ΚΚΕ στο Πρόγραμμά του, είναι ότι ο στρατηγικός στόχος του Κομμουνιστικού Κόμματος δεν είναι σωστό να καθορίζεται από το συσχετισμό δυνάμεων.
Οπωσδήποτε, βέβαια, ο συσχετισμός δυνάμεων πρέπει να εκτιμάται αντικειμενικά, ώστε να καθορίζονται τα τρέχοντα καθήκοντα, σε συνάρτηση με το στρατηγικό στόχο και υποβοηθώντας τον υποκειμενικό παράγοντα να ωριμάσει για τις μεγάλες στιγμές της αποφασιστικής αναμέτρησης.
Στις συνθήκες του καπιταλισμού, το Κομμουνιστικό Κόμμα οφείλει να έχει στρατηγική ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας, ανεξάρτητα από τη μορφή της ή τις συνθήκες δράσης του Κόμματος όπως έχει δείξει η Ιστορία (είτε είναι στη νομιμότητα είτε δρα ημινόμιμα είτε βρίσκεται σε βαθιά παρανομία).
Ακόμα, ανεξάρτητα αν η μορφή της καπιταλιστικής εξουσίας είναι κομματική κυβέρνηση ενός κόμματος ή συνασπισμού κομμάτων στηριγμένη στο αστικό κοινοβούλιο ή όχι, ή κυβέρνηση τεχνοκρατών ή στρατιωτικών εκπροσώπων της αστικής τάξης, σε εμπόλεμη ή μη εμπόλεμη κατάσταση, όπως αρκετές φορές γνώρισε η χώρα μας στο παρελθόν.
Και αυτό το συμπέρασμα είναι εξαιρετικά επίκαιρο.
Στις μέρες μας πυκνώνουν οι φωνές αστικών κοινοβουλευτικών κομμάτων που διακηρύσσουν σε όλους τους τόνους την ανάγκη να διαμορφωθεί μέτωπο κατά των ακροδεξιών - φασιστικών δυνάμεων στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
Πρωτοστατεί, στη διαπασών, ο ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθούμενος και από άλλους της λεγόμενης αριστεράς και της κεντροαριστεράς.
Ποιοι είναι όμως αυτοί που απευθύνουν τέτοια καλέσματα;
Η σκληρή καθημερινή πραγματικότητα μας λέει τα εξής:
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, εκφράζοντας τα συμφέροντα και τις διεθνείς συμμαχίες της ελληνικής αστικής τάξης, έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε πεδίο κατάσπαρτο με τις παλιές στρατιωτικές βάσεις και με τις νέες που παραχωρεί.
Σημαιοφόρος του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ και χωμένη ως το λαιμό στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς παλεύει, όπως λέει, για την "ειρήνη" και την "αναβάθμιση" της Ελλάδας.
Δηλαδή, σερβίρει στο λαό τα ίδια ψέματα που τα αστικά κόμματα λένε εδώ και δεκαετίες, κρύβοντας ότι η "αναβάθμιση" που επιχειρείται, δεν αφορά το συμφέρον του λαού, αλλά αφορά αποκλειστικά και μόνο το συμφέρον των καπιταλιστών.
Το ΝΑΤΟ, η ΕΕ και η εγχώρια αστική τάξη αναβαθμίζονται και με την περιβόητη Συμφωνία των Πρεσπών.
Εξάλλου, και μόνο η λέξη «αναβάθμιση» υποδηλώνει τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό για κυριαρχία.
Η αναβάθμιση του ενός γίνεται πάντα σε βάρος κάποιου άλλου ή κάποιων άλλων καπιταλιστικών κρατών.
Έτσι έχοντας τα πράγματα, αποτελεί πρόκληση ο κυβερνητικός ισχυρισμός ότι η Ελλάδα αποτελεί "χώρα-όαση" σε έναν ταραγμένο διεθνή περίγυρο.
Αποτελεί πρόκληση, γιατί εφησυχάζει το λαό, κρύβοντας τους κινδύνους που δημιουργούνται γι' αυτόν από την εμπλοκή της Ελλάδας σε πολεμικά σχέδια και σε μια περιοχή που μυρίζει μπαρούτι εξαιτίας του οξυνόμενου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού για τις σφαίρες επιρροής και τις πηγές Ενέργειας.
Ούτε οι αντιφασιστικές κορόνες ούτε οι επικλήσεις για ειρήνη και φιλία μπορούν να κρύψουν ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ, με την πολιτική τους, ρίχνουν νερό στο μύλο του εθνικισμού.
Γιατί νερό στο μύλο του εθνικισμού δεν ρίχνει μόνο αυτός -όπως η ΝΔ- που στηρίζει τα εθνικιστικά συλλαλητήρια για να ψαρέψει στα θολά νερά του ακροδεξιού λαϊκισμού και φασισμού.
Νερό στο μύλο του εθνικισμού ρίχνει κι αυτός -όπως η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ- που υπογράφει συμφωνίες με τη σφραγίδα του ΝΑΤΟ, αφήνει ανοιχτό παράθυρο στον αλυτρωτισμό, τον οποίο εκμεταλλεύεται η σάρα και η μάρα του εθνικισμού και του ναζισμού.
Κι αυτός που ρίχνει νερό στο μύλο του εθνικισμού δεν μπορεί να βρεθεί πραγματικά και σταθερά απέναντι από κάθε ακροδεξιό, από κάθε φασίστα, από κάθε εθνικιστή, όπως προσπαθεί να κοροϊδέψει ο κ. Τσίπρας.
Ούτε βέβαια, πολύ περισσότερο, μπορεί να ηγηθεί δήθεν αντιφασιστικών μετώπων!
Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να στήνει νέες παγίδες στο λαό που έχει ζωντανές μνήμες, αγωνιστικές παρακαταθήκες και θέληση για δράση, ενάντια στην ακροδεξιά, στο ναζισμό.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει ματώσει το λαό με την πολιτική της.
Συνέβαλε σε πολύ μεγάλο βαθμό να πληρώνουν οι εργαζόμενοι σε όφελος του κεφαλαίου τα βάρη της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης.
Δηλαδή, πληρώνουν αυτοί οι οποίοι δεν έχουν την παραμικρή ευθύνη για αυτό.
Και δεν είναι βέβαια τυχαίο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συμπίπτει με όλα τα άλλα κόμματα -και με τη Χρυσή Αυγή- στο ότι αυτή η οικονομική κρίση ήταν κρίση χρέους και όχι κρίση του καπιταλισμού, όπως υποστηρίζει μόνο το ΚΚΕ.
Συμπίπτουν επίσης και στο γεγονός ότι αποκρύπτουν πως το μεγάλο ύψος του χρέους προέρχεται από τα θαλασσοδάνεια προς τους επιχειρηματίες, από τους τεράστιους ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς και από άλλες παροχές στη λεγόμενη ιδιωτική πρωτοβουλία που τόσο όλοι τους εκθειάζουν.
Ακριβώς γι’ αυτά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δέχεται τα συγχαρητήρια της ΕΕ και των ΗΠΑ, ενώ τρίβει τα χέρια της με ικανοποίηση και η εγχώρια άρχουσα τάξη.
Αυτή η κυβέρνηση έγινε το πιο αγαπημένο παιδί του κεφαλαίου, αφού ξεπέρασε και τις πιο αισιόδοξες προσδοκίες του.
Μέγιστο επίτευγμά της: Υψώνοντας τη σημαία της αριστεράς, ενώ με το άλλο χέρι κρατά τη λαιμητόμο των λαϊκών δικαιωμάτων, κατάφερε πλήγμα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.
Ενίσχυσε τις αυταπάτες, την αναμονή από τα πάνω και την ηττοπαθή στάση των μειωμένων απαιτήσεων και του "τίποτα καλύτερο δεν μπορεί να γίνει" (από αυτό που κάνει η ίδια, εξυπακούεται)…
Με τη στρατηγική που προωθούν, του λεγόμενου προοδευτικού, του αντιακροδεξιού μετώπου, αποκρύπτουν ότι οι ακροδεξιές - φασιστικές δυνάμεις φυτρώνουν και αναπτύσσονται μόνο στο έδαφος της αντιλαϊκής πολιτικής, την οποία εφαρμόζουν στην Ελλάδα και στην Ευρώπη τόσο τα συντηρητικά όσο και τα σοσιαλδημοκρατικά και άλλα δήθεν αριστερά κόμματα.
Αποκρύπτουν ότι πίσω από τις ονομαζόμενες λαϊκιστικές δυνάμεις βρίσκονται και τις πατρονάρουν μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι και αστικοί κρατικοί μηχανισμοί.
Αυτό το φαινόμενο, εξάλλου, δεν είναι πρωτοφανές στην Ιστορία.
Τον Χίτλερ, για παράδειγμα, χρηματοδότησαν και στήριξαν πολιτικά επίσης μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι εκείνης της περιόδου, πολλοί από τους οποίους συνεχίζουν να υπάρχουν και σήμερα, όπως οι Κρουπ, η "Ζήμενς" και άλλοι.
Τον στήριξαν και επιχειρηματικοί όμιλοι των λεγόμενων δημοκρατικών κρατών, όπως των ΗΠΑ, της Μ. Βρετανίας, της Γαλλίας.
Εμφανίζοντας ως αντίθεση που δήθεν αφορά το λαό τις αντιθέσεις ανάμεσα στους λεγόμενους ευρωσκεπτικιστές από τη μια και εκείνους της φιλοενωσιακής γραμμής από την άλλη, συγκαλύπτουν την αντίθεση που αφορά το παρόν και το μέλλον των λαϊκών μαζών.
Δηλαδή, την αντίθεση από τη μια ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα και από την άλλη τους επιχειρηματικούς ομίλους και τα κόμματά τους.
Σε αυτό το πλαίσιο κάνουν λόγο για τις λεγόμενες αξίες της ΕΕ που πρέπει να διασωθούν.
Ωστόσο, τις περίφημες αυτές "αξίες" της ΕΕ τις βλέπουμε και τελευταία στη Γαλλία, όπου το αστικό κράτος και η κεντροαριστερή κυβέρνηση Μακρόν φρόντισαν να τις υπενθυμίσουν στους διαδηλωτές.
Με την ίδια στρατηγική επιχειρούν να ισχυροποιήσουν και να ανασυντάξουν το σάπιο αστικό πολιτικό σύστημα, εγκλωβίζοντας το λαό σε διλήμματα-παγίδες.
Η μορφή άσκησης της εξουσίας αλλάζει κάθε φορά ανάλογα με τις αστικές ανάγκες, αλλά και την πίεση που ασκεί η πάλη του λαϊκού κινήματος για περισσότερες ελευθερίες και δικαιώματα.
Όμως, ο χαρακτήρας και οι στόχοι της αστικής εξουσίας μένουν οι ίδιοι.
Το ΚΚΕ επαναλαμβάνει για μια ακόμα φορά: Η φασιστική μορφή άσκησης της καπιταλιστικής κυριαρχίας δεν γεννιέται απλώς και κυρίως στο μυαλό κάποιων διαταραγμένων εγκεφάλων, όπως ακούμε πολλές φορές.
Τον φασισμό τον γεννά το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, τον γεννά η αντιλαϊκή πολιτική κάθε απόχρωσης.
Όταν καταργείται η κοινοβουλευτική μορφή άσκησης της εξουσίας, αποτελεί επιλογή του μεγάλου κεφαλαίου και των διεθνών συμμάχων του, όπως αποτελεί επιλογή και το αντίθετό της.
Ακριβώς γι' αυτόν το λόγο, η αντιμετώπιση της ακροδεξιάς - ρατσιστικής - λαϊκιστικής πολιτικής μπορεί να γίνει αποφασιστικά και ριζικά μόνο από την Κοινωνική Συμμαχία που έχει αντικαπιταλιστικό - αντιμονοπωλιακό χαρακτήρα και στοχεύει στην ανατροπή της αστικής εξουσίας.
Διαφορετικά, πηγαίνοντας οι εργαζόμενοι είτε με το λεγόμενο αντιφασιστικό μπλοκ είτε με το "εθνικιστικό - φασιστικό", θα βρεθούν σε κάθε περίπτωση να μάχονται κάτω από ξένη σημαία.
Τους στίχους του Φώντα Λάδη, "τον φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον, δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον", μπορεί να τους κάνει πράξη μονάχα το λαϊκό κίνημα που χτυπάει τις ρίζες που τον γεννάνε.
Έτσι θα καταστραφούν και τα διάφορα "μπουμπούκια" τους.
Σήμερα υπάρχει μεγάλη εμπειρία από το ιστορικό παρελθόν, την οποία το Κόμμα μας συλλογικά αποτίμησε και συμπεριέλαβε στα συμπεράσματα που περιέχονται στο Δοκίμιο Ιστορίας 1918 - 1949.
Αν ο απελευθερωτικός αγώνας της Κατοχής είχε συνδεθεί με το στόχο της εργατικής εξουσίας, το ΚΚΕ θα είχε αποφύγει ολισθήματα τύπου Συμφωνίας του Λιβάνου, που οδήγησε σε κυβέρνηση της λεγόμενης Εθνικής Ενότητας υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, δηλαδή στο τσουβάλιασμα του Κόμματος και του ΕΑΜ στις αστικές εγχώριες και ξένες -κυρίως τότε βρετανικές- επιδιώξεις.
Αυτό το καίριο συμπέρασμα επιβεβαιώνει ότι ένα Κομμουνιστικό Κόμμα, ακόμα και τότε που γίνεται "παρανάλωμα του πυρός" για τα λαϊκά συμφέροντα, ακόμα και τότε που δεν απεμπολεί το σοσιαλισμό από το πρόγραμμά του, είναι βέβαιο ότι, δίχως να το θέλει, θα απομακρυνθεί απ’ αυτόν το στόχο, αν η στρατηγική του δεν είναι εναρμονισμένη με τις απαιτήσεις και τους νόμους της ταξικής πάλης.
Και πράγματι, στην 100χρονη Ιστορία του ποτέ το ΚΚΕ δεν εκδήλωσε πρόθεση ενσωμάτωσής του στο σύστημα.
Και τότε που μια σειρά επιλογές του μπορούσαν τελικά να το οδηγήσουν εκεί, το "πιστεύω" του παρέμενε αμετακίνητο σε βασικές αρχές της κομμουνιστικής θεωρίας.
Όμως, το ΚΚΕ ιδρύθηκε και υπάρχει, επιδιώκοντας να ηγηθεί στον ταξικό αγώνα για την οριστική απελευθέρωση της εργατικής τάξης με την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας.
Σ’ αυτό το σημείο, αν δηλαδή κινήθηκε σε αυτή την κατεύθυνση ή όχι, εστιάζεται η κριτική αποτίμηση.
Από εδώ βγαίνουν και τα συμπεράσματα, ανεξάρτητα από τον αναμφισβήτητο ηρωισμό και τις αμέτρητες θυσίες του.
Αυτές είναι οι απαιτήσεις της επαναστατικής κριτικής: "Για να γίνουμε εμείς καλύτεροι από τους πατεράδες μας και τα παιδιά μας καλύτερα από εμάς".
Ωστόσο, κανένα Κομμουνιστικό Κόμμα, όσο έμπειρο και αν είναι, δεν μπορεί να εφησυχάζει.
Κάθε μέλος του ΚΚΕ, κάθε δραστήριος φίλος του Κόμματος, κάθε ένας που αγωνιά και προβληματίζεται, που προσβλέπει σε μια νέα κοινωνία της πραγματικής ελευθερίας, όλοι μας οφείλουμε να επαγρυπνούμε πρωταρχικά στο εξής ζήτημα:
Ο κίνδυνος παρέκκλισης σε μεταρρυθμιστικό στόχο που μεταφράζεται σε πολιτικό κυβερνητικό στόχο, με τη συμμετοχή ή την ανοχή του Κομμουνιστικού Κόμματος σε αστικές κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού, είναι υπαρκτός, ακόμα κι αν έχει προηγηθεί σαφής επαναστατική στρατηγική επεξεργασία.
Αυτός ο κίνδυνος υπάρχει ιδιαίτερα σε απότομες αλλαγές των οικονομικών και πολιτικών συνθηκών, όπως είναι για παράδειγμα η οικονομική κρίση, η άνοδος του φασισμού, ο πόλεμος.
Σοβαρός παράγοντας πίεσης μπορεί να αποτελέσει και η περιορισμένη επίδραση των κομμουνιστών στα εργατικά σωματεία, ως αποτέλεσμα της πολύχρονης ενσωμάτωσης του εργατικού κινήματος και των συνδικάτων στο σύστημα, μέσα από την εξαγορά, τη γραφειοκρατικοποίηση, τη μεγάλη απομαζικοποίηση και άλλα.
Εκ των πραγμάτων, η διατήρηση μιας επαναστατικής στρατηγικής και η προώθησή της ως γραμμής πάλης -με δυσμενή συσχετισμό- σε μαζικές οργανώσεις της εργατικής τάξης και λαϊκών στρωμάτων έχει αποδειχθεί δύσκολη υπόθεση, με κίνδυνο δεξιάς, αλλά και "αριστερής" παρέκκλισης.
Πρόκειται για καίριο ζήτημα.
Σε φάση καμπής, καθ' όλο το διάστημα της τελευταίας καπιταλιστικής κρίσης, το ΚΚΕ δοκιμάστηκε και στάθηκε στο ύψος της αποστολής του.
Αρνήθηκε να μπει σε οποιαδήποτε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης.
Αρχικά με το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, τη ΔΗΜΑΡ, τον ΛΑ.Ο.Σ. (2010 έως 2014) που εμφανιζόντουσαν ως κυβερνήσεις "εθνικής σωτηρίας", "οικουμενικές" κ.λπ. και στη συνέχεια με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ (από το Γενάρη του 2015 έως σήμερα) που εμφανίζονταν ως "αντιμνημονιακές", "αριστερές" και πάει λέγοντας.
Αν και δέχτηκε μεγάλη πίεση, ότι τάχα θα συνέβαλε έτσι στο να πληρώσει τα βάρη το κεφάλαιο, ότι τάχα θα άνοιγε ο δρόμος για τη διέξοδο από την κρίση σε όφελος των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων, ότι δήθεν κάτι καλύτερο θα γινόταν με τη συμμετοχή του ΚΚΕ και άλλα σχετικά.
Τα οποία, εκ των πραγμάτων και εκ του αποτελέσματος, αποδείχτηκαν όχι μόνο λόγια του αέρα, αλλά και επικίνδυνες πολιτικές ενσωμάτωσης του κινήματος και νέας ανόδου των πιο επιθετικών διαθέσεων του μεγάλου κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών της ελληνικής αστικής τάξης.
Η ζωή επιβεβαίωσε περίτρανα τη στάση και τη θέση του ΚΚΕ.
Γιατί, αν είχε κάνει το αντίθετο, τώρα θα βρισκόταν απολογούμενο για την επιλογή του, θα βάδιζε δίχως πυξίδα ταξική, θα γινόταν ουρά των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου και των καπιταλιστικών - ιμπεριαλιστικών συμμαχιών του, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Φίλες και φίλοι,
Μετά τις μεγάλες συγκεντρώσεις μας για το γιορτασμό των 100χρονων που ολοκληρώθηκαν πρόσφατα.
Μετά από μια πεντάχρονη πολύπλευρη δραστηριότητα.
Ανοίγουμε ήδη πανιά στο νέο αιώνα μας.
Έχοντας μελετήσει, εκτιμήσει τον αιώνα που έφυγε.
Με τα θετικά, αλλά και τις αδυναμίες και ελλείψεις μας.
Διορθώνοντας αδικίες και λάθη που έγιναν σε αυτήν τη δύσκολη και μεγάλη πορεία των 100 χρόνων.
Διδαχτήκαμε για το νέο σχέδιο που απαιτείται.
Επιμένουμε πως ιστορικά πλέον, εδώ και δεκαετίες, οι καπιταλιστές και η τάξη τους δεν χρειάζονται για να αναπτυχθεί η παραγωγή, η οικονομία, η κοινωνία.
Οι εργάτες μπορούν να γίνουν διευθυντές της ζωής τους, τα παιδιά τους μπορούν να γίνουν χτίστες της νέας ζωής, του νέου κόσμου, του σοσιαλιστικού.
Οι ήττες και τα προσωρινά ιστορικά πισωγυρίσματα δεν μπορούν να σταματήσουν τις μέρες που θα συγκλονίσουν ξανά τον κόσμο.
Το ΚΚΕ έρχεται από πολύ μακριά και πάει πολύ μακριά, αφού πολύ μακριά πάει και η υπόθεση της απελευθέρωσης της εργατικής τάξης.
Χτίζουμε ένα Κόμμα ικανό να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή κάθε φορά που ο καιρός το απαιτεί.
Μπορούμε να το δυναμώσουμε παντού.
Με ισχυρές Κομμουνιστικές Οργανώσεις που θα πρωτοστατούν στην πάλη του λαού σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε χώρο που ζει, εργάζεται, μορφώνεται, αγωνιά ο εργάτης, ο αυτοαπασχολούμενος της πόλης και του χωριού, ο νέος και η γυναίκα της εργατικής - λαϊκής οικογένειας.
Αλλάζοντας τους συσχετισμούς δυνάμεων παντού, σε κάθε σωματείο, σύλλογο, Δημοτικό και Περιφερειακό Συμβούλιο, σε κάθε εκλογική μάχη βουλευτικών ή ευρωβουλευτικών εκλογών.
Επιδιώκοντας έμπρακτα να ανταποκρίνεται το Κόμμα στον ίδιο το χαρακτήρα του, τον προορισμό του ως συνειδητής ιδεολογικής - πολιτικής - οργανωμένης πρωτοπορίας του επαναστατικού εργατικού κινήματος στην Ελλάδα.
Εκπληρώνοντας ταυτόχρονα και με τον τρόπο αυτόν το διεθνιστικό του χρέος απέναντι στην παγκόσμια εργατική τάξη, σε όλους τους δοκιμαζόμενους λαούς από την πείνα, τη φτώχεια, τη δυστυχία, την ανεργία, τους πολέμους, την εκμετάλλευση και καταπίεση.
Σε αυτό τον αγώνα, το Δοκίμιο Ιστορίας που κρατάτε σήμερα στα χέρια σας μπορεί να καταστεί πολύτιμο εργαλείο, σύντροφος και βοηθός.
Καλή μελέτη και διάδοσή του όσο πιο πλατιά γίνεται».
